Bong Da City - Υπό Το Μηδέν (Ypo To Miden) στίχοι (lyrics)

Κάθε στίχος μου λαβύρινθος
Που βασιλεύει σκότος
Αναμένεται για δέτο να ‘μαι
Πάλι μανιακός αυτοπροσώπως
Να 'μαι λόγος παραισθήσεων που
Γέννησε ο δρόμος νου καταστροφικού που
Ισοπεδώνει κάθε crew, κάθε
Προσωπικότητα που ψάχνει αφορμή για
Να ανεβεί και να τη δει MC
Η πλοιοψηφία των οπαδών μοιάζει να εξυπηρετεί
Κάτι σαν μαριονέτες
Τα ψυχολόγικα για κάθε wannabe
Σβήνω την πορεία σου, πούστη, απ’ την αρχή
Για να μην μπορέσει στην
Συνέχεια ν' αναπτυχθεί
Το ραπ μου ειναι καθρέφτης για
Τα λάθη σου μις
Είναι πλεχτάνη που αν μπλεχτείς δεν
Θα βρεις τρόπο για να
Βγεις who’s Next, υπό το μηδέν
Το κονέ για σεφτέ, ναι ο δρόμος, ναι
Μέσα απο κουπλέ, παρανόμων, ναι
Μιας και το παιχνίδι είναι σικέ
Καταστρέφουμε, όλη την αρένα χώρις happy end
Starter, πάνω στο πρόσωπο σου σκάμε
Γινόμαστε μολότοφ και θρόνους κουνάμε
Μέσα απ’ της πόλης τα
Αναχώματα χτυπάμε μεγαθύρια
Σαν sniper, πάντα θα με δεις
Στα μέρη μου με γκρι καμουφλαζ για να
Συμβαδίζω με την περιοχή που βαδίζω
Έχω καθήκον κατοίκων να το χαρίζω
Το αληθινό για αληθινούς το προορίζω
Κρατώ τη φλόγα στο ένα χέρι μου
Στο άλλο βρόμα
Γινόμαι βόμβα που ξυπνά την πόλη απ’ το κώμα
Πολεμιστής εξαρχής χωρίς να έχω
Αλλάξει για να γίνω μόδα ή να φορώ κορόνα
Μ' ένα στόμα, που ό
Τι εκπροσωπούσε εκπροσωπεί ακόμα
Δε δίνω μία για την μόδα ή για την πόζα
Απ’ τα Πετράλωνα χωρίς να
Εξυπηρετείς τη μόστρα
Ζώντανα στο κύτταρο κόλπα όπως και πρώτα

Μιλάς ασταμάτητα
Φέρνω την ευθύνη για το πάτημα
Ακαταύπαστα το κράτημά σας
Φάνηκε σαν χάρισμα, κατάλοιπα
Για να γράψτε ρίμες πιείτε τάληρα
Μακάρι να, νοιώθατε λίγο ‘θα σασταν άβολα
Μπράβο, αυτά που μου δίνεις να καταλάβω είναι
Μάλλον πως βρίσκομαι μόνος στο περιβάλλον
Υπερβάλω
Τα ζήλω κρύψτε τον για τ' ό, τι κάνω
Κάψε τους στίχους σε κουτάλι να σουτάρω
Κόψε τις πίπες, κάτι στο κοινό σου δώσε
Και χώσε, μικρέ καμπόσε λίγο νοιώσε
Όσε ντόντσε τα κομμάτια σου σκατά, σε πόσε
Θα γίνει η νύχτα, σώσε
Πατώσε το crew σου, τόσα ακούστε, κόσμε
Και θυμώστε το-το ποιόν των αρκετών επιβαρών
Ο σαν ταν νόμος των μπετών
Ετοιμαζώνονται μουσών δώσ' μου ντεπόν
Και βάλε τη δουλεία σου στο on
Πες μου, λοιπόν
Όταν γράφεις τα κουπλέ σου σε ζαμπόν

Συνειδητά, πάντα με την ομάδα κρίνω σωστά
Πάντα μπροστά, πάντα μέτρο
Κινήσης προσεκτικά, ξαναχτυπά
Με λιγότερα, ρε τσιφκυτταρα εγκεφαλικά
Βαδίζοντας πάντα στο πουθενά
Αμά γυρνάς πάντα κομμάτια με νοιώθεις μάγκα
Δεν το ‘χεις το ‘χεις πάση επί της
Στρόγγυλης τραπέζης ο ιππότης
Κόλλα τα πέντε-πέντε στο παραπέντε
Πάντα θα γράφω αν θες να την ακούσω
Στρίψε τον έβδομοδο μπάφο
Απ' ό, τι έχω καταλάβει στη
Σκλάβη μες το κοπάδι
Ευτυχώς που υπάρχετε για να
Γεμίζουν οι πάγκοι
Παντά ημουνά βασικός, ο κολλητός μουσικός
Πάντα εντός και η φάση σου πάντα Τιτανικός
Μια ζωή εδώ θα μένω να σας
Κράζω, πουτάνες, γαμάμε μάνες, ναι
Μόνο για την καύλα μας τρελέ
Πάντα κομπίνες, δεν τις κόβω ποτέ, κουτέ
Κακοήθης τότε και
Και πάρε τον πουλο s'il vous plait

Λίγη αγάπη θέλω να δω, μα
Χάνεσαι σιγά με τον καιρό, oh
Όλοι μας έχουμε νοιώσει το κακό όμως
Δεν το συναντάς σε κάθε διπλάνο, no
Normal τύπος είμαι και κουλ
Δε βγήκα κατ' ευθείαν μέσα από το hood
Είμαι απ’ το μέρος που, πίνουνε ρακές
Κι αν ποτέ μας δεις live
Μαζί μας έλα και πιες δε σε κατηγορώ
Τις μαλακίες μου τις έκανα κι εγώ
Όμως αξίζω κάτι δεύτερο όπως κι εσύ, bro
Και όχι στον μουσικό τομέα
Αλλά στον προσωπικό
Είμαι άτομο αντικοινωνικό χωρίς να
Το θέλω αυτό αλλά το κουβαλάω μαζί γιατί το
PC ρούφηξε τη φωνή
Μπορεί να πιούμε ρο, να παίξουμε pro
Αλλά στα σίγουρα θα μιλούσαμε εγώ κι εσύ
Δε θέλω τόσο θέμα
Δεν έχω του βασιλιά το βλέμμα
Δεν αξίζει τα λεφτά της η δικιά μου πένα
Μπερδεμένα lyrics αλλά άμα νοιώσεις ένα
Δεν πήγανε κι όλα χαμένα

Ένα μου κουπλέ φτάνει για
Να αναστήσει νεκρούς, μικρέ
Φτάνει για να βρει το
Αντίδοτο για το αλτσχάιμερ
Φόνι πάλι, τα ληζεί οπώς και το ντουμάνι
Κάθε σκέψη μου γίνεται πράξεις
Σβήνοντας τα λάθη
Ενός κοίνου που επιλογής του λανθασμένη
Σαν πρόβατα που ακολουθούν
Πολλούς υπνωτισμένοι πες μου τι τρέχει
Ράψωδοι πίσω απ’ το δάχτυλό τους κρυμμένοι
Τη φάση τους όλη στημένη είναι
Σ’ ένα πολίτισμο που πίστευουν στα
Είδωλα κι αν τρέχει ο Θεός να κλαίει μου λες
Σε δρόμους με κάμερες
Καθημερίνα ζεις αναμφίβολα
Κάνοντας όλα στη ζωή μας να μοιάζουν δύσκολα
Εχούμε στόμα
Εχούμε λόγια που αγγίξανε ανθρώπους και
Στη ζωή τους δώσαμε χρώμα
Σαν ανακόντα που σπα τα κοκκαλά γίνομαι
Για τους αντιπάλους μου κάθε φορά

They got the misty that you want
What they represent still it’s hot
And you hear drums
Who’s Next, the number one is in increase
Is the other who’s the biggest
One that decreased the beast
Throw your piece
Give me a reason you diseased
Is the fat kid that can make fleets free
Turning hosts to logs to
Turning logs to hosts
I never changed, what is filled or overdosed
Trying to test me
I care the digest is breathing
Take a look in my eye
And you’ll see everything fulfilling
'cause you’re weak and here
All over the cuts you are with my allabahami
The stronger than the strongest army
Who can imagine the guy that
Put me in the game? You know who
We turning this shit all over a game
Please in a crιp
Putting this shit in our freaking ears
Put a fuck up
The kid that you won’t miss for years

Θυμώνονται φωνές
Εκεί που θα ‘πρεπε να ξεσηκώνουνε
Κόσμο και να μαντρώνουν άπειλες
Όμως αντίθετα
Σωπαίνουν εσκεμμένα και ανήθικα
Δε μιλάνε για κανέναν, δεν τ' αρνήθηκα
Πάλι ντύθηκα στα μαύρα, πενθώ
Γενιές χαμένες της Ελλάδας στο κενό
Για να σε δω νέος, με δυνατότητες και απορώ
Κάθε φορά που μου φωνάζεις "Τρέχα εσύ
Εγώ δεν μπορώ"
Το έχουν πει πολλοί, όμως δεν έπιασε
Το έχουν κάνει άλλοι τόσοι και απέτυχε
Όλοι μιλάνε γι’ αυτό, όλοι φωνάζουν γι’ αυτό
Όμως στο τελός η σιωπή τούς κέρδισε
Και θέλεις να 'ρθεις τώρα εσύ να μου πεις τι
Ότι δεν κερδίζω κι ότι είμαι ακόμα στην αρχή
Κι αυτό γιατί
Όλα είναι κύκλος και ό, τι γίνεται
Θα επαναληφθεί
Είμαι έναν γύρο μπροστά, το έχω ξαναπεί
Γι' αυτό πάψε
Αφού μονάχα μιλάς και δεν εφαρμόζεις
Τα λόγια σου, οπότε σκάψε
Τη φυλακή σου αν δε σου αρέσει ο
Κόσμος που έφτιαξαν οι όμοιοί σου
Σκάσε και αναλογίσου ο κόσμος που ζείς
Ο κόσμος που δραστηριόποιεισαι και
Ενεργείς Αυτός θα δεις
Γεννιέται διαφορετικός κάθε φορά που
Διαφορετικό τον δεις
Κι εδώ είναι που κολλάμε εμείς