VITA PEIS (ΒΗΤΑ ΠΕΙΣ) - Ή Άκρη της Πολης 2004-2014 (H Akri Tis Polis) στίχοι (lyrics)
[VITA PEIS ΒΗΤΑ ΠΕΙΣ - Ή Άκρη της Πολης 2004-2014 H Akri Tis Polis στίχοι lyrics]
-Ενώ στην πόλη μου πέφτουνε μεσάνυχτα
Και περιμένω να με δω να χάνομαι ξανά
-Να με δω να χάνομαι ξανά
-Τριγυρίζω στην άκρη της πόλης να
Σε δω στο πουθενά
Χρόνια τώρα βλέπω τύπους να μην μπορούν
Να φύγουν απ’ το ψέμα στο οποίο ζουν
-Να φύγουν απ’ το ψέμα που ζουν
-Τους έχω πει τι να προσέχουν
Μα ποτέ δεν ακούν
Μια βραδιά στην Αθήνα και βάδιζα
Τόσο όμορφη, τόσο βρώμικη
Τόσο που μοιάζει και πάλι
Με μάγισσα κάπως αλλόκοτη
Μπάτσοι γυρίζουνε, δένουνε κάποιους
Πάντως όχι τους κυριλάτους, βλέπεις
Είναι πελάτες τους κι ασπράδια έχει
Ο καθρέφτης που μοιράζονται
Κάποιοι δικάζονται για ένα μπάφο μόνο
Κι άλλοι γλιτώνουνε, με πρέζα κάνα τόνο
Γαμώ την πουτάνα μου για δικαιοσύνη
Στην άκρη της πόλης πολλά φτωχαδάκια
Δε στήσανε κώλο γι’ αυτό η
Πόρτα με τα φράγκα κλείνει
Γυρίζω, σ’ έναν τόπο, λίγο πολύ καθαρός
Προσπαθώ να ζω, να βρίσκω το φως
Ευτυχώς, δεν έχω χάσει την καρδιά, την ψυχή
Το μυαλό
Γι’ αυτό στην άκρη της πόλης δε βλέπω το κενό
Το γκρεμό δε βλέπω κι αν τον δω
Στην άκρη ισορροπώ
Δεν πέφτω, στροφή 180 μοίρες, φεύγω
Το δρόμο να βρω ανεβαίνω
Το δρόμο να βρω ανεβαίνω
Το δρόμο να βρω ανεβαίνω
Το δρόμο να βρω ανεβαίνω
-Ενώ στην πόλη μου πέφτουνε μεσάνυχτα
Και περιμένω να με δω να χάνομαι ξανά
-Να με δω να χάνομαι ξανά
-Τριγυρίζω στην άκρη της πόλης να
Σε δω στο πουθενά
Χρόνια τώρα βλέπω τύπους να μην μπορούν
Να φύγουν απ’ το ψέμα στο οποίο ζουν
-Να φύγουν απ’ το ψέμα που ζουν
-Τους έχω πει τι να προσέχουν
Μα ποτέ δεν ακούν
Η πόλη μας είναι έντρομη ζώνη
Κι οι φόβοι ένστολοι
Μια φυλακή ελεύθερη, επικοινωνία στη μέγγενη
Δημιουργία έρημη μόνοι άνθρωποι κέρινοι
Ομοιώματα στα γόνατα μάζα καθόλου οφέλιμη
Μια ζωντανή κόλαση εδώ ο διάβολος μεριμνεί
Ο διάλογος μαζί του τέλος, μια ωρα εσπερινή
Σε μπόρα φθηνοπωρινή, πληθώρα μουσικών
Η ορασή μας πέρα απ' αυτήν των οφθαλμών
Των αγίων δι' ευχών, η μητέρα των μαχών
Οι συνοικίες της πόλης
Σαν πτέρυγες καρκινοπαθών
Και τα παιδιά είναι τόσο επηρρεπή
Σε αυτό το περιβάλλον
Και τόσο λάθος παραδείγματα
Αυτά των πιο μεγάλων
Είναι φαύλος κύκλος, χωρίς ιερό και όσιο
Ειν' ο κόσμος μαύρος κι
Ο τίτλος: μπουρδέλο δημόσιο
Οι πολίτες αναλλώσιμοι, κινούμενοι αριθμοί
Ζεις, αγαπάς, πεθαίνεις
Μα είσαι απλά ένας ΑΦΜ
Και περιμένω να με δω να χάνομαι ξανά
-Να με δω να χάνομαι ξανά
-Τριγυρίζω στην άκρη της πόλης να
Σε δω στο πουθενά
Χρόνια τώρα βλέπω τύπους να μην μπορούν
Να φύγουν απ’ το ψέμα στο οποίο ζουν
-Να φύγουν απ’ το ψέμα που ζουν
-Τους έχω πει τι να προσέχουν
Μα ποτέ δεν ακούν
Μια βραδιά στην Αθήνα και βάδιζα
Τόσο όμορφη, τόσο βρώμικη
Τόσο που μοιάζει και πάλι
Με μάγισσα κάπως αλλόκοτη
Μπάτσοι γυρίζουνε, δένουνε κάποιους
Πάντως όχι τους κυριλάτους, βλέπεις
Είναι πελάτες τους κι ασπράδια έχει
Ο καθρέφτης που μοιράζονται
Κάποιοι δικάζονται για ένα μπάφο μόνο
Κι άλλοι γλιτώνουνε, με πρέζα κάνα τόνο
Γαμώ την πουτάνα μου για δικαιοσύνη
Στην άκρη της πόλης πολλά φτωχαδάκια
Δε στήσανε κώλο γι’ αυτό η
Πόρτα με τα φράγκα κλείνει
Γυρίζω, σ’ έναν τόπο, λίγο πολύ καθαρός
Προσπαθώ να ζω, να βρίσκω το φως
Ευτυχώς, δεν έχω χάσει την καρδιά, την ψυχή
Το μυαλό
Γι’ αυτό στην άκρη της πόλης δε βλέπω το κενό
Το γκρεμό δε βλέπω κι αν τον δω
Στην άκρη ισορροπώ
Δεν πέφτω, στροφή 180 μοίρες, φεύγω
Το δρόμο να βρω ανεβαίνω
Το δρόμο να βρω ανεβαίνω
Το δρόμο να βρω ανεβαίνω
Το δρόμο να βρω ανεβαίνω
-Ενώ στην πόλη μου πέφτουνε μεσάνυχτα
Και περιμένω να με δω να χάνομαι ξανά
-Να με δω να χάνομαι ξανά
-Τριγυρίζω στην άκρη της πόλης να
Σε δω στο πουθενά
Χρόνια τώρα βλέπω τύπους να μην μπορούν
Να φύγουν απ’ το ψέμα στο οποίο ζουν
-Να φύγουν απ’ το ψέμα που ζουν
-Τους έχω πει τι να προσέχουν
Μα ποτέ δεν ακούν
Η πόλη μας είναι έντρομη ζώνη
Κι οι φόβοι ένστολοι
Μια φυλακή ελεύθερη, επικοινωνία στη μέγγενη
Δημιουργία έρημη μόνοι άνθρωποι κέρινοι
Ομοιώματα στα γόνατα μάζα καθόλου οφέλιμη
Μια ζωντανή κόλαση εδώ ο διάβολος μεριμνεί
Ο διάλογος μαζί του τέλος, μια ωρα εσπερινή
Σε μπόρα φθηνοπωρινή, πληθώρα μουσικών
Η ορασή μας πέρα απ' αυτήν των οφθαλμών
Των αγίων δι' ευχών, η μητέρα των μαχών
Οι συνοικίες της πόλης
Σαν πτέρυγες καρκινοπαθών
Και τα παιδιά είναι τόσο επηρρεπή
Σε αυτό το περιβάλλον
Και τόσο λάθος παραδείγματα
Αυτά των πιο μεγάλων
Είναι φαύλος κύκλος, χωρίς ιερό και όσιο
Ειν' ο κόσμος μαύρος κι
Ο τίτλος: μπουρδέλο δημόσιο
Οι πολίτες αναλλώσιμοι, κινούμενοι αριθμοί
Ζεις, αγαπάς, πεθαίνεις
Μα είσαι απλά ένας ΑΦΜ