Oplisths, Ixodotis, Jolly Roger - Ό,τι Έχεις Να Πεις (O,ti Exeis Na Peis) στίχοι (lyrics)
Δείτε όλους τους στίχους Oplisths
Δείτε όλους τους στίχους Ixodotis
Δείτε όλους τους στίχους Jolly Roger
[Oplisths, Ixodotis, Jolly Roger - Ό,τι Έχεις Να Πεις O,ti Exeis Na Peis στίχοι lyrics]
Ό, τι έχεις να πεις να το πεις δυνατά
Μπας και ακούσουνε όλοι
Μη φοβάσαι να βγεις να το πεις δυνατά
Και ας μην ένιωσε αλήθεια κανείς
Ό, τι μας συγκινεί μας πουλά τελικά
Και συνέχεια μας διώχνει
Μας ορίζει να ζούμε
Σημαντικά, συμβατικά, συμπαντικά
Σε μια ζωή που δε χωράμε
Μωρό μου δε στην πέφτω, σε φοβάμαι
Για πες μου πόσο απέχει το αγαπώ
Απ' το λυπάμαι, με ζήτησες και να 'μαι
Απόλαυσε με τώρα
Πιο μετά τα παιδιά θα πρέπει να με
Κουβαλάνε, φιλάκια, μιλάμε
Στο ραπ σας γαμάμε
Κι ας μην το προσπαθήσαμε ποτέ
Κι ας μην προσαρμοστήκαμε ποτέ
Φρικάρουμε με βάρδιες
Νύχτες μες στην καύλα, μέρες άδειες
Άνοιξε την πόρτα και έλα μίλα μου
Φίλε μου, για πόσο θα τον κλαίμε τον νεκρό
Γαμώ το σπίτι μου
Όλοι λένε ψέματα μα μόνο εμένα
Μεγαλώνει η μύτη μου
Κοίτα! Κάποιοι, κάπως πρέπει
Να διαλύσουμε τον ήλιο για
Να είναι πάντα νύχτα
Είναι τεράστια τα τείχη
Και εμείς να επιβιώνουμε από τύχη
Όσα δεν μπορέσαμε να κάνουμε
Στην πράξη γίναν στίχοι
Βήχει μ' όλα αυτα που πίνει το παιδί
Δε βγαίνουν λέξεις, βγαίνουν ήχοι
Είναι να μη σου τύχει
Όλος ο κόσμος είναι έξω απ το παράθυρο
Κανέναν δε χωράει αυτό το γαμημένο άπειρο
Δεν είναι ότι φαγαμ' άκυρο
Ούτε το μέλλον το κουτσό και το ανάπηρο
Δεν είναι
Σταμάτα πια να μου φωνάζεις μείνε
Και γίνε κάτι πιο καλό απ αυτό που είμαι
Φίλε
Τα καλύτερα παιδιά μας τα πήρε η δουλειά
Όχι τα ναρκωτικά, ακούς μαμά
Τι κι αν τα κάναμε σκατά
Έξω υπάρχει ακόμα τόση ομορφιά
Μα εμείς απλά δεν είμαστε όμορφοι
Αρκετά για να τη δούμε
Κανέναν δεν ακούμε, την ακούμε
Μπας και βρούμε κάποιο τρόπο να τα πούμε
Θα τα πούμε
Θα τα πούμε
Ό, τι έχεις να πεις να το πεις δυνατά
Μπας και ακούσουνε όλοι
Μη φοβάσαι να βγεις να το πεις δυνατά
Και ας μην ένιωσε αλήθεια κανείς
Ό, τι μας συγκινεί μας πουλά τελικά
Και συνέχεια μας διώχνει
Μας ορίζει να ζούμε
Σημαντικά, συμβατικά, συμπαντικά
Από τη μια στιγμή στην άλλη, όλα ανάποδα
Από το ρετιρέ γινόμαστε ένα με το πάτωμα
Εδώ η πτώση έχει όμορφη υπόκρουση
Όσοι δεν έχουν τίποτα
Χέστηκαν για την πρόσκρουση
Κάθε φορά που ξημερώνει
Ρίχνουμε μια κλεφτή ματιά
Να δούμε λίγο φως απ το μπαλκόνι
Σε λίγες ώρες για κάποια δουλειά ξυπνάμε
Αράζουμε τα βράδια γιατί οι
Μέρες γρήγορα περνάνε
Τα παιδιά ζητούν συγγνώμη για τις
Φρίκες που τους πιάνουν
Μα όσο και να τρέχουν, εκείνες τους φτάνουν
Ίσως να φταιεί που πουθενά δε βρίσκουν θέση
Οι κουβέντες που άρχισαν αλλά
Μείνανε στη μέση
Ίσως να φταίει πως όταν βρίσκονται
Μπρος σε λευκά χαρτιά
Δε ζωγραφίζουν πλέον σπιτάκια, μα ψυχολογικά
Και τι να λέει
Όταν αράζουν στην πλατεία, στην αδικία
Πάντα χώνονται πρώτοι στη φασαρία
Υπάρχουνε τόσοι ποιητές μέσα
Στ' αστικά συγκροτήματα
Όταν φυσάει ο ουρανός γεμίζει ποιήματα
Κοίτα τα πως φτάνουν σ
Όσους σκαρφαλώνουνε σύρματα
Μια μέρα μαζί θα αδειάσουμε τα καταστήματα
Κάποιες φορές μας φιλοξενούν στο σπίτι τους
Κάποιες φορές τσοντάρουμε και για
Το νοίκι τους
Και αν κάτι πήραμε απ αυτούς ήταν η συμβουλή
"Τα παράθυρα να κοιτούν στην ανατολή"
Να βλέπουμε πρώτοι την αυγή όταν έρχεται
Να μιλάμε για όλα αυτά που δε πρέπει λέγονται
Μια κοινή μας ανάμνηση είναι εφτά ζωές τους
Και όταν ψιθυρίζουμε
Καλύπτονται οι κραυγές τους
Ό, τι έχεις να πεις να το πεις δυνατά
Μπας και ακούσουνε όλοι
Μη φοβάσαι να βγεις να το πεις δυνατά
Και ας μην ένιωσε αλήθεια κανείς
Ό, τι μας συγκινεί μας πουλά τελικά
Και συνέχεια μας διώχνει
Μας ορίζει να ζούμε
Σημαντικά, συμβατικά, συμπαντικά
Μπας και ακούσουνε όλοι
Μη φοβάσαι να βγεις να το πεις δυνατά
Και ας μην ένιωσε αλήθεια κανείς
Ό, τι μας συγκινεί μας πουλά τελικά
Και συνέχεια μας διώχνει
Μας ορίζει να ζούμε
Σημαντικά, συμβατικά, συμπαντικά
Σε μια ζωή που δε χωράμε
Μωρό μου δε στην πέφτω, σε φοβάμαι
Για πες μου πόσο απέχει το αγαπώ
Απ' το λυπάμαι, με ζήτησες και να 'μαι
Απόλαυσε με τώρα
Πιο μετά τα παιδιά θα πρέπει να με
Κουβαλάνε, φιλάκια, μιλάμε
Στο ραπ σας γαμάμε
Κι ας μην το προσπαθήσαμε ποτέ
Κι ας μην προσαρμοστήκαμε ποτέ
Φρικάρουμε με βάρδιες
Νύχτες μες στην καύλα, μέρες άδειες
Άνοιξε την πόρτα και έλα μίλα μου
Φίλε μου, για πόσο θα τον κλαίμε τον νεκρό
Γαμώ το σπίτι μου
Όλοι λένε ψέματα μα μόνο εμένα
Μεγαλώνει η μύτη μου
Κοίτα! Κάποιοι, κάπως πρέπει
Να διαλύσουμε τον ήλιο για
Να είναι πάντα νύχτα
Είναι τεράστια τα τείχη
Και εμείς να επιβιώνουμε από τύχη
Όσα δεν μπορέσαμε να κάνουμε
Στην πράξη γίναν στίχοι
Βήχει μ' όλα αυτα που πίνει το παιδί
Δε βγαίνουν λέξεις, βγαίνουν ήχοι
Είναι να μη σου τύχει
Όλος ο κόσμος είναι έξω απ το παράθυρο
Κανέναν δε χωράει αυτό το γαμημένο άπειρο
Δεν είναι ότι φαγαμ' άκυρο
Ούτε το μέλλον το κουτσό και το ανάπηρο
Δεν είναι
Σταμάτα πια να μου φωνάζεις μείνε
Και γίνε κάτι πιο καλό απ αυτό που είμαι
Φίλε
Τα καλύτερα παιδιά μας τα πήρε η δουλειά
Όχι τα ναρκωτικά, ακούς μαμά
Τι κι αν τα κάναμε σκατά
Έξω υπάρχει ακόμα τόση ομορφιά
Μα εμείς απλά δεν είμαστε όμορφοι
Αρκετά για να τη δούμε
Κανέναν δεν ακούμε, την ακούμε
Μπας και βρούμε κάποιο τρόπο να τα πούμε
Θα τα πούμε
Θα τα πούμε
Ό, τι έχεις να πεις να το πεις δυνατά
Μπας και ακούσουνε όλοι
Μη φοβάσαι να βγεις να το πεις δυνατά
Και ας μην ένιωσε αλήθεια κανείς
Ό, τι μας συγκινεί μας πουλά τελικά
Και συνέχεια μας διώχνει
Μας ορίζει να ζούμε
Σημαντικά, συμβατικά, συμπαντικά
Από τη μια στιγμή στην άλλη, όλα ανάποδα
Από το ρετιρέ γινόμαστε ένα με το πάτωμα
Εδώ η πτώση έχει όμορφη υπόκρουση
Όσοι δεν έχουν τίποτα
Χέστηκαν για την πρόσκρουση
Κάθε φορά που ξημερώνει
Ρίχνουμε μια κλεφτή ματιά
Να δούμε λίγο φως απ το μπαλκόνι
Σε λίγες ώρες για κάποια δουλειά ξυπνάμε
Αράζουμε τα βράδια γιατί οι
Μέρες γρήγορα περνάνε
Τα παιδιά ζητούν συγγνώμη για τις
Φρίκες που τους πιάνουν
Μα όσο και να τρέχουν, εκείνες τους φτάνουν
Ίσως να φταιεί που πουθενά δε βρίσκουν θέση
Οι κουβέντες που άρχισαν αλλά
Μείνανε στη μέση
Ίσως να φταίει πως όταν βρίσκονται
Μπρος σε λευκά χαρτιά
Δε ζωγραφίζουν πλέον σπιτάκια, μα ψυχολογικά
Και τι να λέει
Όταν αράζουν στην πλατεία, στην αδικία
Πάντα χώνονται πρώτοι στη φασαρία
Υπάρχουνε τόσοι ποιητές μέσα
Στ' αστικά συγκροτήματα
Όταν φυσάει ο ουρανός γεμίζει ποιήματα
Κοίτα τα πως φτάνουν σ
Όσους σκαρφαλώνουνε σύρματα
Μια μέρα μαζί θα αδειάσουμε τα καταστήματα
Κάποιες φορές μας φιλοξενούν στο σπίτι τους
Κάποιες φορές τσοντάρουμε και για
Το νοίκι τους
Και αν κάτι πήραμε απ αυτούς ήταν η συμβουλή
"Τα παράθυρα να κοιτούν στην ανατολή"
Να βλέπουμε πρώτοι την αυγή όταν έρχεται
Να μιλάμε για όλα αυτά που δε πρέπει λέγονται
Μια κοινή μας ανάμνηση είναι εφτά ζωές τους
Και όταν ψιθυρίζουμε
Καλύπτονται οι κραυγές τους
Ό, τι έχεις να πεις να το πεις δυνατά
Μπας και ακούσουνε όλοι
Μη φοβάσαι να βγεις να το πεις δυνατά
Και ας μην ένιωσε αλήθεια κανείς
Ό, τι μας συγκινεί μας πουλά τελικά
Και συνέχεια μας διώχνει
Μας ορίζει να ζούμε
Σημαντικά, συμβατικά, συμπαντικά