VITA PEIS (ΒΗΤΑ ΠΕΙΣ) - Πανόπτικον (Panoptikon) στίχοι (lyrics)
[VITA PEIS ΒΗΤΑ ΠΕΙΣ - Πανόπτικον Panoptikon στίχοι lyrics]
Πίσω απ’τη μάζα, σπάω τα δεσμά, ανοίγω μάτια
Πίσω από την ήσυχη Ελλάδα
Δραπετεύω από την αλήθεια που μου δείξαν
Από το πανόπτικον που χρόνια με κρατήσαν
Δεν αρκέστηκα στους γρίφους
Δεν δέθηκα μαζί τους
Είμαι απ’τους 7 σπασμένους κρίκους
Ανάπηρο με θέλαν, έτσι με δασκαλεύαν πατριώτη
Να πέσω στην σημαία εκεί μ’οδεύαν
Να μην κοιτώ, να μην μιλώ, να μην πετώ
Να μην αισθάνομαι, να’μαι φυτό
Κοινωνία ώρα μηδέν, καλή έχουνε ύπνωση
Μας βραχυκυκλώσαν στο look καμιά αντίδραση
Φόβος, νόμος, τάφος, κράτος
Νέφος, έθνος, ζωντανός, τέλος
Πάτησες play
Σημαίνει πως η τηλεόραση έκλεισε
Έχτισε η Ελλάδα όνειρα, μετά τα γκρέμισε
Oμοφυλόφυλα πρότυπα η μήτρα γέμισε
Μια μήτρα που’χει χρόνια σαπίσει
Τη χώρα γέμισε με λύσεις όχι για προβλήματα
Δίνοντας απαντήσεις
Όχι για δικές μας ερωτήσεις
Είναι κύκλωμα, σύστημα, οργανωμένο έγκλημα
H τρέλα, όπως και να’χει δεν μπορείς
Να δεις την ταμπέλα
Κι έτσι η μόδα αποφασίζει τι σ’αρέσει
Σε καταγράφουν κάμερες γιατί αλλάζεις θέση
Ακούνε την φωνή σου μαλάκα μη βγάζεις λέξη
Ακόμα κι η σιωπή σου διαβάζεται από την σκέψη
Και ναι να ο στρατιώτης που δεν πήρε όρκο
Δεν τους νοιάζει να χαθεί ένα παιδί
Μα να μην χαθεί το όπλο
Κρύα όλα ελληνικά νεκροταφεία
Τώρα η δολοφονία βαφτίζεται αυτοκτονία
Είναι τάφος κράτος, με νόμο και τρόμο
Είναι λάθος και νιώθω έτοιμος όχι γεμάτος
(Agh ναι) Με κρατήσανε για χρόνια κλεισμένο
Στην φυλακή της παραπλάνησης
Γι’αυτό έχασα έδαφος πέσαν τα τείχη και τώρα
Αρνούμαι να συμβιβαστώ
Αστοχήσατε, βαδίζω ανεξέλεγκτος
Μου’χαν κρύψει το φεγγάρι
Για χρόνια, με φυλακίσανε στην άγνοια
Γι’αυτό έχασα έδαφος
Πέσαν τα τείχη και απ’τη μάζα σου διαφέρω
Το πανόπτικον απέτυχε, βαδίζω ανεξέλεγκτος
Πίσω από την ήσυχη Ελλάδα
Δραπετεύω από την αλήθεια που μου δείξαν
Από το πανόπτικον που χρόνια με κρατήσαν
Δεν αρκέστηκα στους γρίφους
Δεν δέθηκα μαζί τους
Είμαι απ’τους 7 σπασμένους κρίκους
Ανάπηρο με θέλαν, έτσι με δασκαλεύαν πατριώτη
Να πέσω στην σημαία εκεί μ’οδεύαν
Να μην κοιτώ, να μην μιλώ, να μην πετώ
Να μην αισθάνομαι, να’μαι φυτό
Κοινωνία ώρα μηδέν, καλή έχουνε ύπνωση
Μας βραχυκυκλώσαν στο look καμιά αντίδραση
Φόβος, νόμος, τάφος, κράτος
Νέφος, έθνος, ζωντανός, τέλος
Πάτησες play
Σημαίνει πως η τηλεόραση έκλεισε
Έχτισε η Ελλάδα όνειρα, μετά τα γκρέμισε
Oμοφυλόφυλα πρότυπα η μήτρα γέμισε
Μια μήτρα που’χει χρόνια σαπίσει
Τη χώρα γέμισε με λύσεις όχι για προβλήματα
Δίνοντας απαντήσεις
Όχι για δικές μας ερωτήσεις
Είναι κύκλωμα, σύστημα, οργανωμένο έγκλημα
H τρέλα, όπως και να’χει δεν μπορείς
Να δεις την ταμπέλα
Κι έτσι η μόδα αποφασίζει τι σ’αρέσει
Σε καταγράφουν κάμερες γιατί αλλάζεις θέση
Ακούνε την φωνή σου μαλάκα μη βγάζεις λέξη
Ακόμα κι η σιωπή σου διαβάζεται από την σκέψη
Και ναι να ο στρατιώτης που δεν πήρε όρκο
Δεν τους νοιάζει να χαθεί ένα παιδί
Μα να μην χαθεί το όπλο
Κρύα όλα ελληνικά νεκροταφεία
Τώρα η δολοφονία βαφτίζεται αυτοκτονία
Είναι τάφος κράτος, με νόμο και τρόμο
Είναι λάθος και νιώθω έτοιμος όχι γεμάτος
(Agh ναι) Με κρατήσανε για χρόνια κλεισμένο
Στην φυλακή της παραπλάνησης
Γι’αυτό έχασα έδαφος πέσαν τα τείχη και τώρα
Αρνούμαι να συμβιβαστώ
Αστοχήσατε, βαδίζω ανεξέλεγκτος
Μου’χαν κρύψει το φεγγάρι
Για χρόνια, με φυλακίσανε στην άγνοια
Γι’αυτό έχασα έδαφος
Πέσαν τα τείχη και απ’τη μάζα σου διαφέρω
Το πανόπτικον απέτυχε, βαδίζω ανεξέλεγκτος