Rapsodos Filologos - Ακόμα Εδώ (Akoma Edo) στίχοι (lyrics)
[Rapsodos Filologos - Ακόμα Εδώ Akoma Edo στίχοι lyrics]
Ρίχνω τα ζάρια
Λίγα βήματα να κουνηθώ στην πόλη που
Οι άνθρωποι περιμένουνε τα φανάρια
Σταμάτης και Γρηγόρης
Paranormal stories κι activities
Εν μέσω κάποιας στρώσης
Του μυαλού υποσυνείδητης
Καθολική insomnia βλέμματα γύρω όμοια
Δρόμοι και πεζοδρόμια που κάποιοι άλλοι
Πάνω τους βαδίζουν με προνόμια
Και κάποιοι άλλοι πάνω τους
Κινούνται στην Ομόνοια, απόρροια
(απόρροια) από μια πολιτική εγχώρια
Μια ζωή για να μαζεύεις ένσημα και μόρια
Βόρεια-νότια-ανατολικά-δυτικά μας απομύζησαν
Και μας αγνοούν επιδεικτικά
Και πληκτικά τα βράδια που ψάχνεις για επαφή
Σε καφετέριες, μπαράκια, club και τα συναφή
Όραση, γεύση, μυρωδιά
Αφή σε εσωτερική ανασκαφή
Να βρεις εκείνος που ήσουν κάποτε
Που έχει χαθεί
Ψάχνω αξία και διέξοδο από την απραξία
Σε μια κοινωνία με γωνία όρασης οξεία
Ψιλή και δασεία
Τα μόνα πνεύματα στον κόσμο των
Ζωντανών που 'χουν βρει ησυχία
Μοιχεία διαπράττουμε με κάθε ανασφάλεια
Και σε ουσίες ψάχνουμε να νιώσουμε νηφάλια
Όλοι, πνίγοντας τον ρεαλισμό μες την αλκοόλη
Και τον εαυτό μας διώχνουμε
Σαν ομώνυμοι πόλοι είναι μόλυνση
Που απλά της κάνω μια διευκόλυνση
Στο μίσος κάνοντας ερωτική εξομολόγηση
Στην χαμένη πλευρά του εγώ μου τη σκοτεινή
Που τόσα χρόνια με περίμενε με υπομονή
Και μου χει γίνει εμμονή
Που την σκέψη μονοπωλεί
Κάθε φορά που το μυαλό ασυνείδητα αναπολεί
Και το πολύ πολύ πολύ
Να λυτρωθώ μια και καλή
Γυαλί που ράγισε και δεν
Μπορεί να ξανά κολληθεί
Και πως ζητάς ρε συ να δεις ευτυχισμένο
Κάποιον που νιώθει σαν
Παιχνίδι μεταχειρισμένο
Μα αποφάσισε να μείνει σώμα ξένο
Τίποτα δεν ελπίζω
Δεν φοβάμαι και τίποτα δεν προσμένω
Είμαι λέφτερος κι αφορισμένος όπως ο Νίκος
Χωρίς την σιγουριά μου να
Αποπλανήσει το μήπως
Κάθε πλάτος και μήκος βεβηλώνει ο ήχος
Από ένα, που χε σχεδόν πάψει να πάλλεται
Στήθος
Λόγος-Δούρειο ξίφος, μ' αλυχτά στο ημίφως
Να ξενυχτά, μες τα πνιχτά αναφιλητά του
Μ'υφος
Που διαπερνούσε σώματα, ψυχές και νεφελώματα
Και μέσα του φώλιαζαν στην
Παρουσία του αυτόματα
Φόβος και τρόμος, όμως, διαλέγω να 'μαι μόνος
Παρά ένας ακόμα, από τους κοιμισμένους
Κλώνος
Παρθενογένετος γόνος, μετεγχειρητικός πόνος
Της αφαίρεσης του "βούλεσθαι"
Και "πράξεσθαι" αυτονόμως
Και συγχρόνως και όλως παραδόξως
Ο πόνος ο τόσος
Σμικρύνεται μπροστά μου με ταχύτητα
Τον βγάζω από μέσα μου κι αψηφώ την βαρύτητα
Και με κοιτώ στα μάτια με ευθύτητα
Και ένα έχω να μου πω είμαι ακόμα εδώ
Είμαι ακόμα εδώ είμαι ακόμα εδώ
Λίγα βήματα να κουνηθώ στην πόλη που
Οι άνθρωποι περιμένουνε τα φανάρια
Σταμάτης και Γρηγόρης
Paranormal stories κι activities
Εν μέσω κάποιας στρώσης
Του μυαλού υποσυνείδητης
Καθολική insomnia βλέμματα γύρω όμοια
Δρόμοι και πεζοδρόμια που κάποιοι άλλοι
Πάνω τους βαδίζουν με προνόμια
Και κάποιοι άλλοι πάνω τους
Κινούνται στην Ομόνοια, απόρροια
(απόρροια) από μια πολιτική εγχώρια
Μια ζωή για να μαζεύεις ένσημα και μόρια
Βόρεια-νότια-ανατολικά-δυτικά μας απομύζησαν
Και μας αγνοούν επιδεικτικά
Και πληκτικά τα βράδια που ψάχνεις για επαφή
Σε καφετέριες, μπαράκια, club και τα συναφή
Όραση, γεύση, μυρωδιά
Αφή σε εσωτερική ανασκαφή
Να βρεις εκείνος που ήσουν κάποτε
Που έχει χαθεί
Ψάχνω αξία και διέξοδο από την απραξία
Σε μια κοινωνία με γωνία όρασης οξεία
Ψιλή και δασεία
Τα μόνα πνεύματα στον κόσμο των
Ζωντανών που 'χουν βρει ησυχία
Μοιχεία διαπράττουμε με κάθε ανασφάλεια
Και σε ουσίες ψάχνουμε να νιώσουμε νηφάλια
Όλοι, πνίγοντας τον ρεαλισμό μες την αλκοόλη
Και τον εαυτό μας διώχνουμε
Σαν ομώνυμοι πόλοι είναι μόλυνση
Που απλά της κάνω μια διευκόλυνση
Στο μίσος κάνοντας ερωτική εξομολόγηση
Στην χαμένη πλευρά του εγώ μου τη σκοτεινή
Που τόσα χρόνια με περίμενε με υπομονή
Και μου χει γίνει εμμονή
Που την σκέψη μονοπωλεί
Κάθε φορά που το μυαλό ασυνείδητα αναπολεί
Και το πολύ πολύ πολύ
Να λυτρωθώ μια και καλή
Γυαλί που ράγισε και δεν
Μπορεί να ξανά κολληθεί
Και πως ζητάς ρε συ να δεις ευτυχισμένο
Κάποιον που νιώθει σαν
Παιχνίδι μεταχειρισμένο
Μα αποφάσισε να μείνει σώμα ξένο
Τίποτα δεν ελπίζω
Δεν φοβάμαι και τίποτα δεν προσμένω
Είμαι λέφτερος κι αφορισμένος όπως ο Νίκος
Χωρίς την σιγουριά μου να
Αποπλανήσει το μήπως
Κάθε πλάτος και μήκος βεβηλώνει ο ήχος
Από ένα, που χε σχεδόν πάψει να πάλλεται
Στήθος
Λόγος-Δούρειο ξίφος, μ' αλυχτά στο ημίφως
Να ξενυχτά, μες τα πνιχτά αναφιλητά του
Μ'υφος
Που διαπερνούσε σώματα, ψυχές και νεφελώματα
Και μέσα του φώλιαζαν στην
Παρουσία του αυτόματα
Φόβος και τρόμος, όμως, διαλέγω να 'μαι μόνος
Παρά ένας ακόμα, από τους κοιμισμένους
Κλώνος
Παρθενογένετος γόνος, μετεγχειρητικός πόνος
Της αφαίρεσης του "βούλεσθαι"
Και "πράξεσθαι" αυτονόμως
Και συγχρόνως και όλως παραδόξως
Ο πόνος ο τόσος
Σμικρύνεται μπροστά μου με ταχύτητα
Τον βγάζω από μέσα μου κι αψηφώ την βαρύτητα
Και με κοιτώ στα μάτια με ευθύτητα
Και ένα έχω να μου πω είμαι ακόμα εδώ
Είμαι ακόμα εδώ είμαι ακόμα εδώ