Mani - Η ΚΟΡΗ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝHΣ (I KORI TIS SELINIS) στίχοι (lyrics)
[Mani - Η ΚΟΡΗ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝHΣ I KORI TIS SELINIS στίχοι lyrics]
Ένα, λοιπόν mc MegaBong Ultra
Ακούν αυτόν το στίχο και κατεβάζουνε μούτρα
Δε με θυμάσαι γιατί βρίσκεσαι σε άρνηση
Ευδοκιμώ στον κώλο σου κάπου την άνοιξη
Αν δεν υπάρχω ως η πιο κακή σου ανάμνηση
Οφείλω να ανασύρω το στίχο από την κατάψυξη
Και ν' αναστήσω το ραπ δεν έχω διάθεση
Νομίζω θα το πάρω νεκρό, έστω σε νάρκωση
Είκοσι δώδεκα (2012)
Του τέλους εκκίνηση, σηκώθηκα
Λίγο πιο νωρίς απ' ό, τι το 'θελα
Στην κορυφή της πυραμίδας είμαι, ελέγχω
Όσοι στέκονται δίπλα μου δε βλέπουν ό
Τι βλέπω
Είμαι όσα δεν μπορούσα να 'μαι κατ' αυτούς
Κι άμα θέλεις να μη σέβεσαι
Αυτούς που σε κατακτούν
Τα παιδιά κάτω στον κάμπο
Ματώσανε τους άπιστους και φάγανε το δράκο
Γυρίζουν, πίνουν και γελάνε δίχως μνήμη
Κι ακόμη περιμένουνε την κόρη της σελήνης
Το μέγεθος μετράει
Όσο πιο μεγάλο μαχαίρι τόσο μου πάει
Μαλάκα με το τόσο
Ούτε καν τις αμαρτίες μου δεν έχω να πληρώσω
Βρήκα το φως μου την πρώτη φορά που πέθανα
Γιατί είχα την ικανότητα και το επέλεξα
Κι εγώ δεν μοιάζω με κανέναν σας
Έγινα οι συντεταγμένες για το τέλος σας
Δεν καταλάβαιναν όταν μίλαγα
Γιατί είχε κολλήσει το μυαλό στα πολυσύλλαβα
Δεν νιώσαν τίποτα, χάθηκαν στα μηνύματα
Ζητούσαν επικοινωνία με νοήματα
Κόβω τη θέα σου, φίλε, γαμώ τη μέρα σου
Μη φύγεις απ'την πόλη ξέρω που
Μένει η μητέρα σου
Δεν περπατά κανείς στην παγωμένη λίμνη
Ακόμη περιμένουμε την κόρη της σελήνης
Ακούν αυτόν το στίχο και κατεβάζουνε μούτρα
Δε με θυμάσαι γιατί βρίσκεσαι σε άρνηση
Ευδοκιμώ στον κώλο σου κάπου την άνοιξη
Αν δεν υπάρχω ως η πιο κακή σου ανάμνηση
Οφείλω να ανασύρω το στίχο από την κατάψυξη
Και ν' αναστήσω το ραπ δεν έχω διάθεση
Νομίζω θα το πάρω νεκρό, έστω σε νάρκωση
Είκοσι δώδεκα (2012)
Του τέλους εκκίνηση, σηκώθηκα
Λίγο πιο νωρίς απ' ό, τι το 'θελα
Στην κορυφή της πυραμίδας είμαι, ελέγχω
Όσοι στέκονται δίπλα μου δε βλέπουν ό
Τι βλέπω
Είμαι όσα δεν μπορούσα να 'μαι κατ' αυτούς
Κι άμα θέλεις να μη σέβεσαι
Αυτούς που σε κατακτούν
Τα παιδιά κάτω στον κάμπο
Ματώσανε τους άπιστους και φάγανε το δράκο
Γυρίζουν, πίνουν και γελάνε δίχως μνήμη
Κι ακόμη περιμένουνε την κόρη της σελήνης
Το μέγεθος μετράει
Όσο πιο μεγάλο μαχαίρι τόσο μου πάει
Μαλάκα με το τόσο
Ούτε καν τις αμαρτίες μου δεν έχω να πληρώσω
Βρήκα το φως μου την πρώτη φορά που πέθανα
Γιατί είχα την ικανότητα και το επέλεξα
Κι εγώ δεν μοιάζω με κανέναν σας
Έγινα οι συντεταγμένες για το τέλος σας
Δεν καταλάβαιναν όταν μίλαγα
Γιατί είχε κολλήσει το μυαλό στα πολυσύλλαβα
Δεν νιώσαν τίποτα, χάθηκαν στα μηνύματα
Ζητούσαν επικοινωνία με νοήματα
Κόβω τη θέα σου, φίλε, γαμώ τη μέρα σου
Μη φύγεις απ'την πόλη ξέρω που
Μένει η μητέρα σου
Δεν περπατά κανείς στην παγωμένη λίμνη
Ακόμη περιμένουμε την κόρη της σελήνης