Javaspa - Η συμμορία των 11 στίχοι (lyrics)
[Javaspa - Η συμμορία των 11 στίχοι lyrics]
Τι να πρωτοθυμηθώ όταν ήμουν μικρό
Γυρνάω τόσα χρόνια πίσω μιλάμε δημοτικό
Ήμουνα γύρω στα 8 δεν το θυμάμαι αυτό
Το μόνο που θυμάμαι είναι
Η γειτονιά πάνω σερραίικο
Κι οι δύο γονείς μου γεννηθήκαν εκεί
Όμως εγώ την ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή
Δεν θα μιλήσω για έρωτες κλπ σκηνικά
Μα θα μιλήσω για φιλίες που χτύπησαν δυνατά
Στη γειτονιά γνωριστήκαμε όλοι από παιδιά
Μεγαλώσαμε μαζί μα χωρίσαμε ξαφνικά
Δυναμικά η μέρα μας περνούσε δυνατά
Κάθε μέρα σε δρόμους κυνηγητά μπατσικά
Στο πάρκο κάτω στον Ουβά πέζανε ναρκωτικά
Πηγαίναμε τα μεσημέρια για να ρίξουμε ματιά
Και μια φορά γίνετε το τρελό κυνηγητό
Στον κεντρικό με ποδήλατα ο Γιάννης κι εγώ
Η ατάκα του Γιάννη μου είχε τότε καρφωθεί:
"η θα πεθάνουμε εδώ ή θα γελάμε μια ζωή…"
Πάνω στο παιχνίδι λοιπόν έγινε το αυθόρμητο
Μιλήσαμε για συμμορία σε ένα ακατοίκητο
Αρχοντικό που ήτανε εκεί στη γειτονιά
Και είχε πάνω καρφωμένο αριθμό το 11
Ξεκίνησε την μέρα εκείνη λοιπόν η ομάδα
Και βάλαμε για μύηση μονάχα 2 βράδια
Έπρεπε λοιπόν μέσα σ’ αυτό το χρονικό
Να ξεκολλήσουμε την πινακίδα με τον αριθμό
Το κάναμε κι αυτό φοβισμένα μπορώ να πω
Φυσικά κανείς δεν δέχτηκε να βγάλουμε αρχηγό
Δημιουργήσαμε όμως έναν όρο για κάθε μέλος
Πρέπει να περάσει ένα βράδυ
Μες’ στο σπίτι μόνος
Φυσικά αυτό ομόφωνα το απορρίψανε
Σε λίγες μέρες όλοι μας το διαλύσαμε
Παρ’ όλα αυτά μιλάω ειλικρινά
Η συμμορία των 11 θα μείνει στην καρδιά
Γυρνάω τόσα χρόνια πίσω μιλάμε δημοτικό
Ήμουνα γύρω στα 8 δεν το θυμάμαι αυτό
Το μόνο που θυμάμαι είναι
Η γειτονιά πάνω σερραίικο
Κι οι δύο γονείς μου γεννηθήκαν εκεί
Όμως εγώ την ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή
Δεν θα μιλήσω για έρωτες κλπ σκηνικά
Μα θα μιλήσω για φιλίες που χτύπησαν δυνατά
Στη γειτονιά γνωριστήκαμε όλοι από παιδιά
Μεγαλώσαμε μαζί μα χωρίσαμε ξαφνικά
Δυναμικά η μέρα μας περνούσε δυνατά
Κάθε μέρα σε δρόμους κυνηγητά μπατσικά
Στο πάρκο κάτω στον Ουβά πέζανε ναρκωτικά
Πηγαίναμε τα μεσημέρια για να ρίξουμε ματιά
Και μια φορά γίνετε το τρελό κυνηγητό
Στον κεντρικό με ποδήλατα ο Γιάννης κι εγώ
Η ατάκα του Γιάννη μου είχε τότε καρφωθεί:
"η θα πεθάνουμε εδώ ή θα γελάμε μια ζωή…"
Πάνω στο παιχνίδι λοιπόν έγινε το αυθόρμητο
Μιλήσαμε για συμμορία σε ένα ακατοίκητο
Αρχοντικό που ήτανε εκεί στη γειτονιά
Και είχε πάνω καρφωμένο αριθμό το 11
Ξεκίνησε την μέρα εκείνη λοιπόν η ομάδα
Και βάλαμε για μύηση μονάχα 2 βράδια
Έπρεπε λοιπόν μέσα σ’ αυτό το χρονικό
Να ξεκολλήσουμε την πινακίδα με τον αριθμό
Το κάναμε κι αυτό φοβισμένα μπορώ να πω
Φυσικά κανείς δεν δέχτηκε να βγάλουμε αρχηγό
Δημιουργήσαμε όμως έναν όρο για κάθε μέλος
Πρέπει να περάσει ένα βράδυ
Μες’ στο σπίτι μόνος
Φυσικά αυτό ομόφωνα το απορρίψανε
Σε λίγες μέρες όλοι μας το διαλύσαμε
Παρ’ όλα αυτά μιλάω ειλικρινά
Η συμμορία των 11 θα μείνει στην καρδιά