Logos Apeili - Πλέον Είδες (Pleon Eides) στίχοι (lyrics)
[Logos Apeili - Πλέον Είδες Pleon Eides στίχοι lyrics]
Μεγαλώσαμε σε πόλεις και σε πολυκατοικίες
Ανθίσαμε στο γκρι από τις πρώτες ηλικίες
Ψάχνω πάλι με την φύση γνωριμίες
Βλέπω σαν βότσαλο τη γη
Απ΄ τις δυτικές συνοικίες με έχει πνίξει
Που΄ναι η χαρά σου μου ΄χει λείψει
Δώσε μου ένα λόγο να γελάσω διώξ΄τη θλίψη
Έχουμε θέματα πολλά μα έχουμε ανοίξει
Το ένα που δεν έπρεπε, αυτό που θα με ρίξει
Αυτά δεν λέγονται με λόγια
Σε πρόδωσε το βλέμμα σου
Αν νιώθεις βασιλιάς που΄ναι το στέμμα σου
Και συ βασίλισσα ξεκόλλα από το ψέμα σου
Πια δεν ξέρω αν είναι καθαρό ούτε το αίμα σου
Δεν έχω τόνο, οι ρόλοι για μένα γράφουν ρολόι
Απλώνω τα κλαδιά μου μακριά να δω και χλόη
Μα τα όνειρα έχουν πρίζες
Κι όταν δεν ξεχνώ τις ρίζες
Χάνομαι σε μέρες γκρίζες
Χαμένοι μέσ΄σε σύνορα που βάφτισαν πατρίδες
Σε σύνολα που αν ρωτάς δεν θα ΄θελα παρτίδες
Έχουμε πόλεμο και βλέπω Λεωνίδες
Αντί να στέκουν πλάι μας
Να ρίχνουν τις ασπίδες
Όσοι γνωρίζουνε πολλά λένε συνήθως
Τα πιο λίγα, και γω
Πήγα για βάθος μα στο τέλος κάπου βρήκα βυθό
Χάνω το χρόνο μου όταν εξασκώ την πειθώ
Κι είμαι σαν άνεμος όταν απ΄τον ασκό αφεθώ
Δεν παριστάνω τον μεσσία ούτε
Ψάχνω την Δαμασκό
Είμαι στο κέντρο της Σαλόνικας και φωνασκώ
Το δίκιο μου γυρεύω δίπλα απ τον μικροαστό
Περιορίζομαι να εκφραστώ
Για να δω το σπίτι μου
Είμαι σαρδέλα στο αστικό
Είτε θα είναι πίτα αυτό είτε θα είμαι γω
Real life 100% απ΄τα ghetto των Βαλκανίων
Τόσο που όσο σκέφτομαι μετράει για μείον
Κάθε μέρα επιβιώνω μέσ΄στην ζούγκλα
Λύσαν την πανούκλα μα τώρα ποτίζουν ρούχλα
Η γνώση πέθανε δημόσια στα Media
Δεν μαθαίνεις ανατρέχεις μονάχα στο Wikipedia
Δεν είσαι ο μόνος που 'χει ζήσει πόνο
Λες ο δικός σου πιο βαρύς
Μα πιθανολογείς μόνο
Κι εγώ στο ραπ μου μέσα τον αποτυπώνω
Μα κοιτώ σε κάποια μάτια κι ότι λέω μετανιώνω
Ανθίσαμε στο γκρι από τις πρώτες ηλικίες
Ψάχνω πάλι με την φύση γνωριμίες
Βλέπω σαν βότσαλο τη γη
Απ΄ τις δυτικές συνοικίες με έχει πνίξει
Που΄ναι η χαρά σου μου ΄χει λείψει
Δώσε μου ένα λόγο να γελάσω διώξ΄τη θλίψη
Έχουμε θέματα πολλά μα έχουμε ανοίξει
Το ένα που δεν έπρεπε, αυτό που θα με ρίξει
Αυτά δεν λέγονται με λόγια
Σε πρόδωσε το βλέμμα σου
Αν νιώθεις βασιλιάς που΄ναι το στέμμα σου
Και συ βασίλισσα ξεκόλλα από το ψέμα σου
Πια δεν ξέρω αν είναι καθαρό ούτε το αίμα σου
Δεν έχω τόνο, οι ρόλοι για μένα γράφουν ρολόι
Απλώνω τα κλαδιά μου μακριά να δω και χλόη
Μα τα όνειρα έχουν πρίζες
Κι όταν δεν ξεχνώ τις ρίζες
Χάνομαι σε μέρες γκρίζες
Χαμένοι μέσ΄σε σύνορα που βάφτισαν πατρίδες
Σε σύνολα που αν ρωτάς δεν θα ΄θελα παρτίδες
Έχουμε πόλεμο και βλέπω Λεωνίδες
Αντί να στέκουν πλάι μας
Να ρίχνουν τις ασπίδες
Όσοι γνωρίζουνε πολλά λένε συνήθως
Τα πιο λίγα, και γω
Πήγα για βάθος μα στο τέλος κάπου βρήκα βυθό
Χάνω το χρόνο μου όταν εξασκώ την πειθώ
Κι είμαι σαν άνεμος όταν απ΄τον ασκό αφεθώ
Δεν παριστάνω τον μεσσία ούτε
Ψάχνω την Δαμασκό
Είμαι στο κέντρο της Σαλόνικας και φωνασκώ
Το δίκιο μου γυρεύω δίπλα απ τον μικροαστό
Περιορίζομαι να εκφραστώ
Για να δω το σπίτι μου
Είμαι σαρδέλα στο αστικό
Είτε θα είναι πίτα αυτό είτε θα είμαι γω
Real life 100% απ΄τα ghetto των Βαλκανίων
Τόσο που όσο σκέφτομαι μετράει για μείον
Κάθε μέρα επιβιώνω μέσ΄στην ζούγκλα
Λύσαν την πανούκλα μα τώρα ποτίζουν ρούχλα
Η γνώση πέθανε δημόσια στα Media
Δεν μαθαίνεις ανατρέχεις μονάχα στο Wikipedia
Δεν είσαι ο μόνος που 'χει ζήσει πόνο
Λες ο δικός σου πιο βαρύς
Μα πιθανολογείς μόνο
Κι εγώ στο ραπ μου μέσα τον αποτυπώνω
Μα κοιτώ σε κάποια μάτια κι ότι λέω μετανιώνω