Logos Apeili - Ώρα Μηδέν (Ora Miden) στίχοι (lyrics)
[Logos Apeili - Ώρα Μηδέν Ora Miden στίχοι lyrics]
Μες σε λέξεις και εικόνες
Κλείνομαι και τη φωνή μου χάνω
Σκορπισμένες ανεμώνες
Έχω χάσει στα χρόνια το πλάνο
Προσπαθώ να αντικρίσω, τη μορφή
Μου μες σε μέρες, νύχτες
Προσπαθώ να βρω τον Χρήστο
Όμως πάντα λείπει απ’ τις λίστες
Σε καιρούς δύσκολους που όλοι τους
Προτιμάνε να ‘ναι μόνοι
Σπρώχνω από τους δικούς μου όσο
Μπορώ πάντοτε το χιόνι
Ματώνω, πονάω, όμως πάλι δεν το βάζω κάτω
Άνθρωπος είμαι κι εγώ
Πώς να σου το πω στο κάτω-κάτω
Όλοι έχουμε κάποιες κρυφές εκδοχές
Παρόλο που προσπαθούμε να τις βγάλουμε αυτές
Μονιάζουν στα σώματα σα ψυχές
Και μάχονται να μείνουν
Μάχονται να παραμείνουν αναλλοίωτες στο
Πέρασμα του χρόνου
Όσο οι διέξοδοι για την ανθρωπιά κλείνουν
Καμουφλάρουμε την προσωπικότητά μας με αίσχη
Αίσχη
Τα οποία υποσυνείδητα μας είναι απαραίτητα
Σκοτώνουμε για αυτά
Πληγώνουμε, πληγωνόμαστε
Γινόμαστε ένα μ’ αυτά
Όμως στην τελική μιλάει η εικόνα
Κι όχι η καρδιά
Έχουν σκεπαστεί τα πάντα με
Μίσος και πόνο μόνο
Η αθωότητά μας χάνεται χρόνο με χρόνο
Όλοι υποφέρουμε κι ας έξω δεν το λέμε
Υποσυνείδητα κάπου νιώθουμε ότι φταίμε
Δεν έχει γίνει τίποτα σε τελική ανάλυση
Ο πλανήτης γη έχει τεθεί πια υπό διάλυση
Ώρα μηδέν για τα χαμόγελα και τη χαρά
Στα πρόσωπα που είχαμε κλεισμένη τόσα χρόνια
Όλοι κοιτάνε το συμφέρον και
Φέρονται πια διπρόσωπα
Γύρισαν σ’ ένα τοίχο απευθείας τα τιμόνια
Να πεθάνουν
Βαρέθηκαν να παίζουν και να χάνουν
Αφού η τιμή έχει τιμή πλέον
Άπιαστη και δε φτάνουν
Ούτε λίγο, θέλησα πριν να τα δω να φύγω
Μ’ ακόμα είμαι εδώ και
Να μ’ εκείνους καταλήγω
Όμως να ξέρεις πως δεν έχω
Κανέναν λόγο ν’ αγχώνομαι
Γιατί πλέον, συνήθισα να πληγώνομαι
Κλείνομαι και τη φωνή μου χάνω
Σκορπισμένες ανεμώνες
Έχω χάσει στα χρόνια το πλάνο
Προσπαθώ να αντικρίσω, τη μορφή
Μου μες σε μέρες, νύχτες
Προσπαθώ να βρω τον Χρήστο
Όμως πάντα λείπει απ’ τις λίστες
Σε καιρούς δύσκολους που όλοι τους
Προτιμάνε να ‘ναι μόνοι
Σπρώχνω από τους δικούς μου όσο
Μπορώ πάντοτε το χιόνι
Ματώνω, πονάω, όμως πάλι δεν το βάζω κάτω
Άνθρωπος είμαι κι εγώ
Πώς να σου το πω στο κάτω-κάτω
Όλοι έχουμε κάποιες κρυφές εκδοχές
Παρόλο που προσπαθούμε να τις βγάλουμε αυτές
Μονιάζουν στα σώματα σα ψυχές
Και μάχονται να μείνουν
Μάχονται να παραμείνουν αναλλοίωτες στο
Πέρασμα του χρόνου
Όσο οι διέξοδοι για την ανθρωπιά κλείνουν
Καμουφλάρουμε την προσωπικότητά μας με αίσχη
Αίσχη
Τα οποία υποσυνείδητα μας είναι απαραίτητα
Σκοτώνουμε για αυτά
Πληγώνουμε, πληγωνόμαστε
Γινόμαστε ένα μ’ αυτά
Όμως στην τελική μιλάει η εικόνα
Κι όχι η καρδιά
Έχουν σκεπαστεί τα πάντα με
Μίσος και πόνο μόνο
Η αθωότητά μας χάνεται χρόνο με χρόνο
Όλοι υποφέρουμε κι ας έξω δεν το λέμε
Υποσυνείδητα κάπου νιώθουμε ότι φταίμε
Δεν έχει γίνει τίποτα σε τελική ανάλυση
Ο πλανήτης γη έχει τεθεί πια υπό διάλυση
Ώρα μηδέν για τα χαμόγελα και τη χαρά
Στα πρόσωπα που είχαμε κλεισμένη τόσα χρόνια
Όλοι κοιτάνε το συμφέρον και
Φέρονται πια διπρόσωπα
Γύρισαν σ’ ένα τοίχο απευθείας τα τιμόνια
Να πεθάνουν
Βαρέθηκαν να παίζουν και να χάνουν
Αφού η τιμή έχει τιμή πλέον
Άπιαστη και δε φτάνουν
Ούτε λίγο, θέλησα πριν να τα δω να φύγω
Μ’ ακόμα είμαι εδώ και
Να μ’ εκείνους καταλήγω
Όμως να ξέρεις πως δεν έχω
Κανέναν λόγο ν’ αγχώνομαι
Γιατί πλέον, συνήθισα να πληγώνομαι