Rapsodos Filologos - Η Τελευταία Φαντασίωση (I Teleftaia Fantasiosi) στίχοι (lyrics)
[Rapsodos Filologos - Η Τελευταία Φαντασίωση I Teleftaia Fantasiosi στίχοι lyrics]
Καψαλισμένα φτερά στο πάτωμα
Τα ρούχα από το διάδρομο ως το πάπλωμα
Όλα κι όλα βήματα δέκα φάνηκαν τετράγωνα
Εσώρουχα και σάβανα στον άμβωνα
Τ'απολάμβανε και τ'απολάμβαναν, άστατα
Απογυμνωμένοι από ηθική κι από υφάσματα
Σώματα, δαίμονες και φαντάσματα παλεύουνε
Κάτω από τα σκεπάσματα
Κοιτάσματα, αποκυημάτων θραύσματα
Και τ'άσματα
Των Σειρήνων, υπόκωφα κι ακατάπαυστα
Τη δουλειά τους αλλόκοτα κάνουν άπταιστα
Ανακινούν απότομα τα άσβεστα
Τ'απότοκα, τα σκοτεινά, τα άξεστα
Ζητά το κεφάλι του Βαπτιστή
Σαγήνη εξουσιάζει γονατιστή
Θα γίνει το ξέρει, γιατί το ζήτησε εκείνη
Να που η φαντασία μπορεί
Να ξεγελάσει τη μνήμη
Είναι προσπελάσιμη η δίνη των
Ενοχών και παραδίδεσαι ήδη
Ψυχή τε και σώματι τις μάσκες απεκδύεσαι
Κι αυτό που αλυσόδενες ανέμελο
Κυλιέται στο γρασίδι
Δεν μένει λόγος ύπαρξης για φίδι
Αν γκρεμίσεις την Εδέμ
Γυμνοί κι ελεύθεροι γυρνάμε πίσω στο μηδέν
Γυμνοί κι ελεύθεροι γυρνάμε πίσω στο μηδέν
Σε μια φαντασίωση τη γνώρισε
Σε μια πραγματικότητα την έπλασε
Στον κόσμο τον απόκοσμο την όρισε
Στον κόσμο τον ανθρώπινο την έθαψε
Σε μια φαντασίωση τη γνώρισε
Σε μια πραγματικότητα την έπλασε
Στον κόσμο τον απόκοσμο την όρισε
Στον κόσμο τον ανθρώπινο την έκαψε
Αντίσταση να κάμψει
Δεν είχε ή δεν απέμεινε κι αφέθηκε
Στη φλόγα να τον κάψει
Το χέρι του απλώνει να την πιάσει
Θα την αγγίξει ή θα την διαπεράσει
Θα προλάβει πριν γεράσει να το μάθει
Μα να τη! Τον άγγιξε σαν Δαμόκλειος σπάθη
Κόβονται δεσμά, διλήμματα γίνονται στάχτη
Δέκα τετράγωνα απομένουν μέχρι το κρεββάτι
Και τώρα και ποτέ και τίποτα και κάτι
Και κάτω την αλυσίδα ακουμπά
Ελεύθερο Εκείνο στο δωμάτιο
Είναι δεν είναι μάταιο
Διστακτικά το παίρνει αγκαλιά
Γνωρίζονται καλά από παλιά, από παιδιά
Ανταλλάζουν δαγκώματα και φιλιά
Όμως δεν ανταλλάζουνε μιλιά
Ξέρουν πως τελικά δεν χρειαζόντουσαν κλειδιά
Γιατί ποτέ δεν υπήρχαν κελιά
Ναι, ποτέ δεν υπήρχαν κελιά
Σε μια φαντασίωση τη γνώρισε
Σε μια πραγματικότητα την έπλασε
Στον κόσμο τον απόκοσμο την όρισε
Στον κόσμο τον ανθρώπινο την έθαψε
Σε μια φαντασίωση τη γνώρισε
Σε μια πραγματικότητα την έπλασε
Στον κόσμο τον απόκοσμο την όρισε
Στον κόσμο τον ανθρώπινο την έκαψε
Τα ρούχα από το διάδρομο ως το πάπλωμα
Όλα κι όλα βήματα δέκα φάνηκαν τετράγωνα
Εσώρουχα και σάβανα στον άμβωνα
Τ'απολάμβανε και τ'απολάμβαναν, άστατα
Απογυμνωμένοι από ηθική κι από υφάσματα
Σώματα, δαίμονες και φαντάσματα παλεύουνε
Κάτω από τα σκεπάσματα
Κοιτάσματα, αποκυημάτων θραύσματα
Και τ'άσματα
Των Σειρήνων, υπόκωφα κι ακατάπαυστα
Τη δουλειά τους αλλόκοτα κάνουν άπταιστα
Ανακινούν απότομα τα άσβεστα
Τ'απότοκα, τα σκοτεινά, τα άξεστα
Ζητά το κεφάλι του Βαπτιστή
Σαγήνη εξουσιάζει γονατιστή
Θα γίνει το ξέρει, γιατί το ζήτησε εκείνη
Να που η φαντασία μπορεί
Να ξεγελάσει τη μνήμη
Είναι προσπελάσιμη η δίνη των
Ενοχών και παραδίδεσαι ήδη
Ψυχή τε και σώματι τις μάσκες απεκδύεσαι
Κι αυτό που αλυσόδενες ανέμελο
Κυλιέται στο γρασίδι
Δεν μένει λόγος ύπαρξης για φίδι
Αν γκρεμίσεις την Εδέμ
Γυμνοί κι ελεύθεροι γυρνάμε πίσω στο μηδέν
Γυμνοί κι ελεύθεροι γυρνάμε πίσω στο μηδέν
Σε μια φαντασίωση τη γνώρισε
Σε μια πραγματικότητα την έπλασε
Στον κόσμο τον απόκοσμο την όρισε
Στον κόσμο τον ανθρώπινο την έθαψε
Σε μια φαντασίωση τη γνώρισε
Σε μια πραγματικότητα την έπλασε
Στον κόσμο τον απόκοσμο την όρισε
Στον κόσμο τον ανθρώπινο την έκαψε
Αντίσταση να κάμψει
Δεν είχε ή δεν απέμεινε κι αφέθηκε
Στη φλόγα να τον κάψει
Το χέρι του απλώνει να την πιάσει
Θα την αγγίξει ή θα την διαπεράσει
Θα προλάβει πριν γεράσει να το μάθει
Μα να τη! Τον άγγιξε σαν Δαμόκλειος σπάθη
Κόβονται δεσμά, διλήμματα γίνονται στάχτη
Δέκα τετράγωνα απομένουν μέχρι το κρεββάτι
Και τώρα και ποτέ και τίποτα και κάτι
Και κάτω την αλυσίδα ακουμπά
Ελεύθερο Εκείνο στο δωμάτιο
Είναι δεν είναι μάταιο
Διστακτικά το παίρνει αγκαλιά
Γνωρίζονται καλά από παλιά, από παιδιά
Ανταλλάζουν δαγκώματα και φιλιά
Όμως δεν ανταλλάζουνε μιλιά
Ξέρουν πως τελικά δεν χρειαζόντουσαν κλειδιά
Γιατί ποτέ δεν υπήρχαν κελιά
Ναι, ποτέ δεν υπήρχαν κελιά
Σε μια φαντασίωση τη γνώρισε
Σε μια πραγματικότητα την έπλασε
Στον κόσμο τον απόκοσμο την όρισε
Στον κόσμο τον ανθρώπινο την έθαψε
Σε μια φαντασίωση τη γνώρισε
Σε μια πραγματικότητα την έπλασε
Στον κόσμο τον απόκοσμο την όρισε
Στον κόσμο τον ανθρώπινο την έκαψε