Krvavy - Gałęzie samotnie rosnących drzew zawsze są krótsze od strony północnej tekst piosenki (lyrics)

Słyszałem tej nocy jak zakwitła limba
Broczyła jak brzozy nad ciałem grzeszników
Niczym one, pisała list do Koryntian
Dusząc rozdziały w igielnym drelichu
Była jak Werter, bo się chyliła wzgórzem
Po śmierci jałmużnę, chyba w słabości
Że niedane było jej okrętem za morzem
A tylko łupiną być w kałuży nicości
Patrzyłem na nią, nie znosząc czerwców
Gdy chciała poświęcić wszystkie orzechy
Jednak trzymały ją w zielonym kobiercu
Korzenie nawykłe do zgnilizny i plechy
Gdy bliżej podszedłem i mnie porósł mech
A kiedy wzrokiem oblałem ją mocniej
Spostrzegłem, że gałęzie samotnych drzew
Zawsze są krótsze od strony północnej

To jednak kiedyś każdego dosięgnie
Zjawi się u nas, was też dogoni
Ta chwila, gdy w nagłej samotności
Człowiek swą głowę chce zważyć na dłoni
A wiernie milczą - ziemia i bory
To wszystko ciebie wśród ciszy wspomina
I ty w tej ciszy wiesz, że od tej pory
Jesteś - głębina

Słyszałem, że jutro kwitły przebiśniegi
Rozkopując biel mdłego przedwiośnia
Obradzały niby to w skały i w brzegi
Tam, gdzie niegdyś stała limba - sosna
Bym w głąb zatoki wypłynął na wietrze
I rozbił się o jej kamienne ostrza
Chowając po wtóre połamane miecze
Na nowo ukute po kolejnym z rozstań
Z lądem i słońcem, w imię kipieli
By na wieki skryć się pod zbroją fiordów
Żegnając olchy na straży wody - ziemi
Oddaję w ich gałęzie pamięć swych bogów
Nie czuję bym powstał jak inni z prochu
A z lodu wyciosany przybijam do brzegu
Oddając skrawki ciepła topnieję po trochu
By zniknąć wśród kwitnących przebiśniegów

To jednak kiedyś każdego dosięgnie
Zjawi się u nas, was też dogoni
Ta chwila, gdy w nagłej samotności
Człowiek swą głowę chce zważyć na dłoni
A wiernie milczą - ziemia i bory
To wszystko ciebie wśród ciszy wspomina
I ty w tej ciszy nie wiesz od tej pory
Czy jesteś - czy byłaś