12os Pithikos - H Φωτια Mας στίχοι (lyrics)
[12os Pithikos - H Φωτια Mας στίχοι lyrics]
12 12, αυτη ειναι η φωτια μας παμε
Eversor αναψ΄το
Μια βολτα με τ'αμαξι ενα βραδυ σαν κι αυτο
Καπου ψηλα να 'χουμε θεα και να
Αδιαζει το μυαλο
Σα μυρμηγκια να φανταζουνε οι πολυκατοικιες
Γιγαντες, απο μικρομεσαιες συνοικιες
Στα κορμια μας ταττουαζ διηγουνται ιστοριες
Σαν χαρτες της προσωπικοτητας μας
Μια σταση ζωης, χαρη σ' αγωνες και πικριες
Πισω απ' το τζαμι της πραγματικοτητας μας
Τιμαμε τις γυναικες μας
Αδερφες και αδερφους μας
Το ριχνουμε στον χαβαλε να μην
Σαλταρει ο νους μας
Ξεχναμε απο που ερχομαστε
Τιμαμε τους νεκρους μας
Και δεν αφηνουμε ποτε πισω δικους μας
Η φαρα μου μου εμαθε να 'μαι ταπινος
Κι οταν τα πραγματα ζοριζουνε καριολη σκληρος
Μου 'χες πει μη βλεπεις πισω, χαλαει ο καιρος
Μονο εμπρος, εμπρος και προλογο μην τρως
Πιο μικρος, ημουνα καπως ρομαντικος
Μ' αυτος ο κοσμος ειναι
Μπασταρδος υπουλος και κακος
Συνεπως, εμαθα να παραμενω δυνατος
Να 'μαι αυτος
Που μεσα στο σκοτος φερνει το φως
Εδω γεννιομαστε και φευγουμε μονοι
Σ' αυτο το χωμα ο δυνατος επιβιωνει
Πατα γερα και κοιταξε να ζησεις
Αυτ΄ειν' η φωτια μας και δεν θα σβησει
Εδω γεννιομαστε και φευγουμε μονοι
Μη φοβασαι το σκοταδι δεν σκοτωνει
Αποδεξου το και κοιταξε να ζησεις
Αυτ΄ειν' η φωτια μας και δεν θα σβησει
Με καταραστηκαν μ' αυτο το ταλεντο
Τις σκεψεις μου να κανω λογια δικοπο στυλετο
Να κοβωμαι να γραφω με το αιμα μου βιβλια
Να παιρνω τοσο σεβασμο κι αγαπη 'ναι ευλογια
Περα δωθε τα κοπροσκυλα μ'
Ακουνε και οργωνουνε
Ανατριχιαζουνε, με νιωθουν καμαρωνουνε
Τα ξημερωματα που σπιτι γυρνανε
Χαμογελανε, σβυγγουν στην αγκαλια
Οσους αγαπανε
Ακουω την πολη να βαριανασαινει
Οταν ολοι κοιμουνται
Αυτες τις ωρες που οι παραξενοι κηνουνται
Παλι χανουν τον δρομο
Τους θελημενα ξεχνιουνται τα μπλεκουνε
Και μπλεκουνε μηπως και λυτρωθουνε
Αφεθηκες στην κολαση, μην γυρισεις εκει
Να κοιταζεις τα ντουβαρια δευτερα με κυριακη
Σε φθυρει η σιωπη, αυτ' η γραμμ' ειναι λεπτη
Ν' αγαπας τον εαυτο σου
Αυτ' η ζω' ειναι μικρη
Τον χειροτερο εχθρος μου στον
Καθρεπτη μου συναντησα
Μαυρισα, σκιαχτηκα πισω μου τον παρατησα
Ειναι το τελευταιο τσιγαρο που καπνισα
Τελειωσε, στο δρομο το πεταξα και το πατησα
Αυτη η φλογα που κραταω ανηκει σε 'μας
Για κατι μερες σκοτεινες
Που δεν ξερεις που πας
Σας την μοιραζω με κερια και αναπτηρες
Ο πονος φτιαχνει δυνατους χαρακτηρες
Εδω γεννιομαστε και φευγουμε μονοι
Σ' αυτο το χωμα ο δυνατος επιβιωνει
Πατα γερα και κοιταξε να ζησεις
Αυτ΄ειν' η φωτια μας και δεν θα σβησει
Εδω γεννιομαστε και φευγουμε μονοι
Μη φοβασαι το σκοταδι δεν σκοτωνει
Αποδεξου το και κοιταξε να ζησεις
Αυτ΄ειν' η φωτια μας και δεν θα σβησει
Eversor αναψ΄το
Μια βολτα με τ'αμαξι ενα βραδυ σαν κι αυτο
Καπου ψηλα να 'χουμε θεα και να
Αδιαζει το μυαλο
Σα μυρμηγκια να φανταζουνε οι πολυκατοικιες
Γιγαντες, απο μικρομεσαιες συνοικιες
Στα κορμια μας ταττουαζ διηγουνται ιστοριες
Σαν χαρτες της προσωπικοτητας μας
Μια σταση ζωης, χαρη σ' αγωνες και πικριες
Πισω απ' το τζαμι της πραγματικοτητας μας
Τιμαμε τις γυναικες μας
Αδερφες και αδερφους μας
Το ριχνουμε στον χαβαλε να μην
Σαλταρει ο νους μας
Ξεχναμε απο που ερχομαστε
Τιμαμε τους νεκρους μας
Και δεν αφηνουμε ποτε πισω δικους μας
Η φαρα μου μου εμαθε να 'μαι ταπινος
Κι οταν τα πραγματα ζοριζουνε καριολη σκληρος
Μου 'χες πει μη βλεπεις πισω, χαλαει ο καιρος
Μονο εμπρος, εμπρος και προλογο μην τρως
Πιο μικρος, ημουνα καπως ρομαντικος
Μ' αυτος ο κοσμος ειναι
Μπασταρδος υπουλος και κακος
Συνεπως, εμαθα να παραμενω δυνατος
Να 'μαι αυτος
Που μεσα στο σκοτος φερνει το φως
Εδω γεννιομαστε και φευγουμε μονοι
Σ' αυτο το χωμα ο δυνατος επιβιωνει
Πατα γερα και κοιταξε να ζησεις
Αυτ΄ειν' η φωτια μας και δεν θα σβησει
Εδω γεννιομαστε και φευγουμε μονοι
Μη φοβασαι το σκοταδι δεν σκοτωνει
Αποδεξου το και κοιταξε να ζησεις
Αυτ΄ειν' η φωτια μας και δεν θα σβησει
Με καταραστηκαν μ' αυτο το ταλεντο
Τις σκεψεις μου να κανω λογια δικοπο στυλετο
Να κοβωμαι να γραφω με το αιμα μου βιβλια
Να παιρνω τοσο σεβασμο κι αγαπη 'ναι ευλογια
Περα δωθε τα κοπροσκυλα μ'
Ακουνε και οργωνουνε
Ανατριχιαζουνε, με νιωθουν καμαρωνουνε
Τα ξημερωματα που σπιτι γυρνανε
Χαμογελανε, σβυγγουν στην αγκαλια
Οσους αγαπανε
Ακουω την πολη να βαριανασαινει
Οταν ολοι κοιμουνται
Αυτες τις ωρες που οι παραξενοι κηνουνται
Παλι χανουν τον δρομο
Τους θελημενα ξεχνιουνται τα μπλεκουνε
Και μπλεκουνε μηπως και λυτρωθουνε
Αφεθηκες στην κολαση, μην γυρισεις εκει
Να κοιταζεις τα ντουβαρια δευτερα με κυριακη
Σε φθυρει η σιωπη, αυτ' η γραμμ' ειναι λεπτη
Ν' αγαπας τον εαυτο σου
Αυτ' η ζω' ειναι μικρη
Τον χειροτερο εχθρος μου στον
Καθρεπτη μου συναντησα
Μαυρισα, σκιαχτηκα πισω μου τον παρατησα
Ειναι το τελευταιο τσιγαρο που καπνισα
Τελειωσε, στο δρομο το πεταξα και το πατησα
Αυτη η φλογα που κραταω ανηκει σε 'μας
Για κατι μερες σκοτεινες
Που δεν ξερεις που πας
Σας την μοιραζω με κερια και αναπτηρες
Ο πονος φτιαχνει δυνατους χαρακτηρες
Εδω γεννιομαστε και φευγουμε μονοι
Σ' αυτο το χωμα ο δυνατος επιβιωνει
Πατα γερα και κοιταξε να ζησεις
Αυτ΄ειν' η φωτια μας και δεν θα σβησει
Εδω γεννιομαστε και φευγουμε μονοι
Μη φοβασαι το σκοταδι δεν σκοτωνει
Αποδεξου το και κοιταξε να ζησεις
Αυτ΄ειν' η φωτια μας και δεν θα σβησει