Goin’ Through, Ominus, Khalid Mossayd - Μόνος ( Monos) στίχοι (lyrics)
Δείτε όλους τους στίχους Goin’ Through
Δείτε όλους τους στίχους Ominus
Δείτε όλους τους στίχους Khalid Mossayd
[Goin’ Through, Ominus, Khalid Mossayd - Μόνος Monos στίχοι lyrics]
Θα μείνω μόνος μου στο σπίτι
Θέλω ν' αφήσω το μυαλό μου
Να με πάει αυτό το βράδυ
Όπου θέλει τ' όνειρό μου
Γιατί η θλίψη η πουτάνα που
Το δρόμο πάντα φράζει μοιάζει απόψε με σκιά
Μια σκιά που με τρομάζει
Θα μείνω μες στο σπίτι
Θα ξαπλώσω στο κρεβάτι
Ίσως διαβάσω ένα βιβλίο ή αράξω σε μιαν άκρη
Θα μείνω μες στο σπίτι, παρέα στον εαυτό μου
Μακριά από ιστορίες και
Ψευτομαγκιές του δρόμου
Βαριέμαι, σα να πρόκειται να μείνω πάντα εδώ
Δίχως φωνή δε μπορώ, δε μπορώ να τραγουδώ
Σα να κοιτάζω σα χαζός το
Ταβάνι και τους τοίχους
Και της σκέψης το μελάνι να
Μη γράφει άλλους στίχους
Θα μείνω μες στο σπίτι και
Τα μάτια μου θα κλείσω
Ίσως βρω έτσι τον τρόπο να τ' αφήσω όλα πίσω
Σκοτεινά έτσι όπως θα 'ναι
Κανείς δε θα με βλέπει
Απόψε θα αποφύγω όλα τα όχι και τα πρέπει
Θα μείνω μόνος μου στο σπίτι
Κι έχω ακόμη μιαν ιδέα
Το παρελθόν μου να φωνάξω
Για να έχω μια παρέα
Θα κάνω zapping στα κανάλια
Μήπως βρω μια εκπομπή
Να πάρει για 2 ώρες η ζωή μου άλλη τροπή
Ω! Ω! Δεν κρύβομαι ούτε με κυνηγούν
Ούτε φοβάμαι μήπως κάποιοι ψάχνουν
Κάπου να με βρουν
Βρίσκομαι εδώ που ήμουν πάντα
Στην οδό Κολοκυθά
Κι αν ψάξεις μες στο χάρτη
Θα με βρεις στα δυτικά
Ούτ' ο διάβολος απόψε δεν
Μπορεί να με φοβίσει
Είμαι γενναίος και τα βάζω με
Την ίδια μου την φύση
Θα μείνω μες στο σπίτι και
Θα βγω σαν ξημερώσει
Κι είναι ελέυθερη και κρύα
Κι αχαλίνωτη η πτώση
Θα μείνω μες στο σπίτι, θα σβήσω όλα τα φώτα
Θα πάψω πια να δίνω σημασία στα γεγονότα
Προτιμώ να μείνω σπίτι, μού βρωμάει εκεί έξω
Μού φωνάζει ο εαυτός μου και
Μού λέει δε θα αντέξω
Σ' ένα δωμάτιο κλεισμένος
Συνεχώς αναλογίζομαι
Όλ' αυτά που'χω περάσει
Αν θα πρέπει να ταυτίζομαι
Από δω και στο εξής, μ' ένα κόσμο περιωπής
Ή να λέω στον εαυτό μου
Πόσα ακόμα έχεις να δεις
Όχι δεν είμαι αφελής, ούτε καν επιρεπής
Γιατί νοιώθω τη συγκίνηση της
Κάθε μου στιγμής θα με δεις να χτίζω κόσμους
Και να ανοίγω νέους δρόμους
Σε μια ξύλινη σχεδία
Κι ας μην είμαι απ' τους
Μόνους που ονειρεύτηκαν πολλά
Πράγματα όμορφα μικρά
Αν με χάσεις, θέτω βάσεις
Με δικά μου ιδανικά
Για ένα κόσμο ονειρικά πλασμένο
Στο μυαλό μου ξεχασμένο
Δε πήρα απάντηση για κείνα που προσμένω
Απόψε εαυτέ μου οι δυο μας έχουμε συζήτηση
Αν πάλι απομόνωση, σού μοιάζει μ' αναζήτηση
Πού θα βρω ένα καταφύγιο
Μες στης ψυχής τα άδυτα
Χιλιάδες ερωτήματα, πλανώνται αναπάντητα
Θέλω ν' αφήσω το μυαλό μου
Να με πάει αυτό το βράδυ
Όπου θέλει τ' όνειρό μου
Γιατί η θλίψη η πουτάνα που
Το δρόμο πάντα φράζει μοιάζει απόψε με σκιά
Μια σκιά που με τρομάζει
Θα μείνω μες στο σπίτι
Θα ξαπλώσω στο κρεβάτι
Ίσως διαβάσω ένα βιβλίο ή αράξω σε μιαν άκρη
Θα μείνω μες στο σπίτι, παρέα στον εαυτό μου
Μακριά από ιστορίες και
Ψευτομαγκιές του δρόμου
Βαριέμαι, σα να πρόκειται να μείνω πάντα εδώ
Δίχως φωνή δε μπορώ, δε μπορώ να τραγουδώ
Σα να κοιτάζω σα χαζός το
Ταβάνι και τους τοίχους
Και της σκέψης το μελάνι να
Μη γράφει άλλους στίχους
Θα μείνω μες στο σπίτι και
Τα μάτια μου θα κλείσω
Ίσως βρω έτσι τον τρόπο να τ' αφήσω όλα πίσω
Σκοτεινά έτσι όπως θα 'ναι
Κανείς δε θα με βλέπει
Απόψε θα αποφύγω όλα τα όχι και τα πρέπει
Θα μείνω μόνος μου στο σπίτι
Κι έχω ακόμη μιαν ιδέα
Το παρελθόν μου να φωνάξω
Για να έχω μια παρέα
Θα κάνω zapping στα κανάλια
Μήπως βρω μια εκπομπή
Να πάρει για 2 ώρες η ζωή μου άλλη τροπή
Ω! Ω! Δεν κρύβομαι ούτε με κυνηγούν
Ούτε φοβάμαι μήπως κάποιοι ψάχνουν
Κάπου να με βρουν
Βρίσκομαι εδώ που ήμουν πάντα
Στην οδό Κολοκυθά
Κι αν ψάξεις μες στο χάρτη
Θα με βρεις στα δυτικά
Ούτ' ο διάβολος απόψε δεν
Μπορεί να με φοβίσει
Είμαι γενναίος και τα βάζω με
Την ίδια μου την φύση
Θα μείνω μες στο σπίτι και
Θα βγω σαν ξημερώσει
Κι είναι ελέυθερη και κρύα
Κι αχαλίνωτη η πτώση
Θα μείνω μες στο σπίτι, θα σβήσω όλα τα φώτα
Θα πάψω πια να δίνω σημασία στα γεγονότα
Προτιμώ να μείνω σπίτι, μού βρωμάει εκεί έξω
Μού φωνάζει ο εαυτός μου και
Μού λέει δε θα αντέξω
Σ' ένα δωμάτιο κλεισμένος
Συνεχώς αναλογίζομαι
Όλ' αυτά που'χω περάσει
Αν θα πρέπει να ταυτίζομαι
Από δω και στο εξής, μ' ένα κόσμο περιωπής
Ή να λέω στον εαυτό μου
Πόσα ακόμα έχεις να δεις
Όχι δεν είμαι αφελής, ούτε καν επιρεπής
Γιατί νοιώθω τη συγκίνηση της
Κάθε μου στιγμής θα με δεις να χτίζω κόσμους
Και να ανοίγω νέους δρόμους
Σε μια ξύλινη σχεδία
Κι ας μην είμαι απ' τους
Μόνους που ονειρεύτηκαν πολλά
Πράγματα όμορφα μικρά
Αν με χάσεις, θέτω βάσεις
Με δικά μου ιδανικά
Για ένα κόσμο ονειρικά πλασμένο
Στο μυαλό μου ξεχασμένο
Δε πήρα απάντηση για κείνα που προσμένω
Απόψε εαυτέ μου οι δυο μας έχουμε συζήτηση
Αν πάλι απομόνωση, σού μοιάζει μ' αναζήτηση
Πού θα βρω ένα καταφύγιο
Μες στης ψυχής τα άδυτα
Χιλιάδες ερωτήματα, πλανώνται αναπάντητα