Bong Da City - Απόψε (Apopse) στίχοι (lyrics)

Σηκώθηκα στον ύπνο μου
Μέσα στον κήπο σου περπάτησα μα
Δεν κοίταζα πίσω μου
Είχα τα ματιά μου κλειστά
Κάποιος μ' ακολουθεί δεν είναι φίλος μου
Κι όταν γυρίζω έχει φύγει, μείνε δίπλα μου
Και δες το φως να αντανακλαει στις ταράτσες
Είμαστε γενιά του μίσους
2000 και κάτι δαίμονες στίχους
Μα την ψυχή μου δεν πουλάω
Έχω κάτι παραπάνω απ' τους κάτοικους
Μέσα στον πλαστικό τους θόλο κάνω κύκλους
Όσα έχω χάσει μέσα σε τέσσερις τοίχους
Κι είναι κόλαση
Μάλλον θα μ' αποφεύγετε σαν μόλυνση
Όταν χλωμός κυκλοφορώ μέσα στο κέντρο
Νύχτες που κάτω απ' την
Πανσέληνο πεθαίνω μεθυσμένος
Μόνος κι αρρωστημένος, είν' εξάρτηση
Κόλλησα πάλι όπως το δέρμα στην εξάτμιση
Και πάντα επιστρέφω σε ό, τι είπα, μάγκα


Τέλος τα πάντα γύρω παγωμένα
Μόνο κάμερες να παρακολουθούν κάθε μου βήμα
Ισορροπώ επάνω σε καλώδια με φόντο την Αθηνά
Και τυλιγμένος μέσα σε σύρμα
Αλλόκοτες συχνότητες εκπέμπουν τα κανάλια
Οι τύψεις γίνανε φόνισσες δε μ' έμαθες ποτέ
Ποτέ σου δεν προσπάθησες ακόμα
Και να το 'θελες
Μα μη μου λες ότι δεν πρόλαβες, την ώρα δες
Δεν είναι υπέροχες οι μέρες που
Φεύγουν μα αν δεν
Το πρόσεξε δίχως εκείνες δε θα 'σουν εδώ
Κι αυτό είναι προφανές
Κλείσ' τις κουρτίνες και το φως
Άσε με μόνο μου
Πενθώ τον πόνο μου μέσα σε ατμόσφαιρες

Απόψε, φοβάσαι πάλι μη χαθείς σε παραισθήσεις
Άνθρωποι με φτερά πρόσωπα δαίμονα αντικρίζεις
Κι αυτό σε κάνει ν' ακούς τις σκιές
Γιατί δεν ακουστήκαν οι προσευχές σου
Τριγύρω σου όλα είναι ίδια ο
Κόσμος μας ανήμερο θεριό
Χτίζει κελιά μέσα του όλα γκρίζα
Στην απαγορευμένη πόλη
Βία όλα κι όλοι φαίνεται να μένουμε μονοί
Bong Da City, κι άσε τ'
Ακριβά σου τα στολίδια
Δε ζούμε πλέον μες στα παραμυθία
Ξένε δε λέω "όχι"
Ν' αφεθείς μα μην κλείσεις τα ματιά σου
Και μετά χαθείς μέσα στο ψέμα
Μες στα τοπία που ψάχνουν βροχή
Γιατί όλα είναι ήδη ξεραμένα
Ψάχνεις το φως και το σκοτάδι
Γίνεται φίλος και εχθρός σου
Και στον καθρέφτη σου θόλο
Το πρόσωπό σου αντικρίζεις
Όμως δε βλέπεις καθαρά γιατί
Ένωσες τα σπασμένα
Κομμάτια κι όλα γυρίζουν σαν τρελά
Όλα γυρίζουν σαν τρελά

Αυτές τις μέρες νοιώθω μονή
Τόσο που πατώ στα λάθη μου
Ανάδρομη στο παρελθόν
Προβλήματα στην πλάτη μου
Δεκάδες από χιλιάδες λογία εκατοντάδες
Από άτομα που δεν τους ξέρω και
Δε με ξέρουνε επίσης άκρες πολλές
Μα δεν μπορείς να πιαστείς απ' αυτές
Αυταπάτες
Μονή στο περιβάλλον μου και γύρω-γύρω χάρτες
Μα ποιον προορισμό να πάρω δεν ξέρω
Αφού όλες οι στάσεις είναι σάπιες
Κοιτά τον ουρανό μακάρι να θυμάσαι στιγμές
Που μες στα χεριά μας περάσαν, μη φοβάσαι
Πάρε ανάσα
Στον κόσμο μου τα πρίμα και τα μπάσα δίνουνε
Να καταλάβεις ότι είμαι από άλλη ράτσα
Αποτυπώνω στο νου μου τόσες
Συχνότητες αναμετάδοση σε πέντε
Ενότητες πως είμαι δε με ρώτησες ποτέ
Σαν σήμα κατατεθέν μες στο κεφάλι
Μου τερέν και πάλι πίσω
Οι διάβολοι μες στο κεφάλι δε
Μ' αφήνουν να σ' αφήσω
Τόσο όσο μακριά μου και να φύγεις θα γυρίσω
Ψάχνω τη μυρωδιά σου στο σκοτάδι
Σα το σκύλο και γαβγίζω
Ανάθεμα που στον καπνό ζυγίζω τι αξίζω
Κι αν πέσω στα χαμηλά μακάρι
Να 'χω κάτι να θυμίζω
Πως δεν πέθανα αλλά χάθηκα στο γκρίζο
Πως δεν πέθανα αλλά χάθηκα στο γκρίζο

Βουτώ τα χεριά μου στο κρύο
Αγγίζω το ξυράφι
Λίγο-λίγο στάζει αίμα και μου φαίνεται αστείο
Κοιτά, οι σταγόνες σχηματίζουν ζωγραφιές
Περήφανος που έχω φλέβες καλλιτεχνικές
Η άκρη των ματιών μου συλλαμβάνει τις σκιές
Μα πριν καλά τ' αντιληφθώ
Ενώνονται μ' αληθινές το νοιώθω γύρω μου
Δεν ξέρω τι σκοπό έχουν πάντως είναι
Στο σπίτι μου και ύπουλα κινούνται
Παραισθήσεις, ίλιγγος, στο έδαφος δονήσεις
Μια φωνή ακαταλαβίστικη παγώνει τις αισθήσεις
Σταματώ, με το ζόρι προσπαθώ το να σκεφτώ
Ίσως να πάλλεται το έδαφος γιατί δεν αντιδρώ
Πάω να μιλήσω, μα δε θυμάμαι καν τι ξεστομίζω
Νοιώθω αδύναμα τα χεριά ενώ
Δεν ξέρω αν γονατίζω
Ένα πέπλο μου θολώνει το τοπίο
Το οποίο μ' εμποδίζει, τίποτα δεν αναλύω
Με κοιτάνε
Το νοιώθω και το νοιώθουν πως φοβάμαι
Το κόκκινο γυαλίζει στη θολούρα που κοιτάμε
Στα χεριά, ξυράφι
Κατευθύνομαι προς τον καθρέφτη να
Δω τι υπάρχει, χλωμό
Χαράζω το χαμόγελο απ' τις άκρες των χειλιών
Να δούνε και να δω, πόσο όμορφα γελώ