RICTA - No Stress στίχοι (lyrics)

Άνω Πόλη ξέρω διαδρομές
Είχα το δώρο δεν είχα το stress

Χρονιά μου με Ρο κεφαλαίο
Μπαίνω στη σκηνή σα καλάθι του Γιάννη
Να πατάω ντριλλιές του Σαββίδη
Και του Άγγελου σκάνε λες κι έξω αστράφτει
Τόσα χρόνια στη γύρα μ' αλάνια στο δρόμο
Μα μόνος μου τα 'φερα στράφι
Με την Κωνσταντίνα αράζω απ' τις
25 Δεκέμβρη μέχρι το Φλεβάρη
Πόσοι με ξέχασαν
Πόσοι στα δύσκολα ήταν μαζί μου στη μάχη
Αυτοί που έχουν φάει καρντάσι μαζί
Μου θα έχουν γεμάτο στομάχι
Περνάμε καλά για τ' αλάνια που φύγαν
Νωρίς rest in peace στον Ηράκλη
Μπλέξαν' το μικρόφωνο μ' όλα τα κόμπλεξ
Τους μείναν τα rap στο συρτάρι

Δεν ιδρώνουμε αρχίζω να πληρώνομαι
Όσα ζόρια κι αν περάσαμε μειώνονται
Δε πιστεύανε μα τώρα όλοι αγχώνονται
Κι όσο ενώνονται καυλώνω τόσο χώνομαι
Δεν ιδρώνουμε αρχίζω να πληρώνομαι
Όσα ζόρια κι αν περάσαμε μειώνονται
Δε πιστεύανε μα τώρα όλοι αγχώνονται
Κι όσο ενώνονται καυλώνω τόσο χώνομαι

Άλλοι φύγαν' από μηχανάκια
Κι άλλους κυβερνάν οι μηχανές
Μες τα τμήματα θέλω γκαζάκια
Ζεστό κασέρι κι όχι επιταγές
Όχι δε χαλάω σε φρουτάκια
Απ' τα πάθη μου έχω ενοχές
Αμάρτησα πολλά φεγγάρια
Το ξέρω σε 'κανα ξανά να κλαις
Το σπίτι μέσα πάλι είναι τεκές
Οι κασετίνες μας όλες χρυσές
Απόψε αντιλαλούν οι φυλακές
Για τα ντουβάρια τους να 'ναι ρωγμές
Άνω Πόλη ξέρω διαδρομές
Είχα το δώρο δεν είχα το stress
Τα ρίσκα που πήρα ήταν βουτιές
Ξέχασα φίλους και έρωτες
Πίσω μου αργά σα' τον Curry
Μαζί μου πάντα ντάρι ντάρι
Στη σέντρα άμα βγω είμαι λιοντάρι
Στον Κέρβερο κάτω στον Άδη
Κολλάω και βάζω μπαχάρι
Με φράγκα που είχες στο πατάρι
Όχι δε θέλω Ferrari, θέλω KTM στο Βαρδάρη
Τι να τα κάνω όλα αυτά
Με φάγαν' τα ναρκωτικά
Στο δρόμο τα λαγωνικά
Σε τρων' χωρίς πολλά πολλά
Για τ' αλάνια μου απ' το Elbasan
Για τ' αλάνια μου από Κορυτσά
Για τους Έλληνες, Πόντιους, Γεωργιανούς
Είμαστε όλοι μας μια γειτονιά

Δεν ιδρώνουμε αρχίζω να πληρώνομαι
Όσα ζόρια κι αν περάσαμε μειώνονται
Δε πιστεύανε μα τώρα όλοι αγχώνονται
Κι όσο ενώνονται καυλώνω τόσο χώνομαι
Δεν ιδρώνουμε αρχίζω να πληρώνομαι
Όσα ζόρια κι αν περάσαμε μειώνονται
Δε πιστεύανε μα τώρα όλοι αγχώνονται
Κι όσο ενώνονται καυλώνω τόσο χώνομαι