Alloprosallos - Κλειδωμένο (Kleidomeno) στίχοι (lyrics)
[Alloprosallos - Κλειδωμένο Kleidomeno στίχοι lyrics]
Μια γεύση πίκρας και μελαγχολίας με κάνει
Να γράψω άλλη μια ρίμα
Όχι δε θα'μαι εγώ αυτός που πρώτος
Για σένα δίνει το σήμα
Δε θα στεργιώσει πάνω μου ποτέ
Το κακόβουλο στίγμα κρατώ τον αριθμό μου και
Βγαίνω απ'το κελί μου
Στο προαύλιο σαν όλα να είναι πρίμα
Κάθομαι μόνος στο πεζούλι και
Ανασαίνω ενώ σε σκέφτομαι
Απέναντί μου όλοι άρρωστοι, σκληροί
Αθώοι κι ένοχοι
Βλέπω τους τρόπους που σκαρφίζονται
Και την παλεύουνε
Ένα μικρό παιδί που μόνο μέσα στο
Κλειστό για πρώτη φορά έμεινε μια εικόνα
Χίλιες λέξεις τ'αυτονόητο έτσι στόματα μένουν
Κλειστά και χέρια δεν σαλεύουνε
Δυο μπλε πουλιά ερωτοτροπούν βλέπω πάνω στο
Σίρμα κι έπειτα πετούν ψηλά
Γιατί ακόμα ψάχνεις την χημική
Συντροφιά Γιατί τα
Λόγια σου ήταν γρήγορα και βιαστικά
Ενώ τα δικά μου δύσκολα βγαίνουν πια
Σαν μπάσο χτύπημα μια γροθιά στην κοιλιά
Το ν'αποδεχτώ πως είναι αργά
Ο ήλιος ξεμακραίνει για να
Δύσει στον ορίζοντα
Θυμάμαι γειτονιά όταν είμασταν ακόμα
Δυο απονήρευτα παιδιά
Τον ήχο μιας εξάτμισης κ'ένα
Γαράκι γλυκό στη γωνιά
Του σχολείου που στο προαύλιο ανάβαμε φωτιά
Σειρήνες που απέτυχαν να
Προσελκύσουν ταξιδιώτες
Εικόνες που κρατώ σαν φυλαχτό
Γίνονται η ασπίδα μου, μαγείας ιδιότητες
Φιλίες φανταστικές με δέντρα και με το ποτάμι
Μια ώρα ελευθερίας μόνο ίσως μου φτάνει
Μάτια καστανά φοράω που κοζάρουν τ'άγνωστο
Στόμα καθαρό που εκπροσωπεί
Κάθε απροσάρμοστο
Μέλος της κοινωνίας των αθηνών
Το σωματείο σε κάθε μούφα βάζει τέλος
Ρομποτικός βραχύωνας ψεκάζει με fat caps
Τους τοίχους της γειτονιάς
Ηλιούπολη, Αργυρούπολη, Υμμητός
Δάφνη και Βύρωνας εξάρχεια, Κυψέλη
Νέος Κόσμος ξέρω ο κόσμος μου τι θέλει
Μ'ακουστικά στη στάση μόνος να χαζεύω
Της λεωφόρου τη ροή η αλήθεια επικρατεί και
Βγαίνει μέσω πυκνωτικού
Μικροφώνου τοποθετώντας το στην σωστή υποδοχή
Ο ταφ το ηχογραφεί
Μη σε πιάνει πανικός θα είμαι εδώ βράδυ πρωί
Βάζοντας φωτιά σε κάθε ανασφάλεια ή απειλή
Είναι η μουσική η μεγαλύτερη σχολή
Νόημα θέλει να βρεθεί, αυτό αρκεί
Πρωινές ενοχές ίσως είναι αυτές που κρατάνε
Το μυαλό μου σε μια τάξη
Οδηγώντας και κρατώντας κάθε σκέψη στη
Σωστή λωρίδα σα κλεμμένο αμάξι
Ανεβαίνει η τάση
Βλέπω φάρο ν'ανάβει μα κινούμαι σαν σκιά
Μέσα σε δρόμους και στενά
Προσεγγίζει μα ποτέ δε θα με πιάσει
Τρία τα συστατικά, οξύ, διαλύτης, βάση
Απλώς είναι μια υπόθεση
Κρατώ μακριά τη μόλυνση
Τα λόγια έχουν υπόσταση
Ο λόγος είναι εκτόνωση κανένας από εμάς σε
Δύσκολη κατάσταση μπλεγμένος
Είναι ένα όνειρο μα χρειάζεται
Υπομονή και σθένος
Σχόλια περιττά στην χαζοοθόνη
Που πληκτρολογείς τρώγοντας
Και χωνεύοντας τη μοναξιά σου
Απλά έτυχε να ξέρω
Δύσκολη στάση στον έρωτα δε
Θέλω σ'αγαπώ προφέρω παλεύω γι'αυτό
Στον πρώτο όροφο έμενα και μένω
Και δεν υπάρχει λόγος
Δεν υπάρχει λόγος να νιώθεις αδικημένος
Μια νέα μέρα ξημερώνει
Πρέπει την κάθε λέξη να επιλέγεις με σθένος
Η ενοχή καταδύθηκε μες στον ωκεανό και
Έμεινε εκεί σε σεντούκι πειρατών
Βαθειά μες στο βυθό χαμένη
Μ'ατσάλινο λουκέτο κλειδωμένη
Μ'ατσάλινο λουκέτο κλειδωμένη
Να γράψω άλλη μια ρίμα
Όχι δε θα'μαι εγώ αυτός που πρώτος
Για σένα δίνει το σήμα
Δε θα στεργιώσει πάνω μου ποτέ
Το κακόβουλο στίγμα κρατώ τον αριθμό μου και
Βγαίνω απ'το κελί μου
Στο προαύλιο σαν όλα να είναι πρίμα
Κάθομαι μόνος στο πεζούλι και
Ανασαίνω ενώ σε σκέφτομαι
Απέναντί μου όλοι άρρωστοι, σκληροί
Αθώοι κι ένοχοι
Βλέπω τους τρόπους που σκαρφίζονται
Και την παλεύουνε
Ένα μικρό παιδί που μόνο μέσα στο
Κλειστό για πρώτη φορά έμεινε μια εικόνα
Χίλιες λέξεις τ'αυτονόητο έτσι στόματα μένουν
Κλειστά και χέρια δεν σαλεύουνε
Δυο μπλε πουλιά ερωτοτροπούν βλέπω πάνω στο
Σίρμα κι έπειτα πετούν ψηλά
Γιατί ακόμα ψάχνεις την χημική
Συντροφιά Γιατί τα
Λόγια σου ήταν γρήγορα και βιαστικά
Ενώ τα δικά μου δύσκολα βγαίνουν πια
Σαν μπάσο χτύπημα μια γροθιά στην κοιλιά
Το ν'αποδεχτώ πως είναι αργά
Ο ήλιος ξεμακραίνει για να
Δύσει στον ορίζοντα
Θυμάμαι γειτονιά όταν είμασταν ακόμα
Δυο απονήρευτα παιδιά
Τον ήχο μιας εξάτμισης κ'ένα
Γαράκι γλυκό στη γωνιά
Του σχολείου που στο προαύλιο ανάβαμε φωτιά
Σειρήνες που απέτυχαν να
Προσελκύσουν ταξιδιώτες
Εικόνες που κρατώ σαν φυλαχτό
Γίνονται η ασπίδα μου, μαγείας ιδιότητες
Φιλίες φανταστικές με δέντρα και με το ποτάμι
Μια ώρα ελευθερίας μόνο ίσως μου φτάνει
Μάτια καστανά φοράω που κοζάρουν τ'άγνωστο
Στόμα καθαρό που εκπροσωπεί
Κάθε απροσάρμοστο
Μέλος της κοινωνίας των αθηνών
Το σωματείο σε κάθε μούφα βάζει τέλος
Ρομποτικός βραχύωνας ψεκάζει με fat caps
Τους τοίχους της γειτονιάς
Ηλιούπολη, Αργυρούπολη, Υμμητός
Δάφνη και Βύρωνας εξάρχεια, Κυψέλη
Νέος Κόσμος ξέρω ο κόσμος μου τι θέλει
Μ'ακουστικά στη στάση μόνος να χαζεύω
Της λεωφόρου τη ροή η αλήθεια επικρατεί και
Βγαίνει μέσω πυκνωτικού
Μικροφώνου τοποθετώντας το στην σωστή υποδοχή
Ο ταφ το ηχογραφεί
Μη σε πιάνει πανικός θα είμαι εδώ βράδυ πρωί
Βάζοντας φωτιά σε κάθε ανασφάλεια ή απειλή
Είναι η μουσική η μεγαλύτερη σχολή
Νόημα θέλει να βρεθεί, αυτό αρκεί
Πρωινές ενοχές ίσως είναι αυτές που κρατάνε
Το μυαλό μου σε μια τάξη
Οδηγώντας και κρατώντας κάθε σκέψη στη
Σωστή λωρίδα σα κλεμμένο αμάξι
Ανεβαίνει η τάση
Βλέπω φάρο ν'ανάβει μα κινούμαι σαν σκιά
Μέσα σε δρόμους και στενά
Προσεγγίζει μα ποτέ δε θα με πιάσει
Τρία τα συστατικά, οξύ, διαλύτης, βάση
Απλώς είναι μια υπόθεση
Κρατώ μακριά τη μόλυνση
Τα λόγια έχουν υπόσταση
Ο λόγος είναι εκτόνωση κανένας από εμάς σε
Δύσκολη κατάσταση μπλεγμένος
Είναι ένα όνειρο μα χρειάζεται
Υπομονή και σθένος
Σχόλια περιττά στην χαζοοθόνη
Που πληκτρολογείς τρώγοντας
Και χωνεύοντας τη μοναξιά σου
Απλά έτυχε να ξέρω
Δύσκολη στάση στον έρωτα δε
Θέλω σ'αγαπώ προφέρω παλεύω γι'αυτό
Στον πρώτο όροφο έμενα και μένω
Και δεν υπάρχει λόγος
Δεν υπάρχει λόγος να νιώθεις αδικημένος
Μια νέα μέρα ξημερώνει
Πρέπει την κάθε λέξη να επιλέγεις με σθένος
Η ενοχή καταδύθηκε μες στον ωκεανό και
Έμεινε εκεί σε σεντούκι πειρατών
Βαθειά μες στο βυθό χαμένη
Μ'ατσάλινο λουκέτο κλειδωμένη
Μ'ατσάλινο λουκέτο κλειδωμένη