VITA PEIS (ΒΗΤΑ ΠΕΙΣ) - Η Επόμενη Μέρα (H Epomeni Mera) στίχοι (lyrics)
[VITA PEIS ΒΗΤΑ ΠΕΙΣ - Η Επόμενη Μέρα H Epomeni Mera στίχοι lyrics]
Κι ολ’ αυτά μία μέρα μετά
Κι ολ’ αυτά μία μέρα μετά
Οι μέρες, που πέρασαν εχθές, είναι στάχτη
Οι νύχτες, επίσης, ούτε γέλιο ούτε δάκρυ
Με ξεχασμένα λόγια
για λίγα χρόνια στην άκρη
Παγωμένα χρόνια, ηρεμία, χειμερία νάρκη
Και στην επόμενη μέρα, φωτιά και θειάφι
Χάδι από λόγο ξυράφι κι αύριο πάλι θα ‘ρθει
Έξοδος κινδύνου δεν υπάρχει εν τάχυ βάδην
Δεν τη γλιτώνει κανείς ούτε με τροχάδην
Έχω ξεμείνει από χθες, ναι
Ακόμα είμαι στη γύρα οι τσέπες μου αδειανές
Έχω μόνο έναν αναπτήρα
Τον κρατάω και περπατώντας παίζω
Μ’ αυτόν αμήχανα
Το σχέδιο δουλεύει και νιώθω
Γι’ αυτό περίφημα
Οι πρόχειροι υπολογισμοί μας, ναι
Βγήκαν αληθινοί μόλις λίγες ώρες μετά
Στ’ αυτιά μου οι πρώτοι ψίθυροι
Γιατί η πόλη μιλάει, η πόλη λέει τόσα
Εγώ μπορώ να την καταλάβω
Γιατί ξέρω τη γλώσσα
Αυτό για τους ανθρώπους, ναι
Απ’ τα χαμηλά στρώματα
Αφού μιλάω εγώ κι αυτοί
Μιλάν μαζί μου αυτόματα
Και διαδίδομαι, σαν κακό μαντάτο
Η φωνή βοώντος γι’ αυτούς
Που είναι ακόμα κάτω
Σαν ιός το σώμα προσέβαλα
Σ’ όλη τη χώρα, τώρα
Καίει εκτός ελέγχου η λαίλαπα
Η φλόγα μας να ζεστάνει τους μικρούς
Νεκρό τοπίο
Αντίθετα θα κάψει αυτούς που άφησαν
Τους μικρούς στο κρύο
Θα ξανάρθει το τώρα, του τότε, εγκαταλείπουν
Γιατί οι δείκτες στα ρολόγια τους
Αυτή την ώρα δείχνουν
Είναι η ώρα της δικής μας συναναστροφής
Η ώρα που μπάντες βλέπουν
Το μέγεθος της καταστροφής
Καιρός ήτανε να ‘ρθει
Στο κινητό μου ένα μήνυμα που γράφει:
"είσαι δικός μου για μία αιωνιότητα"
Στ’ όνομα του αποστολέα γράφει διαχρονικότητα
Είναι μια μέρα μετά απ’ τη μέρα που μου
‘λεγες αντίστροφα πως μετράς
Γιατί η μέρα δεν περνά, τούτη
Η μέρα που μπήκε, μας γύρισε στα στέκια μας
Η επόμενη μέρα, αυτή είναι η μέρα μας
Η επόμενη μέρα -η επόμενη μέρα είναι
-η επόμενη μέρα -η επόμενη μέρα
-Η σημερινή, προηγείται της επόμενης
Αυτής που προηγείται, 22 της πιο εμπόλεμης
Μένω εκεί που το φεγγάρι τραγουδάει όταν βγει
Μες στη γρήγορη λωρίδα, σε μια ζόρικη εποχή
Κάτσε λίγο, ακούμπησε και ξαπόστασε
Η αδυναμία στο πρόσωπό σου με τρόμαξε
Και σε ρωτάω, τί έχεις και μου απαντάς
Ξεκόλλα τίποτα μα δε μου αλλάζεις άποψη
Τα μάτια σου είναι ύποπτα
Οι παλάμες απ’ την τσέπη
Σου βγάζουν λίγα δολλάρια
Ματωμένα, ήρθαν απ’ την πόλη
Φόβος και παράνοια
Μια μέρα σαν κι αυτή, μια μέρα σαν τις άλλες
Δεν αλλάζει τίποτα, είναι όλα και πιο δύσκολα
Έχω πάρει τα χαμπάρια μου
Πάρε και τα δικά σου
Γιατί σίγουρα δε θες να μείνουν
Μόνα τα παιδιά σου
Έχεις την τάση, να με κρατάς κοντά σου
Έχω διδάξει, εμένα πρώτα φυσικά
Και μετά όλους σας, εντάξει
Είναι κάπως μικρός ο κύκλος που ‘χω φτιάξει
Παράλληλα μεγάλος για να σ’ αγκαλάσει
Και θερμά οι μέρες περνάγαν κι έφτασε τούτη
Να σήκω παληκάρι μου, κλείσε το χαζοκούτι
Δεν είσαι από αυτούς, δεν παρέδωσες
Φαντάζομαι εισ’ εδώ, με νιώθεις, μ’ ακούς
Μαζί σου το μοιράζομαι
Δεν είσαι μόνος και δεν είμαι μόνος μου
Με ξέρεις αρκετά, σε γνωρίζω
Κάποτε το οργάνωσα καλά
Κάτω το έβαλα και το έβγαλα με τίτλο:
Ελλάδα μου στο χαρίζω
Αθάνατος γυρίζω, εκεί που ζει ο θάνατος
Χιλιάδες συναισθήματα χορεύουνε γύρω μου
Κι είμαι ευάλωτος
Έχω φτάσει στο ζενίθ, είναι μεγάλο το ύψος
Κι από ‘κει πέφτω
Γι’ αυτό βάθος έχει ο δικός μου στίχος
Είναι μια μέρα μετά απ’ τη μέρα που μου
‘λεγες αντίστροφα πως μετράς
Γιατί η μέρα δεν περνά, τούτη
Η μέρα που μπήκε, μας γύρισε στα στέκια μας
Η επόμενη μέρα, αυτή είναι η μέρα μας
Η επόμενη μέρα -η επόμενη μέρα είναι
-η επόμενη μέρα -η επόμενη μέρα
-Η σημερινή, προηγείται της επόμενης
Αυτής που προηγείται, 22 της πιο εμπόλεμης
Είχα ξεχάσει, αμνησία λέγεται και δώσε βάση
Θυμάμαι μία λάμψη, μόνο
Ακολούθησε το θόρυβο και μετά μία παύση
Στο δρόμο, άνθρωποι σκυφτοί περπατάνε
Παραπατάνε, παραμιλάνε
Τον αριθμό των ήρεμων ημερών δε θυμάμαι
Αλλά θυμάμαι νύχτες άγριες να μην κοιμάμαι
Ανάμεσα σε τοίχους, με συντροφιά μου στίχους
Λίγους ήχους η καρδιά με χτύπους αλλά μέσα
Στο στόμα του κτήνους
Είναι βόμβα, σε φάκελο, μέσα στη μηχανή τους
Πρώτα φλόγα, μετά κρανίου τόπος
Η γη τους, η σιγή τους είναι το ζητούμενό μας
Η φυγή τους, όνειρό μας
Ένοχοι να πληρώσουν την ενοχή τους
Ταξιδεύουμε, το φέρνουμε στην περιοχή τους
Ένα βήμα πιο μπροστά, τη φορά
Από την εποχή τους
Είναι το χθες μου, αύριο δικό τους
Εφιάλτης για τα πρόβατα που έβαλα
Το λύκο στ’ όνειρό τους
Και βλέπουμε τον θάνατό τους
Κι ολ’ αυτά μία μέρα μετά
Οι μέρες, που πέρασαν εχθές, είναι στάχτη
Οι νύχτες, επίσης, ούτε γέλιο ούτε δάκρυ
Με ξεχασμένα λόγια
για λίγα χρόνια στην άκρη
Παγωμένα χρόνια, ηρεμία, χειμερία νάρκη
Και στην επόμενη μέρα, φωτιά και θειάφι
Χάδι από λόγο ξυράφι κι αύριο πάλι θα ‘ρθει
Έξοδος κινδύνου δεν υπάρχει εν τάχυ βάδην
Δεν τη γλιτώνει κανείς ούτε με τροχάδην
Έχω ξεμείνει από χθες, ναι
Ακόμα είμαι στη γύρα οι τσέπες μου αδειανές
Έχω μόνο έναν αναπτήρα
Τον κρατάω και περπατώντας παίζω
Μ’ αυτόν αμήχανα
Το σχέδιο δουλεύει και νιώθω
Γι’ αυτό περίφημα
Οι πρόχειροι υπολογισμοί μας, ναι
Βγήκαν αληθινοί μόλις λίγες ώρες μετά
Στ’ αυτιά μου οι πρώτοι ψίθυροι
Γιατί η πόλη μιλάει, η πόλη λέει τόσα
Εγώ μπορώ να την καταλάβω
Γιατί ξέρω τη γλώσσα
Αυτό για τους ανθρώπους, ναι
Απ’ τα χαμηλά στρώματα
Αφού μιλάω εγώ κι αυτοί
Μιλάν μαζί μου αυτόματα
Και διαδίδομαι, σαν κακό μαντάτο
Η φωνή βοώντος γι’ αυτούς
Που είναι ακόμα κάτω
Σαν ιός το σώμα προσέβαλα
Σ’ όλη τη χώρα, τώρα
Καίει εκτός ελέγχου η λαίλαπα
Η φλόγα μας να ζεστάνει τους μικρούς
Νεκρό τοπίο
Αντίθετα θα κάψει αυτούς που άφησαν
Τους μικρούς στο κρύο
Θα ξανάρθει το τώρα, του τότε, εγκαταλείπουν
Γιατί οι δείκτες στα ρολόγια τους
Αυτή την ώρα δείχνουν
Είναι η ώρα της δικής μας συναναστροφής
Η ώρα που μπάντες βλέπουν
Το μέγεθος της καταστροφής
Καιρός ήτανε να ‘ρθει
Στο κινητό μου ένα μήνυμα που γράφει:
"είσαι δικός μου για μία αιωνιότητα"
Στ’ όνομα του αποστολέα γράφει διαχρονικότητα
Είναι μια μέρα μετά απ’ τη μέρα που μου
‘λεγες αντίστροφα πως μετράς
Γιατί η μέρα δεν περνά, τούτη
Η μέρα που μπήκε, μας γύρισε στα στέκια μας
Η επόμενη μέρα, αυτή είναι η μέρα μας
Η επόμενη μέρα -η επόμενη μέρα είναι
-η επόμενη μέρα -η επόμενη μέρα
-Η σημερινή, προηγείται της επόμενης
Αυτής που προηγείται, 22 της πιο εμπόλεμης
Μένω εκεί που το φεγγάρι τραγουδάει όταν βγει
Μες στη γρήγορη λωρίδα, σε μια ζόρικη εποχή
Κάτσε λίγο, ακούμπησε και ξαπόστασε
Η αδυναμία στο πρόσωπό σου με τρόμαξε
Και σε ρωτάω, τί έχεις και μου απαντάς
Ξεκόλλα τίποτα μα δε μου αλλάζεις άποψη
Τα μάτια σου είναι ύποπτα
Οι παλάμες απ’ την τσέπη
Σου βγάζουν λίγα δολλάρια
Ματωμένα, ήρθαν απ’ την πόλη
Φόβος και παράνοια
Μια μέρα σαν κι αυτή, μια μέρα σαν τις άλλες
Δεν αλλάζει τίποτα, είναι όλα και πιο δύσκολα
Έχω πάρει τα χαμπάρια μου
Πάρε και τα δικά σου
Γιατί σίγουρα δε θες να μείνουν
Μόνα τα παιδιά σου
Έχεις την τάση, να με κρατάς κοντά σου
Έχω διδάξει, εμένα πρώτα φυσικά
Και μετά όλους σας, εντάξει
Είναι κάπως μικρός ο κύκλος που ‘χω φτιάξει
Παράλληλα μεγάλος για να σ’ αγκαλάσει
Και θερμά οι μέρες περνάγαν κι έφτασε τούτη
Να σήκω παληκάρι μου, κλείσε το χαζοκούτι
Δεν είσαι από αυτούς, δεν παρέδωσες
Φαντάζομαι εισ’ εδώ, με νιώθεις, μ’ ακούς
Μαζί σου το μοιράζομαι
Δεν είσαι μόνος και δεν είμαι μόνος μου
Με ξέρεις αρκετά, σε γνωρίζω
Κάποτε το οργάνωσα καλά
Κάτω το έβαλα και το έβγαλα με τίτλο:
Ελλάδα μου στο χαρίζω
Αθάνατος γυρίζω, εκεί που ζει ο θάνατος
Χιλιάδες συναισθήματα χορεύουνε γύρω μου
Κι είμαι ευάλωτος
Έχω φτάσει στο ζενίθ, είναι μεγάλο το ύψος
Κι από ‘κει πέφτω
Γι’ αυτό βάθος έχει ο δικός μου στίχος
Είναι μια μέρα μετά απ’ τη μέρα που μου
‘λεγες αντίστροφα πως μετράς
Γιατί η μέρα δεν περνά, τούτη
Η μέρα που μπήκε, μας γύρισε στα στέκια μας
Η επόμενη μέρα, αυτή είναι η μέρα μας
Η επόμενη μέρα -η επόμενη μέρα είναι
-η επόμενη μέρα -η επόμενη μέρα
-Η σημερινή, προηγείται της επόμενης
Αυτής που προηγείται, 22 της πιο εμπόλεμης
Είχα ξεχάσει, αμνησία λέγεται και δώσε βάση
Θυμάμαι μία λάμψη, μόνο
Ακολούθησε το θόρυβο και μετά μία παύση
Στο δρόμο, άνθρωποι σκυφτοί περπατάνε
Παραπατάνε, παραμιλάνε
Τον αριθμό των ήρεμων ημερών δε θυμάμαι
Αλλά θυμάμαι νύχτες άγριες να μην κοιμάμαι
Ανάμεσα σε τοίχους, με συντροφιά μου στίχους
Λίγους ήχους η καρδιά με χτύπους αλλά μέσα
Στο στόμα του κτήνους
Είναι βόμβα, σε φάκελο, μέσα στη μηχανή τους
Πρώτα φλόγα, μετά κρανίου τόπος
Η γη τους, η σιγή τους είναι το ζητούμενό μας
Η φυγή τους, όνειρό μας
Ένοχοι να πληρώσουν την ενοχή τους
Ταξιδεύουμε, το φέρνουμε στην περιοχή τους
Ένα βήμα πιο μπροστά, τη φορά
Από την εποχή τους
Είναι το χθες μου, αύριο δικό τους
Εφιάλτης για τα πρόβατα που έβαλα
Το λύκο στ’ όνειρό τους
Και βλέπουμε τον θάνατό τους