Mani - Με Λόγο Βασικό Να Ζω (Me Logo Vasiko Na Zo) στίχοι (lyrics)
[Mani - Με Λόγο Βασικό Να Ζω Me Logo Vasiko Na Zo στίχοι lyrics]
Όπως το σκέφτομαι πιστεύω
Κάποιους δυσκολεύει να
Βρουν αρχή μέση και τέλος
Και χάνουν την έννοια
Δε γράφω πρόλογο γι'αυτό δεν
Κάνω καν προσχέδια
Σκιές μες στο δωμάτιο μου σαν οικογένεια
Δε βλέπω όνειρα, ξυπνάω με κενά που ανέλυα
Καθώς κοιμόμουνα, νομίζατε μαλάκες πέθανα
Κι είν’ η πλάτη μου στον τοίχο
Μ' αν το δείτε σφαιρικά
Έχω τα χέρια μου στις
Τσέπες και σφυρίζω κλέφτικα
Με θυμόσουνα Δεν με θυμόσουν
Γιατί ήσουνα χώμα
Κοντά μου περπατήσανε γι' αυτό
Και πήραν χρώμα
Πότε θα βγάλω δίσκο φίλε δε σου πέφτει λόγος
Στον κώλο σου είχε κίνηση γι’
Αυτό και πήρα στόμα πήγα να παίξω τη σιωπή
Στο τελευταίο μου χαρτί
Θες ν' ανατείλουμε μαζί μα
Δε μου καίγεται καρφί
Μοντάρω το υλικό μου μα δε βρίσκω την αρχή
Και το παίρνω από το τέλος
Γι' αυτό κι είμαι φυλακή
Ή νεκρός, για την ώρα η μηχανή μου πήρε μπρος
Κάτι σκέψεις κάνουν κύκλους στο
Μυαλό μου συνεχώς
Κι όλοι κοιτούν από την τρύπα φοβισμένοι
Στο γυάλινο κελί που κατοικούν εγκλωβισμένοι
Η μέρα σβήνει σαν κερί κι ο χρόνος φεύγει
Τη νύχτα προσπαθείτε να ξεχάσετ' ό, τι μένει
Ναι, κι εγώ, άνεμος
Έτη φωτός σας έχουμε εξ αποστάσεως
Σε πόλη σκοτεινή, η αυγή είναι μύθος αστικός
Δε βλέπουμε τον ουρανό σε κόσμο πλαστικό
Κι αυτό μισώ γιατί γι'
Αυτούς είμαι ένας αριθμός
Ένας δεκαδικός στον κρατικό μηχανισμό
Ταιριάζω στην υποδοχή σαν ανταλλακτικό
Με λόγο βασικό να ζω μα φέρνω θάνατο
Μετά σηκώνομαι απ' τη γη σαν να 'μουν άνεμος
Έτη φωτός σας έχουμε εξ αποστάσεως
Σε πόλη σκοτεινή, η αυγή είναι μύθος αστικός
Δε βλέπουμε τον ουρανό σε κόσμο πλαστικό
Κι αυτό μισώ γιατί γι'
Αυτούς είμαι ένας αριθμός
Ένας δεκαδικός στον κρατικό μηχανισμό
Ταιριάζω στην υποδοχή σαν ανταλλακτικό
Με λόγο βασικό να ζω μα φέρνω θάνατο
Βγαίνω μέσα από τη γη καταπάνω τους
Κι όμως είμαι εγώ δεν
Πιστεύουν στα μάτια τους
Αντανακλούν φωνές στον υπόγειο
Γιατί μεταφερθήκαμε σε κόσμους ανάποδους
Ανασαίνω τη φωτιά μα δεν καίγομαι
Ξέρω μια χαρά πώς να μπω στο κεφάλι σου
Βάζω την ψυχή μου σ’ αυτό, μ
Γι’ αυτό μη συγκρίνεις τη γενιά
Με το χάλι σου
Γιατί μου βγαίνει φυσικό να σου επιτεθώ
Σιγά μη φοβηθώ να το κάνω γήπεδο
Είμαστε ζωντανοί σε κάθε κύτταρο
Να μη νικήσουμε, δεν είναι πίθανο
Σε μια παγωμένη γη κι αφιλόξενη
Μόνοι μας, δίχως ανοχή, κι ανισόρροποι
Όσα τα μάτια μου έχουν δει, γίναν όραση
Ακολουθούμε την αυγή στην απόδραση
Κάθισα κι έγραψα βροχή σε μια κόλαση
Κι όλοι εσείς παρακολουθείτε σ' απόσταση
Θες να χωρέσω μια ζωή σε μια πρόταση
Μόνος μου κι όλοι εσείς, και δίχως πρόφαση
Φέραμε τη γεύση της Αθήνας στην Αθήνα
Κόλλησα στην κίνηση, νομίζεις πήγα σφήνα
Θυμάσαι που με τρέχαν’ δικαστήρια
Δεν πήγα φυλακή γιατί γαμούσα δικαστήνα
Ναι, κι εγώ, άνεμος
Έτη φωτός σας έχουμε εξ αποστάσεως
Σε πόλη σκοτεινή, η αυγή είναι μύθος αστικός
Δε βλέπουμε τον ουρανό σε κόσμο πλαστικό
Κι αυτό μισώ γιατί γι'
Αυτούς είμαι ένας αριθμός
Ένας δεκαδικός στον κρατικό μηχανισμό
Ταιριάζω στην υποδοχή σαν ανταλλακτικό
Με λόγο βασικό να ζω μα φέρνω θάνατο
Μετά σηκώνομαι απ τη γη σαν να 'μουν άνεμος
Έτη φωτός σας έχουμε εξ αποστάσεως
Σε πόλη σκοτεινή, η αυγή είναι μύθος αστικός
Δεν βλέπουμε τον ουρανό σε κόσμο πλαστικό
Κι αυτό μισώ γιατί γι'
Αυτούς είμαι ένας αριθμός
Ένας δεκαδικός στον κρατικό μηχανισμό
Ταιριάζω στην υποδοχή σαν ανταλλακτικό
Με λόγο βασικό να ζω μα φέρνω θάνατο
Κάποιους δυσκολεύει να
Βρουν αρχή μέση και τέλος
Και χάνουν την έννοια
Δε γράφω πρόλογο γι'αυτό δεν
Κάνω καν προσχέδια
Σκιές μες στο δωμάτιο μου σαν οικογένεια
Δε βλέπω όνειρα, ξυπνάω με κενά που ανέλυα
Καθώς κοιμόμουνα, νομίζατε μαλάκες πέθανα
Κι είν’ η πλάτη μου στον τοίχο
Μ' αν το δείτε σφαιρικά
Έχω τα χέρια μου στις
Τσέπες και σφυρίζω κλέφτικα
Με θυμόσουνα Δεν με θυμόσουν
Γιατί ήσουνα χώμα
Κοντά μου περπατήσανε γι' αυτό
Και πήραν χρώμα
Πότε θα βγάλω δίσκο φίλε δε σου πέφτει λόγος
Στον κώλο σου είχε κίνηση γι’
Αυτό και πήρα στόμα πήγα να παίξω τη σιωπή
Στο τελευταίο μου χαρτί
Θες ν' ανατείλουμε μαζί μα
Δε μου καίγεται καρφί
Μοντάρω το υλικό μου μα δε βρίσκω την αρχή
Και το παίρνω από το τέλος
Γι' αυτό κι είμαι φυλακή
Ή νεκρός, για την ώρα η μηχανή μου πήρε μπρος
Κάτι σκέψεις κάνουν κύκλους στο
Μυαλό μου συνεχώς
Κι όλοι κοιτούν από την τρύπα φοβισμένοι
Στο γυάλινο κελί που κατοικούν εγκλωβισμένοι
Η μέρα σβήνει σαν κερί κι ο χρόνος φεύγει
Τη νύχτα προσπαθείτε να ξεχάσετ' ό, τι μένει
Ναι, κι εγώ, άνεμος
Έτη φωτός σας έχουμε εξ αποστάσεως
Σε πόλη σκοτεινή, η αυγή είναι μύθος αστικός
Δε βλέπουμε τον ουρανό σε κόσμο πλαστικό
Κι αυτό μισώ γιατί γι'
Αυτούς είμαι ένας αριθμός
Ένας δεκαδικός στον κρατικό μηχανισμό
Ταιριάζω στην υποδοχή σαν ανταλλακτικό
Με λόγο βασικό να ζω μα φέρνω θάνατο
Μετά σηκώνομαι απ' τη γη σαν να 'μουν άνεμος
Έτη φωτός σας έχουμε εξ αποστάσεως
Σε πόλη σκοτεινή, η αυγή είναι μύθος αστικός
Δε βλέπουμε τον ουρανό σε κόσμο πλαστικό
Κι αυτό μισώ γιατί γι'
Αυτούς είμαι ένας αριθμός
Ένας δεκαδικός στον κρατικό μηχανισμό
Ταιριάζω στην υποδοχή σαν ανταλλακτικό
Με λόγο βασικό να ζω μα φέρνω θάνατο
Βγαίνω μέσα από τη γη καταπάνω τους
Κι όμως είμαι εγώ δεν
Πιστεύουν στα μάτια τους
Αντανακλούν φωνές στον υπόγειο
Γιατί μεταφερθήκαμε σε κόσμους ανάποδους
Ανασαίνω τη φωτιά μα δεν καίγομαι
Ξέρω μια χαρά πώς να μπω στο κεφάλι σου
Βάζω την ψυχή μου σ’ αυτό, μ
Γι’ αυτό μη συγκρίνεις τη γενιά
Με το χάλι σου
Γιατί μου βγαίνει φυσικό να σου επιτεθώ
Σιγά μη φοβηθώ να το κάνω γήπεδο
Είμαστε ζωντανοί σε κάθε κύτταρο
Να μη νικήσουμε, δεν είναι πίθανο
Σε μια παγωμένη γη κι αφιλόξενη
Μόνοι μας, δίχως ανοχή, κι ανισόρροποι
Όσα τα μάτια μου έχουν δει, γίναν όραση
Ακολουθούμε την αυγή στην απόδραση
Κάθισα κι έγραψα βροχή σε μια κόλαση
Κι όλοι εσείς παρακολουθείτε σ' απόσταση
Θες να χωρέσω μια ζωή σε μια πρόταση
Μόνος μου κι όλοι εσείς, και δίχως πρόφαση
Φέραμε τη γεύση της Αθήνας στην Αθήνα
Κόλλησα στην κίνηση, νομίζεις πήγα σφήνα
Θυμάσαι που με τρέχαν’ δικαστήρια
Δεν πήγα φυλακή γιατί γαμούσα δικαστήνα
Ναι, κι εγώ, άνεμος
Έτη φωτός σας έχουμε εξ αποστάσεως
Σε πόλη σκοτεινή, η αυγή είναι μύθος αστικός
Δε βλέπουμε τον ουρανό σε κόσμο πλαστικό
Κι αυτό μισώ γιατί γι'
Αυτούς είμαι ένας αριθμός
Ένας δεκαδικός στον κρατικό μηχανισμό
Ταιριάζω στην υποδοχή σαν ανταλλακτικό
Με λόγο βασικό να ζω μα φέρνω θάνατο
Μετά σηκώνομαι απ τη γη σαν να 'μουν άνεμος
Έτη φωτός σας έχουμε εξ αποστάσεως
Σε πόλη σκοτεινή, η αυγή είναι μύθος αστικός
Δεν βλέπουμε τον ουρανό σε κόσμο πλαστικό
Κι αυτό μισώ γιατί γι'
Αυτούς είμαι ένας αριθμός
Ένας δεκαδικός στον κρατικό μηχανισμό
Ταιριάζω στην υποδοχή σαν ανταλλακτικό
Με λόγο βασικό να ζω μα φέρνω θάνατο