VITA PEIS (ΒΗΤΑ ΠΕΙΣ) - Μοναχικο Συναίσθημα (Monaxiko Sunaisthima) στίχοι (lyrics)
[VITA PEIS ΒΗΤΑ ΠΕΙΣ - Μοναχικο Συναίσθημα Monaxiko Sunaisthima στίχοι lyrics]
Σε ο
Τι κανω το γιατι ειναι δικια μου υποθεση
Να σε προσβαλλω δεν εχω προθεση
Καταβαλλω υπερανθρωπη προσπαθεια για
Να σε καταλαβω μα δεν υπαρχει συνεννοηση
Συζητηση να κανω και να δειξω κατανοηση
Μα πως δεν υπαρχει φως υπο πληρη συσκοτιση
Δεν βγαζει πουθενα κι αυτο παρτο σαν αποφαση
Δεν εχουμε να πουμε κατι αλλο, η κολαση
Εχει ζωντανεψει μεσα σε πολλα μυαλα
Και στο δικο σου για τα καλα
Βγες απ' τον εαυτο σου
Προτου να ειναι αργα γιατι σε βλεπω νεκρο
Στο εσωτερικο σου και σου μιλω σοβαρα
Συγκατοικο σου εχεις εναν δαιμονα σαν ισοβιτη
Και τα καγκελα εκπροσωπουνε κατι
Που σου λειπει
Στο προσωπο σου βλεπω λυπη και κλαματος ιχνη
Κι εσυ δεν βλεπεις τιποτα
Αλλο παρα την ομιχλη
Ο δεν θα με ενοχλησεις υποσχεσου το
Ο ο κι αν δεν το καταλαβαινεις απλα δεξου το
Ο ο ταιρι δεν υπαρχει για κατι μοναδικο
Ο ο ειναι πρωτογνωρο συναισθημα
Το πιο μοναχικο
Γυριζω κι επανεξεταζω καταστασεις αφου πρωτα
Απομονωνω τα προσωπα απο τα γεγονοτα
Ημασταν μαζι σ' αυτο μεχρι που
Πηγες με το πληθος
Τωρα ειμαι εγω, εσυ κι αναμεσα μας τοιχος
Στο παιχνιδι θετω ορους που αν παραβεις
Το ταξιδι δυστυχως δεν θα
Μας βρει συνοδοιπορους
Κοντα μου δεν υπαρχουν θεσεις
Για ανθρωπους σιωπηλους χωρις
Ξεκαθαρες προθεσεις
Να 'σαι καλα παλιοφιλε αντιο
Σε καιω στο τσιγαρο που καπνιζω κανει κρυο
Αν αναμνησεις σου υπαρχουν στον
Καπνο που ξεφυσαω
Προεκτεινω το χερι κουνωντας τον καπνο διαλυω
Ειμαι μονος ο δρομος δικος μου
Η θεα πληρης ανασταθηκα στην
Κορυφη του κοσμου
Για ενα λεπτο και παγωνω ουτε επιφωνημα
Δακρυζω γιατι αντικριζω ρωγμες στο οικοδομημα
Τα αρχεγονα μου ενστικτα με
Διωχνουν απ' το γκριζο
Αφηνω πισω την πολη και στον κυνηγο γυριζω
Κι ενω η φυση με καλει πανε χρονια
Που σταματησα τη φυση να καπνιζω
Ζω να δω τι φερνει η καθε μερα μου
Καθε στιγμη και μια ευκαιρια που θα αρπαξω
Μου πηρε δεκα χρονια να
Ξαναβρω τον πατερα μου
Και μοναχα λιγους μηνες για να τον ξαναχασω
Ο δεν θα με ενοχλησεις υποσχεσου το
Ο ο κι αν δεν το καταλαβαινεις απλα δεξου το
Ο ο ταιρι δεν υπαρχει για κατι μοναδικο
Ο ο ειναι πρωτογνωρο συναισθημα
Το πιο μοναχικο
Αναπολω στιγμες ανασκοπηση του χθες
Γιατι σημερα ειναι αλλιως η
Μερα νιωθω μοναξιες
Σημερα εκανα μια γυρα στην πλατεια
Με ενα μπουφαν εξω ειναι
Κρυα ψαχνω για επικοινωνια
Ηταν μια ομορφη κυρια στο παγκακι καθιστη
Κι οπως την κοιταζα φαινοταν
Να 'ναι ωρες σιωπηλη
Πλησιαζω της μιλαω μια κουβεντα ν' ανταλλαξω
Δεν με βλεπει, δεν μ' ακουει
Δεν μπορω να το μοιρασω
Πιστευα θα ξυπνησει αν χαμογελασω
Τα χειλη εχουν παγωσει αν τα
Αγγιξω θα τα σπασω δεν μπορω να τη σηκωσω
Κι εχω γαμωτο αναγκη να μιλησω τοσο
Κοιταξε οι καιροι πως αλλαζουν
Και τοσοι φιλοι πλεον αγνωστοι μου μοιαζουν
Κοιταξε ολα γκρεμιζονται τοσο ευκολα
Κι αν χαθω ποτε δεν θα το καταλαβουν
Αναπολω στιγμες ανασκοπηση του χθες
Γιατι σημερα ειναι αλλιως η
Μερα νιωθω μοναξιες
Σημερα εκανα μια γυρα στην πλατεια
Ειμαι μονος και γραφω το καλυτερο μου vers
Ο δεν θα με ενοχλησεις υποσχεσου το
Ο ο κι αν δεν το καταλαβαινεις απλα δεξου το
Ο ο ταιρι δεν υπαρχει για κατι μοναδικο
Ο ο ειναι πρωτογνωρο συναισθημα
Το πιο μοναχικο
Τι κανω το γιατι ειναι δικια μου υποθεση
Να σε προσβαλλω δεν εχω προθεση
Καταβαλλω υπερανθρωπη προσπαθεια για
Να σε καταλαβω μα δεν υπαρχει συνεννοηση
Συζητηση να κανω και να δειξω κατανοηση
Μα πως δεν υπαρχει φως υπο πληρη συσκοτιση
Δεν βγαζει πουθενα κι αυτο παρτο σαν αποφαση
Δεν εχουμε να πουμε κατι αλλο, η κολαση
Εχει ζωντανεψει μεσα σε πολλα μυαλα
Και στο δικο σου για τα καλα
Βγες απ' τον εαυτο σου
Προτου να ειναι αργα γιατι σε βλεπω νεκρο
Στο εσωτερικο σου και σου μιλω σοβαρα
Συγκατοικο σου εχεις εναν δαιμονα σαν ισοβιτη
Και τα καγκελα εκπροσωπουνε κατι
Που σου λειπει
Στο προσωπο σου βλεπω λυπη και κλαματος ιχνη
Κι εσυ δεν βλεπεις τιποτα
Αλλο παρα την ομιχλη
Ο δεν θα με ενοχλησεις υποσχεσου το
Ο ο κι αν δεν το καταλαβαινεις απλα δεξου το
Ο ο ταιρι δεν υπαρχει για κατι μοναδικο
Ο ο ειναι πρωτογνωρο συναισθημα
Το πιο μοναχικο
Γυριζω κι επανεξεταζω καταστασεις αφου πρωτα
Απομονωνω τα προσωπα απο τα γεγονοτα
Ημασταν μαζι σ' αυτο μεχρι που
Πηγες με το πληθος
Τωρα ειμαι εγω, εσυ κι αναμεσα μας τοιχος
Στο παιχνιδι θετω ορους που αν παραβεις
Το ταξιδι δυστυχως δεν θα
Μας βρει συνοδοιπορους
Κοντα μου δεν υπαρχουν θεσεις
Για ανθρωπους σιωπηλους χωρις
Ξεκαθαρες προθεσεις
Να 'σαι καλα παλιοφιλε αντιο
Σε καιω στο τσιγαρο που καπνιζω κανει κρυο
Αν αναμνησεις σου υπαρχουν στον
Καπνο που ξεφυσαω
Προεκτεινω το χερι κουνωντας τον καπνο διαλυω
Ειμαι μονος ο δρομος δικος μου
Η θεα πληρης ανασταθηκα στην
Κορυφη του κοσμου
Για ενα λεπτο και παγωνω ουτε επιφωνημα
Δακρυζω γιατι αντικριζω ρωγμες στο οικοδομημα
Τα αρχεγονα μου ενστικτα με
Διωχνουν απ' το γκριζο
Αφηνω πισω την πολη και στον κυνηγο γυριζω
Κι ενω η φυση με καλει πανε χρονια
Που σταματησα τη φυση να καπνιζω
Ζω να δω τι φερνει η καθε μερα μου
Καθε στιγμη και μια ευκαιρια που θα αρπαξω
Μου πηρε δεκα χρονια να
Ξαναβρω τον πατερα μου
Και μοναχα λιγους μηνες για να τον ξαναχασω
Ο δεν θα με ενοχλησεις υποσχεσου το
Ο ο κι αν δεν το καταλαβαινεις απλα δεξου το
Ο ο ταιρι δεν υπαρχει για κατι μοναδικο
Ο ο ειναι πρωτογνωρο συναισθημα
Το πιο μοναχικο
Αναπολω στιγμες ανασκοπηση του χθες
Γιατι σημερα ειναι αλλιως η
Μερα νιωθω μοναξιες
Σημερα εκανα μια γυρα στην πλατεια
Με ενα μπουφαν εξω ειναι
Κρυα ψαχνω για επικοινωνια
Ηταν μια ομορφη κυρια στο παγκακι καθιστη
Κι οπως την κοιταζα φαινοταν
Να 'ναι ωρες σιωπηλη
Πλησιαζω της μιλαω μια κουβεντα ν' ανταλλαξω
Δεν με βλεπει, δεν μ' ακουει
Δεν μπορω να το μοιρασω
Πιστευα θα ξυπνησει αν χαμογελασω
Τα χειλη εχουν παγωσει αν τα
Αγγιξω θα τα σπασω δεν μπορω να τη σηκωσω
Κι εχω γαμωτο αναγκη να μιλησω τοσο
Κοιταξε οι καιροι πως αλλαζουν
Και τοσοι φιλοι πλεον αγνωστοι μου μοιαζουν
Κοιταξε ολα γκρεμιζονται τοσο ευκολα
Κι αν χαθω ποτε δεν θα το καταλαβουν
Αναπολω στιγμες ανασκοπηση του χθες
Γιατι σημερα ειναι αλλιως η
Μερα νιωθω μοναξιες
Σημερα εκανα μια γυρα στην πλατεια
Ειμαι μονος και γραφω το καλυτερο μου vers
Ο δεν θα με ενοχλησεις υποσχεσου το
Ο ο κι αν δεν το καταλαβαινεις απλα δεξου το
Ο ο ταιρι δεν υπαρχει για κατι μοναδικο
Ο ο ειναι πρωτογνωρο συναισθημα
Το πιο μοναχικο