Ladose - Επιζώντες (Epizontes) στίχοι (lyrics)

Χαθηκε ο ηλιος και εχει ερθει παγωνια
Που εβαλε ψυχρα στη ματια
Στη καρδια χιονια και στον πλανητη ερημια
Ειναι του prozac η γενια

Μοναδικοι επιζωντες καπου στη γη
Σε χρονο που κανεναν δε νοιαζει
Εφοσον οσοι μειναν εχουν τρελαθει
Οτι αγαπησαν εχει χαθει
Το μονο που υπαρχει μεσα τους και μενει
Ειναι ότι εχουν σιχαθει
Μισουνε πια το ειδος τους καποιος αυτοκτονει
Τα ματια του αλλου θολωσαν δεν εχει τι να πει
Μια μεριδα ανθρωπου να επιζησει αδυνατει
Αφου δεν εχει τιποτα να οργανωθει
Ολα γκρεμιζονται και σβηνουνε πανε στη τελικη
Μοναχα κοκκαλα και θρυψαλα σε
Δρόμους επειδή παρασιτει
Σε ολο τον κοσμο ενας ιος και τι φρικη
Προβλημα ειναι οτι εξαπλωνεται σαν γριπη
Και οι επιζησαντες κάνουν το


Αγριμι στο καβουκι τους
Ολα πια κυλανε εξω απο το λουκι τους
Φοβαμαι τα χαπια με βοηθαν να μην κοιμαμαι
Τρεμω πια το βλεμμα τους διπλα οσο προχωραμε
Με κοιτανε προσωπα που φερνουνε
Σε zombie για ταινια
Χτυπαει η καρδια μου μ αρρυθμια
Στο πανικο μου βλέπω φλογες στην αστυνομια
Και μια σελιδα που γράφε βοηθεια επιδημια
Μας σκοτωνει μεινετε ενωμενοι γιατι μονοι
Θα μεινετε καθως μια νεα μερα ξημερωνει
Την χλευασα την πεταξα κατω και γελασα
Απο εκει που επαιζα μικρος μολις περασα
Ειδα μια σκια και χαμογελασα
Το σκεφτηκα καλυτερα και δυνατα γελασα
Μονος γυρισα στο σπιτι μονος
Και σημερα τους ξεφυγα μονος

Ειναι θολος ο κοσμος γύρο μου
Νιωθω πως δεν με αισθάνονται
Τα χερια που απλωνονται
Μετα απο λιγο χανονται
Και κρυβομαι μεσα μου θλιβομαι
Ομως παρ ολα αυτα δεν ανοιγομαι
Σε κανενα τα πάντα γυρω μου θυμιζουν
Τοπιο απο πολεμο καμμενα
Ειναι ονειρα κατεστραμενα
Και ας ολα καηκαν να ξερεις
Πως ολα αυτα ειναι για μενα

Εκρυψαν την αθωοτητα απ τα παιδια
Σε φυλακη χωρις κλειδια
Το χαμογελο κουραστηκε να σπαρταρα
Αφου δεν εβρισκε χαρα

Γερασμενες φατσες πανω σε παιδικα σωματα
Χαμογελα δεν βλεπω να σχηματιζουν τα στοματα
Μονο πικροχωλα λογια γυρω
Μου ανθρωποι λαμογια
Και αν κατι τους έκανε να
Μη πονανε τα ντροκια
Ειναι με συμβουλευουν φιλοι ιδιος με μας γινε
Οποτε βλεπεις αδικο στο δρομο
Σου τα ματια κλεινε
Μη μιλας με φερεσαι σαν κατι μοναδικο
Μονο θεο σε αυτον τον κοσμο εχουμε το ρευστο
Δεν εχουν αδικο σκεφτηκα γυρνωντας
Τη πλατη μου
Εικοσιτεσσερις εφτα γι αυτο γυαλιζει
Το ματι μου
Περνω αλλο δρομο μηπως αλλαξω διαθεση
Το νομο βλεπω να διαταζει χερια στην αναταση
Κεφαλι κολλημενο στο καπο
Και ενα ξυλο σε σχημα γαμα
Να αφηνει μοβ σημαδια έτσι για το καλο
Τα σε παρακαλω να μην πιανουνε τοπο
Και τον ατοφιων το μπορει να
Σε βγαζει σε κακο
Απο αηδια γυρνω αλλου το βλεμμα
Γυρω μου κτιρια καμμενα
Μεσα παιδια εγκατελλειμενα
Σε δρομους πεντε ισως το αιμα
Να μη ποναει τοσο αν συνηθισε
Να βγαινει απο το δερμα
Αυτο σκεφτομαι γι αυτο ισως δε λυπαμαι
Ισως ξεχασα τα αισθηματα μου
Αφου μονος κοιμαμαι
Αφου μονοι στο σπιτι γυρναμε
Εγω και εσυ ειμαστε ενα κανενα δεν αγαπαμε
Μια αρρωστια κατασπαραξε τα εντοσθια μας
Γι αυτο δεν νομιζω πως πλεον
Υπαρχει θεος για μας
Μονοι μας μεσα στο αυριο και το χθες
Πολεμαμε για επιβιωση οσο εχουμε αντοχες

Ειναι θολος ο κοσμος γυρω μου
Νιωθω πως δεν με αισθανονται
Τα χερια που απλωνονται
Μετα απο λιγο χανονται
Και κρυβομαι μεσα μου θλιβομαι
Ομως παρ ολα αυτα δεν ανοιγομαι
Σε κανεναν τα παντα γυρω μου
Θυμιζουν τοπιο απο πολεμο καμμενα
Ειναι ονειρα κατεστραμενα
Και ας ολα καηκαν να ξερεις
Πως ολα αυτα ειναι για μενα

Και αν ο δρομος τελικα
Δεν βγαζει πουθενα γιατι να περπατας μπροστα
Δεν μου λειψαν οι ανθρωποι αλλα η ανθρωπια
Ειναι του prozac η γενια