VITA PEIS (ΒΗΤΑ ΠΕΙΣ) - Ο Εξόριστος (O Eksoristos) στίχοι (lyrics)
[VITA PEIS ΒΗΤΑ ΠΕΙΣ - Ο Εξόριστος O Eksoristos στίχοι lyrics]
Αχά ναι ναι απλά δέξου το φως ένα λεπτό
Ένα κουπλέ από τότε μέχρι τώρα
Δίνω στυλ για να
Πιάσεις αναλύοντας τις σκέψεις όνειρα
Σβήνουνε απ’ το στυλό
Στο χαρτί μάλλον ο πυρετός
Ανεβαίνει τα λεφτά
Τα πρότυπα όλα χάνονται τελικά σ’ ένα πλανήτη
Άνευ τίτλου καταλήγω να μένω εξόριστος
Βήτα Πεις, Βήτα Πεις, Βήτα Πεις
Εγκλωβισμένος
Από φλεγόμενους δαίμονες κουρασμένος
Μετά από μάχες αιώνων σε τόπους
Που πεθαίνουν οι έρωτες, βλέπω το θυμό τους
Μυρίζω νικη την κράτησα φυλαχτό
Μυρίζουν άρωμα εκδίκησης ο θάνατος
Εραστής του παραδείσου σπάω τις
Αλυσίδες του λήθαργου
Πληρωμένος από τη δύναμη να
Μην βγω πληγωμένος
Χαμένος, θαμμένος κάτω επομένως
Επαναφορτισμένος γυρίζω πίσω σ’ ένα τόπο
Γεμάτο με γκρίζο χτίζω το χρώμα της απειλής
Σε παίρνω μαζί μου σκίζω
Τον χάρτη της επιστροφής
Κάνω ανάμνηση τον ήχο της σιωπής και μετά
Σου προσφέρω την αμνησία, τρόπο για να σωθείς
Από την πορεία της υπνωτισμένης μάζας
Είναι χαμένο το πρόσωπο της Ελλάδας
Μα διακρίνω την μάσκα της προπαγάνδας
Ένα κεφάλι διαβόλου με πόδια Ευρώπης
Και εγώ εξόριστος από Παράδεισο και Κόλαση
Ένας πρωτότυπος μαχητής
Σαν από παραμύθι βγαλμένος ιππότης προσπαθώ
Να κλέψω το στέμμα του
Βασιλιά που είναι προδότης
Κάθε βήμα μελετάω, δεν είμαι τυχοδιώκτης
Κρατάω γερά με σκοτεινά μυστικά στην καρδιά
Είναι θέμα λόγου να μην πεθάνω ξανά
Κι αφού ήταν τυφλοί αρκετά για
Να μην δουν το φως
Ήρθε από πάνω τους λέει σαν από μηχανής Θεός
Τον είδαν όλοι αφού σηκώσαν το βλέμμα
Είχε έρθει η σειρά του να σηκώσει το στέμμα
Κι αφού ήταν τυφλοί αρκετά για
Να μην δουν το φως
Ήρθε από πάνω τους λέει σαν από μηχανής Θεός
Ήταν βαμμένος με το αίμα του νεκρού βασιλιά
Είχε έρθει η σειρά του να
Σηκώσει το στέμμα ψηλά
Διάβολος μέσα στον Παράδεισο ο άγγελος
Μέσα στην Κόλαση με δράκου φτερά
Δίχως καλοσύνη
Νιώθω η πρόταση να γίνεται κίνδυνος για μυαλά
Όπως γίνεται ψυχολογικά με
Την στρογγυλή Σελήνη
Αυτό που μολύνει το πάθος λέγεται λάθος
Αλήθεια ή θάρρος
Διαλέγω ευθέως να’ μαι ρεαλιστής
Θαρραλέος, ακραίος
Φονικός μουσικά και βασικά
Ο λόγος γίνεται ανάγκη, τσακίζει την ησυχία
Γυρίζει την φαντασία
Την κάνει στίχο, του δρόμου ταινία, μανία
ΒΠ μαγεία
Ευχή των οπαδών που δεν βρήκαν ομάδα
Κατασκευάζουμε τριλογία
Underground δίχως λογοκρισία
Γράφω ρίμες, βγάλτε φήμες, αντικλείδια
Για την πύλη μας στην
Κορυφή κρύβω παγίδες ήδη
Σκοτεινά βήματα μες την ομίχλη και παγετώνας
Μέχρι θανάτου μουσικός αγώνας
Μακριά από την λάμψη που μπορεί
Το φως να κάψει
Πένα πάντα έτοιμη να κράξει, να στηρίξει
Ή να υποβιβάσει με βάση την λύση
Αν είσαι πρόβλημα πες το μυαλό
Σου να μην ελπίζει
Και κάτσε φρόνιμα το πολύ παλιό σαπίζει
Το χάρισμα χρειάζεται κάποιον να
Το εξελίξει το κάλεσμα
Βήτα Πεις και όποιος ακολουθήσει άνετα
Μπορεί να ζητήσει λίγο προβάδισμα
Να πατήσει πρώτος στη Γη
Που γεννάει το μάθημα
Να πατήσει πρώτος στη Γη
Που γεννάει το μάθημα
Κι αφού ήταν τυφλοί αρκετά για
Να μην δουν το φως
Ήρθε από πάνω τους λέει σαν από μηχανής Θεός
Τον είδαν όλοι αφού σηκώσαν το βλέμμα
Είχε έρθει η σειρά του να σηκώσει το στέμμα
Κι αφού ήταν τυφλοί αρκετά για
Να μην δουν το φως
Ήρθε από πάνω τους λέει σαν από μηχανής Θεός
Ήταν βαμμένος με το αίμα του νεκρού βασιλιά
Είχε έρθει η σειρά του να
Σηκώσει το στέμμα ψηλά
Ένα κουπλέ από τότε μέχρι τώρα
Δίνω στυλ για να
Πιάσεις αναλύοντας τις σκέψεις όνειρα
Σβήνουνε απ’ το στυλό
Στο χαρτί μάλλον ο πυρετός
Ανεβαίνει τα λεφτά
Τα πρότυπα όλα χάνονται τελικά σ’ ένα πλανήτη
Άνευ τίτλου καταλήγω να μένω εξόριστος
Βήτα Πεις, Βήτα Πεις, Βήτα Πεις
Εγκλωβισμένος
Από φλεγόμενους δαίμονες κουρασμένος
Μετά από μάχες αιώνων σε τόπους
Που πεθαίνουν οι έρωτες, βλέπω το θυμό τους
Μυρίζω νικη την κράτησα φυλαχτό
Μυρίζουν άρωμα εκδίκησης ο θάνατος
Εραστής του παραδείσου σπάω τις
Αλυσίδες του λήθαργου
Πληρωμένος από τη δύναμη να
Μην βγω πληγωμένος
Χαμένος, θαμμένος κάτω επομένως
Επαναφορτισμένος γυρίζω πίσω σ’ ένα τόπο
Γεμάτο με γκρίζο χτίζω το χρώμα της απειλής
Σε παίρνω μαζί μου σκίζω
Τον χάρτη της επιστροφής
Κάνω ανάμνηση τον ήχο της σιωπής και μετά
Σου προσφέρω την αμνησία, τρόπο για να σωθείς
Από την πορεία της υπνωτισμένης μάζας
Είναι χαμένο το πρόσωπο της Ελλάδας
Μα διακρίνω την μάσκα της προπαγάνδας
Ένα κεφάλι διαβόλου με πόδια Ευρώπης
Και εγώ εξόριστος από Παράδεισο και Κόλαση
Ένας πρωτότυπος μαχητής
Σαν από παραμύθι βγαλμένος ιππότης προσπαθώ
Να κλέψω το στέμμα του
Βασιλιά που είναι προδότης
Κάθε βήμα μελετάω, δεν είμαι τυχοδιώκτης
Κρατάω γερά με σκοτεινά μυστικά στην καρδιά
Είναι θέμα λόγου να μην πεθάνω ξανά
Κι αφού ήταν τυφλοί αρκετά για
Να μην δουν το φως
Ήρθε από πάνω τους λέει σαν από μηχανής Θεός
Τον είδαν όλοι αφού σηκώσαν το βλέμμα
Είχε έρθει η σειρά του να σηκώσει το στέμμα
Κι αφού ήταν τυφλοί αρκετά για
Να μην δουν το φως
Ήρθε από πάνω τους λέει σαν από μηχανής Θεός
Ήταν βαμμένος με το αίμα του νεκρού βασιλιά
Είχε έρθει η σειρά του να
Σηκώσει το στέμμα ψηλά
Διάβολος μέσα στον Παράδεισο ο άγγελος
Μέσα στην Κόλαση με δράκου φτερά
Δίχως καλοσύνη
Νιώθω η πρόταση να γίνεται κίνδυνος για μυαλά
Όπως γίνεται ψυχολογικά με
Την στρογγυλή Σελήνη
Αυτό που μολύνει το πάθος λέγεται λάθος
Αλήθεια ή θάρρος
Διαλέγω ευθέως να’ μαι ρεαλιστής
Θαρραλέος, ακραίος
Φονικός μουσικά και βασικά
Ο λόγος γίνεται ανάγκη, τσακίζει την ησυχία
Γυρίζει την φαντασία
Την κάνει στίχο, του δρόμου ταινία, μανία
ΒΠ μαγεία
Ευχή των οπαδών που δεν βρήκαν ομάδα
Κατασκευάζουμε τριλογία
Underground δίχως λογοκρισία
Γράφω ρίμες, βγάλτε φήμες, αντικλείδια
Για την πύλη μας στην
Κορυφή κρύβω παγίδες ήδη
Σκοτεινά βήματα μες την ομίχλη και παγετώνας
Μέχρι θανάτου μουσικός αγώνας
Μακριά από την λάμψη που μπορεί
Το φως να κάψει
Πένα πάντα έτοιμη να κράξει, να στηρίξει
Ή να υποβιβάσει με βάση την λύση
Αν είσαι πρόβλημα πες το μυαλό
Σου να μην ελπίζει
Και κάτσε φρόνιμα το πολύ παλιό σαπίζει
Το χάρισμα χρειάζεται κάποιον να
Το εξελίξει το κάλεσμα
Βήτα Πεις και όποιος ακολουθήσει άνετα
Μπορεί να ζητήσει λίγο προβάδισμα
Να πατήσει πρώτος στη Γη
Που γεννάει το μάθημα
Να πατήσει πρώτος στη Γη
Που γεννάει το μάθημα
Κι αφού ήταν τυφλοί αρκετά για
Να μην δουν το φως
Ήρθε από πάνω τους λέει σαν από μηχανής Θεός
Τον είδαν όλοι αφού σηκώσαν το βλέμμα
Είχε έρθει η σειρά του να σηκώσει το στέμμα
Κι αφού ήταν τυφλοί αρκετά για
Να μην δουν το φως
Ήρθε από πάνω τους λέει σαν από μηχανής Θεός
Ήταν βαμμένος με το αίμα του νεκρού βασιλιά
Είχε έρθει η σειρά του να
Σηκώσει το στέμμα ψηλά