Bong Da City - Τα Όνειρά Μας 2 (Ta Oneira Mas 2) στίχοι (lyrics)

Ειλικρινά τα βήματα δεν άλλαξαν από παλιά
Μοιάζω ακόμα με τον πιτσιρικά μέσα στα στενά
Ίσως τελικά να μην ψήλωσα συνειδητά
Είχα προβλήματα στην πλάτη που
Με σπρώχναν χαμηλά
Φίλοι μου χαθήκανε και μόνος
Σύντροφος στο σκότος
Η σκέψη πως κάποτε ονειρευτήκαμε
Θα το 'χει η μοίρα τους μου 'πανε οι σκιές
Οι επιλογές στις γειτονίες είναι
Λίγες για τις δραχμές
Πουλάν θάνατο δεν αδικώ προσωπικά εγώ
Δεν έχω φίλους που να διαθέτουν εξοχικό
Κι είμαι μόνος, μόνος στην πλατεία νιώθω φόβο
Για το μέλλον μέχρι τώρα είδα πόνο μόνο πόνο
Μόνο πόνο όσο με βαστάει η φωνή μου
Όσο ξέρω πως πονάνε για μένα οι άνθρωποι μου
Και θέλω πίσω τις παλιές καλές στιγμές μου
Τον πάππου μου να χαμογελάει
Για ακόμη μια φορά
Τις φοβίες να 'ναι μαζί ξανά


Τον Νίκο έξω από τα κάγκελα
Ανάθεμα μόνο όνειρα ανεκπλήρωτα
Για πάπλωμα σ' αυτούς που κοιμηθήκανε νωρίς
Κι εγώ στο χάραμα μονάχος μου
Στην πόλη των MCs
Αναπολώ, βρέχει γαμώ δικαιολογώ
Το κλάμα μου ως συμπαράσταση στον ουρανό
Γιατί ο Δημήτρης δούλευε απ' τα οκτώ
Μιας κι ο πατέρας πέθανε από ζαπρέ ένα πρωινό
Τώρα ο Δημήτρης είναι σκοπιά στον στρατό
Πούλησε το κινητό για την
Δόση του νιώθεις bro
Κι εγώ ακόμα να ψάχνω να βρω αγάπη
Σε κάθε δάκρυ φως για έξοδο απ' το μονοπάτι
Mastigo ήταν να γράψουμε μαζί αυτό το κομμάτι
Μα έκανες λάθη και φυσικό
Ήταν να γίνει σημάδι γιατί οι μπάτσοι πρέπει
Να δικαιολογήσουνε μισθό
Και διαλέγουνε παιδιά από το σκοτάδι γι' αυτό

Καθημερινά ψάχνουμε άκρη να
Σηκώσουμε κεφάλι να
Κάνουμε τα όνειρά μας αληθινά
Μια γενιά που δεν έμαθε λέξεις όπως χαρά
Ειλικρινά και δεν μιλώ προσωπικά
Καθημερινά ψάχνουμε άκρη να
Σηκώσουμε κεφάλι να
Κάνουμε τα όνειρά μας αληθινά
Μια γενιά που δεν έμαθε λέξεις όπως χαρά
Ειλικρινά η επιβίωση μάταιη στα στενά

Κλείνω τα μάτια μου ανάβω το
Τσιγάρο τελικά το τελευταίο
Χαλάλι κι ας μην παίζουν λεφτά
Νιώθω πως γέρασα κι ας είμαι ακόμη δεκαεννιά
Μετρώ αναρίθμητες κοπέλες που
Μου 'παίξαν πουστιά
Αν δώσω ονόματα θα βάζουν
Τραμπούκους να απειλούν
Εγώ κουράστηκα νομίζω πως κι
Αυτές θα κουραστούν
Κι όμως η λέξη αγάπη έχει παρεξηγηθεί
Σε μια πόλη που ανταλλάζεται
Ψυχή για το χαρτί έχω νιώσει κι έχω δει
Να συλλαμβάνουν από καρφωτή
Τον κολλητό μου και την
Μάνα του να αυτοκτονεί
Πες το κόμπλεξ δεν έζησα
Καλά δεν χαμογέλαγα συχνά
Απ' τα δεκατρία μου χρόνια είμαι στην δουλειά
Δεν έδωσα ποτέ σκληρά κι αν ζω σκληρά
Και δεν μιλώ προσωπικά μες στα σκατά
Επιπλέει μια ολόκληρη γενιά
Θάψανε όνειρα από μικρά παιδιά
Που κάναν πλάνα για το πως
Θα υποδεχτούνε την χαρά
Έχω πρόβλημα και κόλλημα και μόνιμα θα κράζω
Το κράτος τον μπάτσο όπως και
Να 'χει θ' αυθαδιάζω
Από ψυχής Πετραλωνίτης, εκ γενετής αλήτης
Εκ γενετής γαμιέται κάθε ασφαλίτης
Γιατί ο Γιώργος είχε όνειρα
Ο Ηλίας είχε όνειρα
Ο Μο είχε όνειρα, ο Χρήστος είχε όνειρα
Ο Μπίλυ είχε όνειρα, ο Δανός είχε όνειρα
Ο Τζίμυ είχε όνειρα, η Ελένη είχε όνειρα
Εγώ είχα όνειρα, εσύ είχες όνειρα
Τα ονόματα δεν λένε κάτι μάγκα
Αφού το πρόβλημα πιάνει όλο το χάρτη
Τα αδέρφια μου δουλεύουν απ' το
Χάραμα ως το βράδυ
Για να βγουν απ' το σκοτάδι
Σβήνω το τσιγάρο, δακρύζω, νοσταλγώ
Δυο χρόνια αργότερα ακόμη ξυπνάω στις οκτώ
Μες στο στρες που έχει
Κυριεύσει την γενιά μας
Τελευταία σταγόνα ίδρωτα για τα όνειρα μας

Από πιτσιρίκια παίζαμε μπάλα μαζί εγώ κι εσύ
Είχες όνειρα όπως και εγώ
Αυτοσχεδιάζαμε και μας
Τα σκότωσαν, το κράτος, μπάτσοι, ρουφιάνοι
Πρέζα η ανάγκη για χρήματα και επιβίωση
Δεν έχει σημασία ποιος πολύ, ποιος λιγότερο
Ειλικρινά μας τα σκότωσαν

Καθημερινά ψάχνουμε άκρη να
Σηκώσουμε κεφάλι να
Κάνουμε τα όνειρά μας αληθινά
Μια γενιά που δεν έμαθε λέξεις όπως χαρά
Ειλικρινά και δεν μιλώ προσωπικά
Καθημερινά ψάχνουμε άκρη να
Σηκώσουμε κεφάλι να
Κάνουμε τα όνειρά μας αληθινά
Μια γενιά που δεν έμαθε λέξεις όπως χαρά
Ειλικρινά η επιβίωση μάταιη στα στενά