Mirac, Raziel Nisroc, Da Poet - Angelistic Şarkı sözleri (lyrics)

Akşamın kızılı vurdu gözlerime kan sıçradı
Aynalarda aradım içimdeki hazin halkımı
Cebime koydum uyku haplarını
Ve biraz da kalbime
Serpin overdose psikozları
Uzandım ruhuma suyuma el sürmeden
Melodimin rengi gözümde çağlayan
Kızıl nehirden aktı
Bedenim zihnimin ücra kuytularından çekti
Bütün o fotoroman suratları
Tek nefeste yandı tekrar kül
Oldu tüm o dünler i̇çimde tek beden ve harap
Olmuş yek bir miğfer sancılarına aldırışsız
Yitik onurla dramalarına mahkum
Oldum dumanlı yollarında
Bir öfke vurdu yüzüme ateşi kulaklarında
Savaş sirenleriyle çoğalan o kurşun sesleri
İhanеtin emanetinde umut nihayеtinde soldu
Onu da vurdular apansız bir geceydi
Dar sokaklarında kollarında son nefeste
Dostuna aslolan hayat ölüm sunaklarında
Kan kusarken adına bir çelenk kapında bekler
Hüznümün diyarlarında ellerinde çiçekler

Boş ver sen sus etrafında
Onca devran dönerken
Bir bekleyişe hakim şu an
Ömür su gibi akarken
Ölüm pusuda beklerken tekler misin bilmem
Fark etsen de ses etme
Hiç fırtınalar koparken
Hayat bahçelerinden hüznü toplarken anlarsın
Garip bir platonikliğin
Içinde savrulanlardansın
Sen herkes gibi yolunda yek olduğun halde
Yanında birileri var sanan salaklardansın
Kanatsın yaranı, kan aksın gözlerinden
Tokatsı bir kâbusla uyansın
Bölünsün rüyaların
Ruhun ciddiyetten utanıp kızarsın
Gerçek sanıp sarıldığın hayaller
Yüzüne tebessüm katsın
Olsun varsın desende ne değişebilecek
Zaman geri alınamadığı gibi
Ileride gidemeyecek
Hayatın boyunca beklediğin şey
Gurura yenik düşecek
Ve ezik düşlerin gerçekliğinde gezineceksin
Karanlığa uzanacaksın yine kendi gökyüzünde
Yarım dahi kalamamış bir
Hüzünle süzül enginlere
Derdin neydi oğlum ne vardı çattın kendine
Neyse tak maskeni çık gerek yok kederlere

Kapımı çal sırını ver ve gir bu kalbe
Bu kalp içinde beslenen küçük
Velilere hesabı sor
Kor yanardı şöminede ve bense izlerdim
Tabii ki rüyalarda kalan mutluluklar aleminde
Hep umutlarımla vardım
Minicik bir çocukken babamı uğurladım
Gözyaşımla sonsuz aleme
Ne vardı elde ne kaldı geriye
Gündüz beşten geceyi üçe vuran nöbetlerimde
Birde sabahın ayaz vakitlerinde sırtta çanta
Gözlerimde onca yorgunluk küfür dudaklarımda
Yaşamın sırıtan o güneşi buz misali soğuk
Çehremin ifadesinde hep matem
Bakışlarım donuk bu odada hep
Kırık bir pencereydi dışarı açılan ufuklarım
Ben rahat mıydım?
Onca dikenin ortasında bunca
Yanlış sonrasında
Mozz haydi şimdi söyle aklın hangi yolda?