Rapsodos Filologos, Professional Sinnerz - Σε Ένα Μικρό Χαρτάκι (Se Ena Mikro Xartaki) στίχοι (lyrics)
[Rapsodos Filologos, Professional Sinnerz - Σε Ένα Μικρό Χαρτάκι Se Ena Mikro Xartaki στίχοι lyrics]
Χαράζω πάνω στον χρόνο μου μ'
Ένα στυλό το τι ζω σ' ένα μικρό χαρτάκι
Κι έτσι όταν φύγω για τα ξένα και χαθώ
Να υπάρχει το παρελθόν μου
Περνώ την ώρα μου σκεπτόμενος
Τι μέλλον θα έχουμε
Μάλλον κάτι που θα μας κάνει
Πιο πολύ να τρέχουμε γιατί ότι έχουμε απλά
Το καταστρέφουμεΣτρέφουμε τις
Κάνες ακριβώς εκεί που μένουμε
Άκρη δεν βγάζω αλλά βάζω
Στο χαρτί μου εικόνες
Που ζωγραφίζω καλοκαίρια με πολλούς χειμώνες
Με λίγες λέξεις βάζω τέλος στο κείμενο
Ένα στιχάκι που το νόημα να μην είναι εφήμερο
Ενήμερο οι πράξεις του καθένα με κρατάνε
Σε μια βρεγμένη έρημο νερό αναζητάνε
Τους τύφλωσε ο ήλιος για ο κύριος τιμωρεί
Λοιπόν να ξέρει την απάντηση κανείς
Να μου την πει επίσης να μου απαντήσεις και
Σε κάποια ερωτήματα
Που τα ‘χω από μικρό παιδί
Και είναι σαν εξανθήματα
Στο δέρμα μου επάνω και όλο χρώμα χάνω
Τα χάνω όπως όταν στ' όνειρό μου παίζω πιάνο
Πιάνω το μικρόφωνο αρχίζωντας τον πρόλογο
Πάνω σ' ένα σύννεφο του ονείρου μου μονόλογο
Ορολογώ με ραψωδό φιλόλογο
Ελεύθερα, πιστεύοντας πως όλα τ'
Άσχημα θα ‘ρθουνε δεύτερα
Χαράζω πάνω στον χρόνο μου μ'
Ένα στυλό το τι ζω
Κι έτσι όταν φύγω για τα ξένα και χαθώ
Ψάχνω το δούναι και λαβείν
Το μετά με το πριν
Μπας και πιστέψω ότι υπάρχει
Νόημα προς στιγμήν
Σε όσα έζησα και ζω, παριστάνοντας τον χαζό
Ελπίζωνας πως στο μέλλον κάθε
Λεπτό θ' απομυζώ μέσω πολέμου
Γιατί είμαι ο μόνος που επιμένει
Να μιλάει για σκοινί μέσα
Στο σπίτι του κρεμασμένου
Άνευ φρένου διαλέγω τον δρόμο με τ' αγκάθια
Και το καλό παιδί ταίριαξε με τα κατακάθια
Επιτέλους βούτηξα στη δηλητηριασμένη ψυχή μου
Μ' ανακούφηση την άκρη του βέλους
Και σημαδεύω μισοκλείνοντας τα μάτια και πάλι
Ελπίζωντας λίγο οξυγόνο να βρω
Μες στην αιθάλη
Όμως μάταια δεν αρκούν ποτέ λίγες στιγμές
Γιατί το χθες πληρωμή θέλει για τις χαρές
Τα γραμμάτια με τόκο και μην πεις
Ποτέ σου πως τσάμπα κόπο
Μέχρι τώρα έχεις κάνει, απλά βρες άλλο τρόπο
Αμαρτωλό, ξέρω, το μέλλον φαντάζει θολό
Με πιάνουν και εμένα στιγμές
Το παρελθόν ν' αναπολώ
Μα η ζωή πάει μπροστά πάντα
Αμείλικτα και ακλόνητα
Γι' αυτό για πάρτη της με
Δυο φίλους απ' τη Σαλόνικα
Απόψε γράφω ρίμες δεν αρνούμαι τις ευθύνες
Επιμένω φως να ρίχνω κι ας
Με πιάνουν σκοτοδίνες ώρες-ώρες
Γι' αυτό μπλέκω με την μουσική αιώρες
Κι ενώ πάνω τους αράζω πηγαίνω σ' άλλες χώρες
Αντίο λοιπόν μικρό μου, αμαρτωλό μου όνειρο
Δεν λέω θα σε βρω σε κάποιο μέρος πιο οικείο
Μέχρι τέλους ορκίστηκα να σε κυνηγώ
Και θα σε βρω
Ενδιάμεσα σ' Ομόνοια και Αριστοτέλους
Κι αν σου ‘μεινε κάποιο ερώτημα αναπάντητο
Τραγούδι φιλολογικό με λόγο αδαμάντινο
Σου δίνω για να ψάξεις κι
Αν βρεις τις απαντήσεις σου
Ελπίζοντας πως θα οχυρώσουν
Τις αντιλήψεις σου
Χαράζω πάνω στον χρόνο μου μ'
Ένα στυλό το τι ζω σ' ένα μικρό χαρτάκι
Κι έτσι όταν φύγω για τα ξένα και χαθώ
Να υπάρχει το παρελθόν μου
Ένα στυλό το τι ζω σ' ένα μικρό χαρτάκι
Κι έτσι όταν φύγω για τα ξένα και χαθώ
Να υπάρχει το παρελθόν μου
Περνώ την ώρα μου σκεπτόμενος
Τι μέλλον θα έχουμε
Μάλλον κάτι που θα μας κάνει
Πιο πολύ να τρέχουμε γιατί ότι έχουμε απλά
Το καταστρέφουμεΣτρέφουμε τις
Κάνες ακριβώς εκεί που μένουμε
Άκρη δεν βγάζω αλλά βάζω
Στο χαρτί μου εικόνες
Που ζωγραφίζω καλοκαίρια με πολλούς χειμώνες
Με λίγες λέξεις βάζω τέλος στο κείμενο
Ένα στιχάκι που το νόημα να μην είναι εφήμερο
Ενήμερο οι πράξεις του καθένα με κρατάνε
Σε μια βρεγμένη έρημο νερό αναζητάνε
Τους τύφλωσε ο ήλιος για ο κύριος τιμωρεί
Λοιπόν να ξέρει την απάντηση κανείς
Να μου την πει επίσης να μου απαντήσεις και
Σε κάποια ερωτήματα
Που τα ‘χω από μικρό παιδί
Και είναι σαν εξανθήματα
Στο δέρμα μου επάνω και όλο χρώμα χάνω
Τα χάνω όπως όταν στ' όνειρό μου παίζω πιάνο
Πιάνω το μικρόφωνο αρχίζωντας τον πρόλογο
Πάνω σ' ένα σύννεφο του ονείρου μου μονόλογο
Ορολογώ με ραψωδό φιλόλογο
Ελεύθερα, πιστεύοντας πως όλα τ'
Άσχημα θα ‘ρθουνε δεύτερα
Χαράζω πάνω στον χρόνο μου μ'
Ένα στυλό το τι ζω
Κι έτσι όταν φύγω για τα ξένα και χαθώ
Ψάχνω το δούναι και λαβείν
Το μετά με το πριν
Μπας και πιστέψω ότι υπάρχει
Νόημα προς στιγμήν
Σε όσα έζησα και ζω, παριστάνοντας τον χαζό
Ελπίζωνας πως στο μέλλον κάθε
Λεπτό θ' απομυζώ μέσω πολέμου
Γιατί είμαι ο μόνος που επιμένει
Να μιλάει για σκοινί μέσα
Στο σπίτι του κρεμασμένου
Άνευ φρένου διαλέγω τον δρόμο με τ' αγκάθια
Και το καλό παιδί ταίριαξε με τα κατακάθια
Επιτέλους βούτηξα στη δηλητηριασμένη ψυχή μου
Μ' ανακούφηση την άκρη του βέλους
Και σημαδεύω μισοκλείνοντας τα μάτια και πάλι
Ελπίζωντας λίγο οξυγόνο να βρω
Μες στην αιθάλη
Όμως μάταια δεν αρκούν ποτέ λίγες στιγμές
Γιατί το χθες πληρωμή θέλει για τις χαρές
Τα γραμμάτια με τόκο και μην πεις
Ποτέ σου πως τσάμπα κόπο
Μέχρι τώρα έχεις κάνει, απλά βρες άλλο τρόπο
Αμαρτωλό, ξέρω, το μέλλον φαντάζει θολό
Με πιάνουν και εμένα στιγμές
Το παρελθόν ν' αναπολώ
Μα η ζωή πάει μπροστά πάντα
Αμείλικτα και ακλόνητα
Γι' αυτό για πάρτη της με
Δυο φίλους απ' τη Σαλόνικα
Απόψε γράφω ρίμες δεν αρνούμαι τις ευθύνες
Επιμένω φως να ρίχνω κι ας
Με πιάνουν σκοτοδίνες ώρες-ώρες
Γι' αυτό μπλέκω με την μουσική αιώρες
Κι ενώ πάνω τους αράζω πηγαίνω σ' άλλες χώρες
Αντίο λοιπόν μικρό μου, αμαρτωλό μου όνειρο
Δεν λέω θα σε βρω σε κάποιο μέρος πιο οικείο
Μέχρι τέλους ορκίστηκα να σε κυνηγώ
Και θα σε βρω
Ενδιάμεσα σ' Ομόνοια και Αριστοτέλους
Κι αν σου ‘μεινε κάποιο ερώτημα αναπάντητο
Τραγούδι φιλολογικό με λόγο αδαμάντινο
Σου δίνω για να ψάξεις κι
Αν βρεις τις απαντήσεις σου
Ελπίζοντας πως θα οχυρώσουν
Τις αντιλήψεις σου
Χαράζω πάνω στον χρόνο μου μ'
Ένα στυλό το τι ζω σ' ένα μικρό χαρτάκι
Κι έτσι όταν φύγω για τα ξένα και χαθώ
Να υπάρχει το παρελθόν μου