Rapsodos Filologos - Νυν και Αεί (Nyn) στίχοι (lyrics)
[Rapsodos Filologos - Νυν και Αεί Nyn στίχοι lyrics]
Κυνηγημένος από δαίμονες παγιδευμένος ιδέες
Έμμονες ραπάρω ώσπου να πονέσουν οι πνεύμονες
Ατέρμονες αναζητήσεις ψάχνω διεξόδους
Στο αδιέξοδο ενός λαβύρινθου δαιδαλώδους
Με τους ανθρώπους οι σχέσεις
Μου πια είναι περιορισμένες
Δε με καταλαβαίνουν δεν τους καταλαβαίνω
Δε ψάχνω τρόπους να ενώσω
Τις ράγες τις χαλασμένες
Όμως για πάντα έχω χάσει το τραίνο
Και δεν χαλιέμαι έμεινα μόνος
Μα μόνος κρατιέμαι
Και γιατί κατέληξα έτσι πλέον δεν αναρωτιέμαι
Όποιοι και αν φταίνε να ‘ναι
Καλά και δεν τους καταριέμαι
Τους θυμάμαι μόνο κάθε φορά
Που τα μάτια κλαίνε
Και η καρδιά πονά σα να της`δώσαν μαχαιριά
Και αργοσβήνει σαν εκείνα του Καβάφη τα κεριά
Άσε στην ίδια ζαριά μα
Πάλι στις χώριες μονάδες
Στην παρτίδα παίζουμε μα από άλλη πλευρά
Τελικά άσπρα και μαύρα πούλια
Είμαστε όλοι μας στο φεύγα ή στις πόρτες που
Κλείνουν παίζονται οι ρόλοι μας
Και η πόλη μας απλά το
Φόντο που πέφτουν τα ζάρια
Περιμένοντας να μάθουνε τα επόμενα μας χνάρια
Είναι λίγοι αυτοί που δεν
Βασίζονται στην τύχη
Που τα δέχονται όπως έρχονται
Και κάνουνε παιχνίδι
Σε φάσεις γάματα γι’αυτό παίζε
Πάντα κορόνα γράμματα
Δεν θα με δεις να μπαίνω
Με ρέστα πριν τα χαράματα
Στην τσόχα παράπονο από πιτσιρίκος το ‘χα
Όπου μύρισε αγάπη στο τέλος έπιανε μπόχα
Στο`πα πως κάποτε θα σου ‘λεγα σου το ‘πα
Εαυτέ μου μα δεν μ’ άκουσες
Και σ’ έσβησαν σαν γόπα
Τώρα από ποιον να ζητήσεις ευθύνες
Για τις χαμένες μέρες τις
Βδομάδες και τους μήνες
Για τα χρόνια που πίστευες
Ότι θα φέρουν χρώμα
Μα με γκρίζο συνεχίζουν να σε γεμίζουν ακόμα
Και αν με ψάχνεις σα
Διωγμένο ορφανό της φάτνης
Μεγάλωσα κάτω από την προστασία της πάχνης
Να βλέπω το ένα μου μισό να γίνεται Θεός
Και το άλλο εγκλωβισμένο μες
Τον ιστό της αράχνης
Για να μάθεις πως πέφτει
Το επίπεδο της στάθμης
Από αυτόν που τα ‘χασε όλα
Μα τα διεκδίκησε πάλι
Και αν θες να ‘ρθεις εκεί που
Πια ο δρόμος μ’ έχει βγάλει
Πρέπει να δεχθείς να αφήσεις
Τον μίτο της Αριάδνης
Να σ’ αφήσεις να χαθείς να
Μη ψάξεις να σε βρεις
Όσο πιο χαμηλά φτάνεις γκρεμίζονται
Οι φυλακές σου και όταν δεις πως τώρα ζεις
Με όσο πιο λίγα μπορείς
Ότι και αν φέρει η ζωή
Έχουν αυξηθεί οι αντοχές σου
Γι’ αυτό και όταν βρω τρόπο
Να νικήσω τον Μινώταυρο
Δε θα σου το πω γιατί κακό θα σου κάνω
Προτιμώ να με δω να χάνω
Ή για μια ζωή ισόπαλο
Δε το κάνω μόνος μου προτιμώ να πεθάνω
Φτιάχνω πλάνο σμιλεύω την ασπίδα του Ήφαιστου
Όποιος ήθελε να τα παρατήσει ατύχησε πες του
Γιατί ξύπνησε το τέρας μέσα
Μου και με αφύπνισε
Είμαι αυτός που πήγε μέχρι
Τον Άδη και ξαναγύρισε
Κομμάτια από τις αναθυμιάσεις των ψυχών
Τα μονοπάτια γιατί κοίταξα το
Θάνατο στα μάτια
Γιατί ψέλλισα πως αυτοπροσώπως
Να τον συναντήσω
Θέλησα έχω μόνο μια ευκαιρία να χτυπήσω
Σα την μέλισσα μα όταν αφήσω το κεντρί μου
Ξέρω πως θα πεθάνω μα θα σε πάρω μαζί μου
Είναι η βάση που έχω χτίσει όλη τη ζωή μου
Πώς να πολεμήσεις κάποιον που δεν
Έχει τι να χάσει
Είναι η κράση όσων γεννήθηκαν μέσω πόνων
Στο διάμεσο της μάχης των
Θεών και των δαιμόνων
Δίχως παύση αυτή η ψυχή που δεν θα ησυχάσει
Νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων
Έμμονες ραπάρω ώσπου να πονέσουν οι πνεύμονες
Ατέρμονες αναζητήσεις ψάχνω διεξόδους
Στο αδιέξοδο ενός λαβύρινθου δαιδαλώδους
Με τους ανθρώπους οι σχέσεις
Μου πια είναι περιορισμένες
Δε με καταλαβαίνουν δεν τους καταλαβαίνω
Δε ψάχνω τρόπους να ενώσω
Τις ράγες τις χαλασμένες
Όμως για πάντα έχω χάσει το τραίνο
Και δεν χαλιέμαι έμεινα μόνος
Μα μόνος κρατιέμαι
Και γιατί κατέληξα έτσι πλέον δεν αναρωτιέμαι
Όποιοι και αν φταίνε να ‘ναι
Καλά και δεν τους καταριέμαι
Τους θυμάμαι μόνο κάθε φορά
Που τα μάτια κλαίνε
Και η καρδιά πονά σα να της`δώσαν μαχαιριά
Και αργοσβήνει σαν εκείνα του Καβάφη τα κεριά
Άσε στην ίδια ζαριά μα
Πάλι στις χώριες μονάδες
Στην παρτίδα παίζουμε μα από άλλη πλευρά
Τελικά άσπρα και μαύρα πούλια
Είμαστε όλοι μας στο φεύγα ή στις πόρτες που
Κλείνουν παίζονται οι ρόλοι μας
Και η πόλη μας απλά το
Φόντο που πέφτουν τα ζάρια
Περιμένοντας να μάθουνε τα επόμενα μας χνάρια
Είναι λίγοι αυτοί που δεν
Βασίζονται στην τύχη
Που τα δέχονται όπως έρχονται
Και κάνουνε παιχνίδι
Σε φάσεις γάματα γι’αυτό παίζε
Πάντα κορόνα γράμματα
Δεν θα με δεις να μπαίνω
Με ρέστα πριν τα χαράματα
Στην τσόχα παράπονο από πιτσιρίκος το ‘χα
Όπου μύρισε αγάπη στο τέλος έπιανε μπόχα
Στο`πα πως κάποτε θα σου ‘λεγα σου το ‘πα
Εαυτέ μου μα δεν μ’ άκουσες
Και σ’ έσβησαν σαν γόπα
Τώρα από ποιον να ζητήσεις ευθύνες
Για τις χαμένες μέρες τις
Βδομάδες και τους μήνες
Για τα χρόνια που πίστευες
Ότι θα φέρουν χρώμα
Μα με γκρίζο συνεχίζουν να σε γεμίζουν ακόμα
Και αν με ψάχνεις σα
Διωγμένο ορφανό της φάτνης
Μεγάλωσα κάτω από την προστασία της πάχνης
Να βλέπω το ένα μου μισό να γίνεται Θεός
Και το άλλο εγκλωβισμένο μες
Τον ιστό της αράχνης
Για να μάθεις πως πέφτει
Το επίπεδο της στάθμης
Από αυτόν που τα ‘χασε όλα
Μα τα διεκδίκησε πάλι
Και αν θες να ‘ρθεις εκεί που
Πια ο δρόμος μ’ έχει βγάλει
Πρέπει να δεχθείς να αφήσεις
Τον μίτο της Αριάδνης
Να σ’ αφήσεις να χαθείς να
Μη ψάξεις να σε βρεις
Όσο πιο χαμηλά φτάνεις γκρεμίζονται
Οι φυλακές σου και όταν δεις πως τώρα ζεις
Με όσο πιο λίγα μπορείς
Ότι και αν φέρει η ζωή
Έχουν αυξηθεί οι αντοχές σου
Γι’ αυτό και όταν βρω τρόπο
Να νικήσω τον Μινώταυρο
Δε θα σου το πω γιατί κακό θα σου κάνω
Προτιμώ να με δω να χάνω
Ή για μια ζωή ισόπαλο
Δε το κάνω μόνος μου προτιμώ να πεθάνω
Φτιάχνω πλάνο σμιλεύω την ασπίδα του Ήφαιστου
Όποιος ήθελε να τα παρατήσει ατύχησε πες του
Γιατί ξύπνησε το τέρας μέσα
Μου και με αφύπνισε
Είμαι αυτός που πήγε μέχρι
Τον Άδη και ξαναγύρισε
Κομμάτια από τις αναθυμιάσεις των ψυχών
Τα μονοπάτια γιατί κοίταξα το
Θάνατο στα μάτια
Γιατί ψέλλισα πως αυτοπροσώπως
Να τον συναντήσω
Θέλησα έχω μόνο μια ευκαιρία να χτυπήσω
Σα την μέλισσα μα όταν αφήσω το κεντρί μου
Ξέρω πως θα πεθάνω μα θα σε πάρω μαζί μου
Είναι η βάση που έχω χτίσει όλη τη ζωή μου
Πώς να πολεμήσεις κάποιον που δεν
Έχει τι να χάσει
Είναι η κράση όσων γεννήθηκαν μέσω πόνων
Στο διάμεσο της μάχης των
Θεών και των δαιμόνων
Δίχως παύση αυτή η ψυχή που δεν θα ησυχάσει
Νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων