RSPC - Mütemadiyen Şarkı sözleri (lyrics)
[RSPC - Mütemadiyen Şarkı sözleri lyrics]
Yudum yudum kanardı saçları ve
Kül kokardı mağarası
Tenini dağlayan o parmak izine zerre acımadı
Önce kesti dibini kanla doldurduğu tırnakları
Nasılsa kentte merhamet kurtarmıyor yabancıyı
Hatırlıyor özgürlük bulaşır dudaklarından
Şimdi yerine tebessüm yok ağaç kabuklarında
Anımsıyor telaşla yaklaşan farazi pergelin
En geniş açılarında gizlenmiş ölümlü sevenini
Toprak hiçbir zaman o günkünden soğuk olmadı
Ensesine batan dikenler tohumlar bırakmadı
Hektar hektar taraf taraf yarattığı
Bir gökyüzü o gün avuç içlerinden siyahtı
Boşluk hiç bu denli boş olmamıştı
Benim derimden parçalar bu denli soyulmamıştı
Topuklarımdan erozyonlar sarkıtmıştım
Sarmaşık gibi
Hiç bu denli oksijenden genzim yanmamıştı
Oysa en kurak iklimin yakamozunda
Tarladan koşup еvine gelen vеlet çığlığında
Ya da ağır hecelenen şiirin aromasında
Tarlalar yarattım yere çarpar kafatasımda
Kaybettim bu eşyanın uğrunu
Manidar ıslaklığın hiç bitmeyen fiyordunu
Garajdan çaldığım bu paslı levyenin yüzüne
Çarptığımda saniyede darmadağın oluşunu
Ve ben yüzümü ayın parlaklığına döndüm
Çünkü tarif edilemez yıkıntı yanı
Başımda böldü beni ikiye
Bağırsaklarımdan alıp çekmeye
İçimden çocuklar çıkartıp adını halık vermeye
Üstüme yakışmadı bu insan motifi
Kaybedilen bir mimikte tanıdım
İltihap toplayan apartmanların gece bekçisini
Cereyan yaptı kapat şu koleksiyonun ağzını
Pullar ve zarflar ve
Genelde kaybedilmiş adreslerde
Bekleyen gündüz postasını
Karşılardı müstahdem kılığında karanlık
Güz akşamı ben yatışıp savsak adımlarla
Arşınlayınca muhtaç
Caddelerde bir aşağı genelde hep yukarı
Voltalarla mekik dokudum iki tarihin arasında
Anladım şu hiç kaçınılmaz kasten
Çıktım yolculuklara oturduğum yerden
Buna binaen asparagas seyahatname her
Şeyi anlamana mı engel
Yalnızca çemberin teğetine çekilerek hiçbir
Şeye değdim ben
O kadar ki ağır aksak hafızama
Göre sıkıldım her şeyden mütemadiyen
Kül kokardı mağarası
Tenini dağlayan o parmak izine zerre acımadı
Önce kesti dibini kanla doldurduğu tırnakları
Nasılsa kentte merhamet kurtarmıyor yabancıyı
Hatırlıyor özgürlük bulaşır dudaklarından
Şimdi yerine tebessüm yok ağaç kabuklarında
Anımsıyor telaşla yaklaşan farazi pergelin
En geniş açılarında gizlenmiş ölümlü sevenini
Toprak hiçbir zaman o günkünden soğuk olmadı
Ensesine batan dikenler tohumlar bırakmadı
Hektar hektar taraf taraf yarattığı
Bir gökyüzü o gün avuç içlerinden siyahtı
Boşluk hiç bu denli boş olmamıştı
Benim derimden parçalar bu denli soyulmamıştı
Topuklarımdan erozyonlar sarkıtmıştım
Sarmaşık gibi
Hiç bu denli oksijenden genzim yanmamıştı
Oysa en kurak iklimin yakamozunda
Tarladan koşup еvine gelen vеlet çığlığında
Ya da ağır hecelenen şiirin aromasında
Tarlalar yarattım yere çarpar kafatasımda
Kaybettim bu eşyanın uğrunu
Manidar ıslaklığın hiç bitmeyen fiyordunu
Garajdan çaldığım bu paslı levyenin yüzüne
Çarptığımda saniyede darmadağın oluşunu
Ve ben yüzümü ayın parlaklığına döndüm
Çünkü tarif edilemez yıkıntı yanı
Başımda böldü beni ikiye
Bağırsaklarımdan alıp çekmeye
İçimden çocuklar çıkartıp adını halık vermeye
Üstüme yakışmadı bu insan motifi
Kaybedilen bir mimikte tanıdım
İltihap toplayan apartmanların gece bekçisini
Cereyan yaptı kapat şu koleksiyonun ağzını
Pullar ve zarflar ve
Genelde kaybedilmiş adreslerde
Bekleyen gündüz postasını
Karşılardı müstahdem kılığında karanlık
Güz akşamı ben yatışıp savsak adımlarla
Arşınlayınca muhtaç
Caddelerde bir aşağı genelde hep yukarı
Voltalarla mekik dokudum iki tarihin arasında
Anladım şu hiç kaçınılmaz kasten
Çıktım yolculuklara oturduğum yerden
Buna binaen asparagas seyahatname her
Şeyi anlamana mı engel
Yalnızca çemberin teğetine çekilerek hiçbir
Şeye değdim ben
O kadar ki ağır aksak hafızama
Göre sıkıldım her şeyden mütemadiyen