Detro, ΔΠΘ (Deltapithita) - Χάρτινα Πρόσωπα (Xartina Prosopa) στίχοι (lyrics)

Όταν θα ακούσεις τις νεκρές
Ψυχές να τραγουδάνε
Όταν θα βλέπεις πορφυρά ποτάμια να κυλάνε
Όταν θα δεις πώς η χαρά ήταν απλώς μία μάσκα
Όταν τα όνειρα σου θα γίνουνε μαύρα κι άσπρα
Τις νύχτες θα εύχεσαι να μην ξαναξυπνήσεις
Μέσα στον καθρέπτη θα κοιτάς και θα λυγίζεις
Όταν το σκοτάδι θα γίνεται φως
Τότε θα καταλάβεις ότι είσαι ζωντανός
Χάρτινα πρόσωπα σε άδεια κεφάλια
Απρόσωπα κεφάλια γεμάτα από μπουκάλια
Ξενέρωμα, από το ξημέρωμα στη νύχτα
Τουλάχιστον σαν Νίκος οφθαλμαπάτες δεν είχα
Σαν κλόουν ακροβατώ μία ζωή σε μία μπάλα
Που κάποιος τις ζωγράφισε δύο μάτια μεγάλα
Κι ένα τεράστιο χαμόγελο
Μία περίεργα χαμογελαστή φάτσα
Είναι η Γη που ζούμε και
Είναι ανώφελο να μείνεις λυπημένος
Τίποτα δε βγάζεις με τη θλίψη
Χαμογέλα μα μέσα σου θα
Μένεις πάντα θλιμμένος
Τα αναθυμιάσματα που σκοτώνουν τη
Λογική θα είναι εκεί
Για να σε παρασύρουνε σε
Μια χαρά εξωπραγματική
Ξεγέλασε τον εαυτό σου τώρα που μπορείς με
Το να βυθιστείς μες στον ωκεανό
Της πρόσκαιρα πρόστυχης ευχαρίστησης
Πνίγοντας μέσα το κάθε ίχνος συνείδησης
Ή πάρε στυλ κάποιων κωμικών για πρότυπα
Ο Joker και ο Μίμος να
Ξέρεις πως έχουνε προσωπικότητα
Όμως δεν τη δείχνουνε στον κόσμο γιατί
Η διασκέδαση τους θα χαλάσει, θυμάσαι
Που σου έλεγα πως όλα ήταν εντάξει
Ε, δεν ήταν
Ο Νίκος τα 'χει χάσει είπαν κι ακόμα το λένε
Ποτέ σας τον Νικολή δε γνωρίσατε
Δεν ξέρετε οι εσώκλειστοι πόσο δύσκολα κλαίνε
Ψυχική παραμόρφωση από
Συγκρούσεις συναισθημάτων
Στη χώρα του ποτέ που μεταλάχτηκε
Σε χώρα ψυχολογικών τραυμάτων
Ο χρόνος δεν περνάει εδώ
Εδώ δεν παίζει αύριο και χθες
Εδώ πολλά αδέρφια γίνανε απλές σκιές
Και ξέρεις τι Μάλλον ήτανε τυφλές
Κι άκουσαν για φρίκες
Για φιγούρες τραγικές που σέρνανε αλυσίδες


Είναι σαν να στέκομαι ώρα δίπλα σου κι
Εσύ δεν είδες τις άδειες σελίδες
Που μέρα τη μέρα γεμίζω
Φέρνω εικόνες στο λόγο μου χτίζω
Μένω σ' αυτά που χω πει πιστός και σου θυμίζω
Πως από τη φύση
Του αυτοκαταστροφικός γεννιέται
Ζει μα χαλιέται αν έχει τσίπα
Το κρατά χαμηλά ειδάλλως πουλιέται
Στην εποχή που τα πάντα παίρνουν τιμή
Συγκάτοικοι στην τρέλα αφού το μόνο που
Υποχώρησε από τότε είν' η ακμή
Κι έχουν περάσει τόσοι φίλοι τη
Γραμμή που μας χωρίζει
Μα ακόμα ακούω κάποια φωνή που
Μέσα στ'αφτιά παράνοιες ψιθυρίζει
Σε μια τρύπα πίσω από τη συνείδησή μου
Μου 'ναι τόσο δύσκολο να καταλάβω τι μου λέτε
Κάποιες φορές μοιάζει χαμένος κόπος
Το να προσπαθείς
Να επικοινωνήσεις με κάποιον που δε μιλιέται
Δίνω τον καλύτερο μου εαυτό, μα
Πέρ' απ' αυτό, ανασαίνω, ζω
Μισώ, αγαπώ
Σ' έναν κόσμο που θα 'λεγα αρκετά πλαστικό
Δεν προσπαθώ πια τίποτα να βρω
Κατάλαβα πώς όλα είναι εδώ και τώρα
Λεπτό το λεπτό, ώρα με την ώρα
Παίρνω ώθηση βγαίνω με φόρα
Γάμα την προώθηση
Γράφω όσα ζω, παλέυοντας να ανεβώ μια ανηφόρα
Μας φτιάξαν περιβάλλον στήνοντας
Βιτρίνες κατά μήκος της επέκτασης του
Εγώ που όταν δεν έχει ανάγκες τις δημιουργεί
Είμαστε λέφτεροι μα και ριζομένοι στη Γη
Κι άντε να δούμε που θα μας βγει
Πνίγω την οργή
Όταν βρίσκομαι σε νου καταστολή
Κόσμοι ανάποδοι το σήμερα συνέπεια του χτες
Αναμνήσεις καλές και κακές
Χάρτινα πρόσωπα που συναντάμε
Στις αστικές φυλακές
Κρύβουν την έκφραση, πρόθεση, εγώ κι εσύ
Είναι μια άλλη υπόθεση μα στην πλειοψηφία
Οι άνθρωποι έχουν τάση να φοράνε προσωπεία
Με σκοπό να κρύψουν τα
Αληθινά συναισθήματά τους
Τα καθημερινά κι άσχημα εγκλήματά τους
Τα προβλήματα που τους απασχολούν
Άγνωστοι μεταξύ τους μα
Θόρυβο κοινό προκαλούν
Καθώς κινούν ανέκφραστα ακανόνιστη η
Πορεία που ακολουθούν