Ana Moura - Que Dizer De Nós letra (lyrics)
Ana Moura [Ana Cláudia Moura Pereira] Santarém, Portugal 🇵🇹
[Ana Moura - Que Dizer De Nós letra lyrics]
A sombra ensombra-me os dias
Num divagar lento as mãos dobradas vazias
Por sobre o próprio lamento
Que dizer de nós amor? Sentam-se as horas
Rodopiam os segundos na perseguição de nós
Como abismo escuro e fundo
Que atrai-me assim o ser e a voz
Não é mais do que um perdido lamento atroz
Perdidos olhos agueiam olham sem ver, cegos
Redondas frases anseiam fazer-se voz eu nego
Que dizer de nós amor? Tudo se oculta
Tudo é estreito e estreita em nós
A margem da culpa como a sombra a que me dei
Que atrai-me assim o ser e a voz
Não é mais do que um pedido lamento atroz
Cień dniami mnie prześladuje
W powolnej swej włóczędze
I ręce puste złożone
Tam ponad własnym lamentem
Cóż miłości naszej mówić? Godzinom siedzącym
Wirującym tak sekundom wciąż nas ścigającym
W głębokiej otchłani ciemnej
Której mnie przeciąga głos
Nie jest jeszcze zagubiony mój żal okrutny
Stracone oczy błądzące
Patrzą nie widząc ślepe
Choć pragnę zwrotów okrągłych
Zaprzeczam stając się głosem
Cóż miłości naszej mówić?
Gdy wszystko skryte
Wszystko bliskie blisko nas
W winy marginesie jak cień, który dałam mi
Jaki mnie przyciąga głos
Nie jest jeszcze zagubiony mój żal okrutny
Num divagar lento as mãos dobradas vazias
Por sobre o próprio lamento
Que dizer de nós amor? Sentam-se as horas
Rodopiam os segundos na perseguição de nós
Como abismo escuro e fundo
Que atrai-me assim o ser e a voz
Não é mais do que um perdido lamento atroz
Perdidos olhos agueiam olham sem ver, cegos
Redondas frases anseiam fazer-se voz eu nego
Que dizer de nós amor? Tudo se oculta
Tudo é estreito e estreita em nós
A margem da culpa como a sombra a que me dei
Que atrai-me assim o ser e a voz
Não é mais do que um pedido lamento atroz
Cień dniami mnie prześladuje
W powolnej swej włóczędze
I ręce puste złożone
Tam ponad własnym lamentem
Cóż miłości naszej mówić? Godzinom siedzącym
Wirującym tak sekundom wciąż nas ścigającym
W głębokiej otchłani ciemnej
Której mnie przeciąga głos
Nie jest jeszcze zagubiony mój żal okrutny
Stracone oczy błądzące
Patrzą nie widząc ślepe
Choć pragnę zwrotów okrągłych
Zaprzeczam stając się głosem
Cóż miłości naszej mówić?
Gdy wszystko skryte
Wszystko bliskie blisko nas
W winy marginesie jak cień, który dałam mi
Jaki mnie przyciąga głos
Nie jest jeszcze zagubiony mój żal okrutny