Rapsodos Filologos - Ακρωτηριασμένος Αχιλλέας (Axilleas) στίχοι (lyrics)

Εγκλωβισμένος σε μια ιδιότυπη
Προσωπική μαρμότα
Δαμάζω τον εαυτό μου και πάλι στα μισοσκόταδα
Ξένος ευάλωτος γυμνός κι εκτεθιμένος
Άλλος ένας Αχιλλέας ακρωτηριασμένος
Μετάφρασέ το, κάνε την ετυμολογία
Δεν θέλω άλλη μία οδηγία γι' άλλη μια Ωγυγία
Από το δέρμα ως το τέρμα κόβω
Την προσωπική μου Αχίλλειο πτέρνα
Να μην έχω πια καμία αδυναμία
Έτσι ώστε να νιώσω λίγο άτρωτος και πάλι
Νιώστε ξέρω ότι η ζωή έχει γνώμη άλλη
Σαν της λερναίας ύδρας το κεφάλι
Για κάθε πτέρνα που κόβω μια κι
Άλλη μια νέα θα ξεπροβάλλει, μα χαλάλι
Άσε με να τις πριονίσω
Γιατί αν φοβάμαι πως θα μαι
Πληγώσεις πως να σ'αγαπήσω
Τις παλιές αδυναμίες αφήνω πίσω
Κι είστε όλοι καλεσμένοι να με
Κάνετε καινούριες να αποκτήσω

Κι αφού τον φόβο θέλει να νικήσει
Πρέπει τον εαυτό του να αντιμετωπίσει
Δεν περιμένει πια να έρθει η αυγή
Σηκώνει μόνος του τον ήλιο να
Βγει για να φωτίσει αδυναμίες έχει πριονίσει
Δεν φοβάται πια ότι και να προκύψει
Κουτσαίνει μα πατά και πάλι στη γη
Κι αναζητά κάθε παλιά του πληγή
Για να τη σβήσει

Βρίσκω όσα κι αν χρειάζομαι ερεθίσματα
Βγάζω τα πορίσματα
Ακρωτηριάζομαι και απορείς
Με τα όσα γράφω είναι
Τα στερνά μου χαιρετίσματα
Στον πόνο που από πάνω μου φεύγει
Με τα ρινίσματα του σώματος
Βασιλεύω στους τυφλούς αόματος
Μέχρι να βρω το φως στο σκοτάδι κάθε βιώματος
Με κέρματα λίγα στην τσέπη για
Το ταξίδι με τα τέλματα
Και γύρω μόνο αίματα από πέλματα που κόπηκαν
Για τις συγνώμες που δεν ειπώθηκαν
Για ανθρώπους που δεν δόθηκαν
Δάκρυα που δεν ειδώθηκαν στην κόρη
Ο Αχιλλέας πέταξε το δόρυ και
Κουτσαίνοντας πορεύτηκε για κάποιο ανηφόρι
Μόνοι: εγώ, η αχίλλειος πτέρνα, το πριόνι
Το σώμα από την αιμοραγία να κρυώνει
Ο φόβος που ακρωτηρίασα να με λυτρώνει
Κι ένας νέος που δειλά-δειλά φυτρώνει
(φυτρώνει)

Κι αφού τον φόβο θέλει να νικήσει
Πρέπει τον εαυτό του να αντιμετωπίσει
Δεν περιμένει πια να έρθει η αυγή
Σηκώνει μόνος του τον ήλιο να
Βγει για να φωτίσει αδυναμίες έχει πριονίσει
Δεν φοβάται πια ότι και να προκύψει
Κουτσαίνει μα πατά και πάλι στη γη
Κι αναζητά κάθε παλιά του πληγή
Για να τη σβήσει