VITA PEIS (ΒΗΤΑ ΠΕΙΣ) - Τροχιά Δημιουργίας (Troxia Dhmiourgias) στίχοι (lyrics)
[VITA PEIS ΒΗΤΑ ΠΕΙΣ - Τροχιά Δημιουργίας Troxia Dhmiourgias στίχοι lyrics]
Βάζω μπροστά τη φαντασία μου
Κάνα δυο σελίδες λευκές
Κι αρχίζω να χαράζω την πορεία μου
Ειν’ ο δρόμος άγριος κι ο κόσμος ξάγρυπνος
Περιμένει φως να δει που
Βρίσκεται ο Παράδεισος
Μα είσαι στην Κόλαση, μεγάλε, μην ξεχνιέσαι
Κλινικά νεκρός, ξάπλα, δεν κουνιέσαι
Προσφέρω το αντίδοτο, μέσα σε κάθε δίμετρο
Σηκώνεσαι απ’ το λήθαργο για τζούρα
Δεν κρατιέσαι γύρνα το, να πέσω αδύνατο
Δε χάνω το δρόμο γιατί έχω νήμα στο λαβύρινθο
Άρρωστος στο επίθετο
Φόνευσα τον εγγαστρίμυθο
Κι οι μαριονέτες λύγισαν
Δεν άντεξαν τον πυρετό
Ανίκητο στυλ, παράγω σαν τον Ήφαιστο
Φωτιά, κράτα το μακριά από παιδιά
Είμαι στην Κόλαση κι ακόμη δεν
Ξέρω πόσο θα μείνω
Δεν ειμ’ απόλαυση που μένει
Και κρατάει για λίγο
Είμαι ο πρόλογος κι ο επίλογος
Ανοίγω και κλείνω
Και πάντα μπαίνω στο ψητό, μωρό μου
Αργά σε ξεντύνω
Γράφω και πίνω, πίνω και κάτι όμορφο στήνω
Στο χαρτί μ’ ένα beat μαζί δένω και λύνω
Και πάντα δίπλα μ’ ένα φίλο
Όπου και να πάω, σε κάθε βήμα
Αν μυριστεί πουστιά, γαβγίζει σαν το σκύλο
Είναι μεσάνυχτα στην πόλη
Δεν το λήγω ακόμη καριόλη πάμε για ένα γύρο
Αθήνα, κέντρο, κέρατο δεν έχει, θα σε δείρω
Έχε τα μάτια σου και πίσω σου
Κι ας μη κουνιέται φύλλο
Αθήνα, κέντρο, κέρατο δεν έχει, θα σε δείρω
Έχε τα μάτια σου και πίσω σου
Κι ας μη κουνιέται φύλλο
Ψυχιατρική κλινική, κελί στη φυλακή
Γκρι σα μουντή Κυριακή με δυνατή κραυγή
Σπάμε τη σιωπή χωρισμένοι σα να ‘μαστε γονείς
Νεκροί σα ναρκομανείς, ναρκωτικού φορείς
Εντός τεσσάρων τοίχων, έχουν αυτιά
Επείγον, να σώσουνε τα πρόβατα
Από στόματα λύκων
Και πάνω κάτω τζάμι, με κάγκελα
Να βλέπουμε τον ουρανό φυλακισμένο και
Το πάτωμα με φώτα
Κανάλια, εικόνες από την ελευθερία, οθόνες
Από γωνία σε γωνία κι όπλα
Σημαδεύουνε και χτυπάνε στην κόντρα
Βία στη βία
Για την ισορροπία και δεν είναι ταινία
Σκηνοθεσία δεν έχει καμία
Μονάχα τρέλα, έλα και ξέχνα την ηρεμία, μία
Ομάδα Μία στα ηχεία
Απόδραση από κελιά παγωμένα και κρύα
Ανεξέλεγκτη πορεία, η τροχιά δημιουργίας
Δρόμος απότομος, η τροχιά δημιουργίας
Πάντα μονόδρομος, η τροχιά δημιουργίας
Κι έχουμε μπει σε τροχιά δημιουργίας
Πρώτον, εν τη ερήμω η φωνή βοώντων
Μοναχικά, εδώ πάνω, η φωνή των πρώτων
Το μείγμα δράσης μας, το Εύφλεκτον
Δε μας πας, δε σε πάμε, πίσω
Έταιρον εκάτερων
Δεύτερον, δεν είχαμε την τύχη έταιρων
Δεν αναζητήσαμε τη συντροφιά συνέταιρων
Και λεν την έχουμε ακούσει, είναι ψέμα
Έχουμε χέσει
Είναι βαρύς πολύ ο αέρας των ελεύθερων
Κι εγώ, παιδιά, ειμ’ ένα από τ’ άλλα παιδιά
Που βλέπουνε το άλλο πρόσωπο της κοινωνίας
Καθημερινά γκρεμίζουνε το σύμπαν μου
Θέλω να παραμείνω σε τροχιά δημιουργίας
Αν το νιώθω, το γράφω και το λέω
Δεν το πνίγω αν με πνίγει
Το δείχνω και το κρίνω δεν το κρύβω
Και το παραδίδω, στο δικό μου κύκλο
Οι άνθρωποι που ξέρω κάνουν ανήσυχο ύπνο
Και λέγεται, διαλέγεται
Για κάθε έναν που σκέφτεται
Αν δεν έμαθε να στέκεται και σέρνεται
Καίγεται
Δεν είναι κάθε τί ότι φαίνεται και ξέρετε
Η αγάπη στα κομμάτια μου, υπάρχει
Μα δε χορεύεται εν έτη 2010 καταφτάνουμε
Το κλίμα παγωμένο πού ερχόμαστε να ζεστάνουμε
Η πρώτη γνωριμία μας, χρόνια μετά, το κάλεσμα
Καιγόμαστε, μα καίει γλυκά του
Πυρός το Βάπτισμα
Και πάνε χρόνια που γυρεύουμε σκεπτόμενους
Κι αν δεν ακούς εσύ
Θα τα πούμε και στους επόμενους
Είμαστ’ επικίνδυνοι δάσκαλοι
Κάνω παιδιά δημοτικού να λεν
"φέρτε πίσω τον Πάσσαρη"
Κάνα δυο σελίδες λευκές
Κι αρχίζω να χαράζω την πορεία μου
Ειν’ ο δρόμος άγριος κι ο κόσμος ξάγρυπνος
Περιμένει φως να δει που
Βρίσκεται ο Παράδεισος
Μα είσαι στην Κόλαση, μεγάλε, μην ξεχνιέσαι
Κλινικά νεκρός, ξάπλα, δεν κουνιέσαι
Προσφέρω το αντίδοτο, μέσα σε κάθε δίμετρο
Σηκώνεσαι απ’ το λήθαργο για τζούρα
Δεν κρατιέσαι γύρνα το, να πέσω αδύνατο
Δε χάνω το δρόμο γιατί έχω νήμα στο λαβύρινθο
Άρρωστος στο επίθετο
Φόνευσα τον εγγαστρίμυθο
Κι οι μαριονέτες λύγισαν
Δεν άντεξαν τον πυρετό
Ανίκητο στυλ, παράγω σαν τον Ήφαιστο
Φωτιά, κράτα το μακριά από παιδιά
Είμαι στην Κόλαση κι ακόμη δεν
Ξέρω πόσο θα μείνω
Δεν ειμ’ απόλαυση που μένει
Και κρατάει για λίγο
Είμαι ο πρόλογος κι ο επίλογος
Ανοίγω και κλείνω
Και πάντα μπαίνω στο ψητό, μωρό μου
Αργά σε ξεντύνω
Γράφω και πίνω, πίνω και κάτι όμορφο στήνω
Στο χαρτί μ’ ένα beat μαζί δένω και λύνω
Και πάντα δίπλα μ’ ένα φίλο
Όπου και να πάω, σε κάθε βήμα
Αν μυριστεί πουστιά, γαβγίζει σαν το σκύλο
Είναι μεσάνυχτα στην πόλη
Δεν το λήγω ακόμη καριόλη πάμε για ένα γύρο
Αθήνα, κέντρο, κέρατο δεν έχει, θα σε δείρω
Έχε τα μάτια σου και πίσω σου
Κι ας μη κουνιέται φύλλο
Αθήνα, κέντρο, κέρατο δεν έχει, θα σε δείρω
Έχε τα μάτια σου και πίσω σου
Κι ας μη κουνιέται φύλλο
Ψυχιατρική κλινική, κελί στη φυλακή
Γκρι σα μουντή Κυριακή με δυνατή κραυγή
Σπάμε τη σιωπή χωρισμένοι σα να ‘μαστε γονείς
Νεκροί σα ναρκομανείς, ναρκωτικού φορείς
Εντός τεσσάρων τοίχων, έχουν αυτιά
Επείγον, να σώσουνε τα πρόβατα
Από στόματα λύκων
Και πάνω κάτω τζάμι, με κάγκελα
Να βλέπουμε τον ουρανό φυλακισμένο και
Το πάτωμα με φώτα
Κανάλια, εικόνες από την ελευθερία, οθόνες
Από γωνία σε γωνία κι όπλα
Σημαδεύουνε και χτυπάνε στην κόντρα
Βία στη βία
Για την ισορροπία και δεν είναι ταινία
Σκηνοθεσία δεν έχει καμία
Μονάχα τρέλα, έλα και ξέχνα την ηρεμία, μία
Ομάδα Μία στα ηχεία
Απόδραση από κελιά παγωμένα και κρύα
Ανεξέλεγκτη πορεία, η τροχιά δημιουργίας
Δρόμος απότομος, η τροχιά δημιουργίας
Πάντα μονόδρομος, η τροχιά δημιουργίας
Κι έχουμε μπει σε τροχιά δημιουργίας
Πρώτον, εν τη ερήμω η φωνή βοώντων
Μοναχικά, εδώ πάνω, η φωνή των πρώτων
Το μείγμα δράσης μας, το Εύφλεκτον
Δε μας πας, δε σε πάμε, πίσω
Έταιρον εκάτερων
Δεύτερον, δεν είχαμε την τύχη έταιρων
Δεν αναζητήσαμε τη συντροφιά συνέταιρων
Και λεν την έχουμε ακούσει, είναι ψέμα
Έχουμε χέσει
Είναι βαρύς πολύ ο αέρας των ελεύθερων
Κι εγώ, παιδιά, ειμ’ ένα από τ’ άλλα παιδιά
Που βλέπουνε το άλλο πρόσωπο της κοινωνίας
Καθημερινά γκρεμίζουνε το σύμπαν μου
Θέλω να παραμείνω σε τροχιά δημιουργίας
Αν το νιώθω, το γράφω και το λέω
Δεν το πνίγω αν με πνίγει
Το δείχνω και το κρίνω δεν το κρύβω
Και το παραδίδω, στο δικό μου κύκλο
Οι άνθρωποι που ξέρω κάνουν ανήσυχο ύπνο
Και λέγεται, διαλέγεται
Για κάθε έναν που σκέφτεται
Αν δεν έμαθε να στέκεται και σέρνεται
Καίγεται
Δεν είναι κάθε τί ότι φαίνεται και ξέρετε
Η αγάπη στα κομμάτια μου, υπάρχει
Μα δε χορεύεται εν έτη 2010 καταφτάνουμε
Το κλίμα παγωμένο πού ερχόμαστε να ζεστάνουμε
Η πρώτη γνωριμία μας, χρόνια μετά, το κάλεσμα
Καιγόμαστε, μα καίει γλυκά του
Πυρός το Βάπτισμα
Και πάνε χρόνια που γυρεύουμε σκεπτόμενους
Κι αν δεν ακούς εσύ
Θα τα πούμε και στους επόμενους
Είμαστ’ επικίνδυνοι δάσκαλοι
Κάνω παιδιά δημοτικού να λεν
"φέρτε πίσω τον Πάσσαρη"