Rapsodos Filologos - Πόσο Kράτησε ο Xειμώνας; στίχοι (lyrics)
[Rapsodos Filologos - Πόσο Kράτησε ο Xειμώνας; στίχοι lyrics]
Τώρα που φως και ζεστασιά λούζουν
Τα βάθη της κρυψώνας
Μα πόσο κράτησε αυτός ο χειμώνας
Τώρα που άντεξε η καλύβα σου
Και πέρασε ο τυφώνας
Μα πόσο κράτησε αυτός ο χειμώνας
Τώρα που δώρο ειν’ η κάθε
Σου στιγμή κι όχι αγώνας
Μα πόσο κράτησε αυτός ο χειμώνας
Κι είδες το πως η ομορφιά
Δεν περπατιέται κατά μόνας
Μα πόσο κράτησε αυτός ο χειμώνας
Σβήνω και γράφω, δεν ξέρω πώς να τ’ αρχίσω
Τι να πρωτοπώ και πώς να το εξηγήσω
Ποιον θέλω να πείσω
Υπάρχει στου μυαλού μου το μέρος το πίσω
Ένα δεύτερο που θέλω να εκτοπίσω
Νιώθω ξενιστής
Μα πόσο εύκολα στο γκρίζο μπορείς να εθιστείς
Τόσο νομίζω όσο σε σένα να κλειστείς
"Ελπίζω" πόσο δύσκολη κουβέντα για να πεις
Αν εξ’ αρχής διαλέγεις το να
Μαραθείς απ’ το "ανθίζω"
Τρεις, τέσσερις, πέντε, δέκα λόγοι, εκατό
Χιλιάδες
Πόσες αράδες πονεμένες, σελίδες, τετράδες
Πόσα στυλό πήρε λιακάδες να κάνω και δάδες
Να λιώσουν οι χιονοστιβάδες
Να γίνουν νιφάδες
Μα τα κατάφερα κι έχω γείρει την πλάστιγγα
Τον πόνο μου κατέγραψα τόσο
Που πια κουράστηκα
Κι αυτοί που νιώσανε με πείθουνε
Πως μαλάκας δεν πιάστηκα
Καιρός για ομορφότερα τετράστιχα
Τώρα το ξέρω
Δεν νικιούνται οι σειρήνες με ρίμες
Ούτε ωφελεί το να προσάπτεις
Σε ‘κείνες ευθύνες
Κι αν δεν αλλάζουνε με χρόνια
Και μήνες οι μνήμες
Αν περιφέρεσαι γύρω τους σχηματίζουν δίνες
Κι έχουνε παρασύρει τόσα πλοία
Φοράνε οι καμαρότοι τον κυνισμό πανοπλία
Απλή αναλογία σαχλή πολύ μ’ αντλεί επιτυχία
Σηκώνεται η πληγή μεσοτοιχία μ’ ευτυχία
Να μη νιώθουν και πολλά – πολλά
Κοιτώντας απ’ το φινιστρίνι τους
Δειλά – δειλά
Τον κόσμο που ονειρευόντουσαν παλιά, μιλιά
Δε βγάζουν, πίνουν το φαρμάκι τους γουλιά
– γουλιά – γουλιά… μεθώντας με τις αυταπάτες
Γιατί το γαμημένο δεν τελειώνει
Κι ας πίνεις κανάτες
Ερωτεύεσαι το βυθό κι ας έχει νάρκες
Θέλει κουράγιο ν’ αναδυθείς προς τις βάρκες
Τώρα που το κοιτώ απ’ έξω
Τόσο καιρό βουτηγμένος στ’ άσχημο που τ’
Όμορφο δεν μπορώ να πιστέψω
Πολύ καλό για να ΄ναι αληθινό
Λες και φοβάμαι να το ζήσω να επιτρέψω
Πως να το χωνέψω κελί από μεμβράνη ντεκόρ
Μελατονίνη και μελάνι, αλκοόλη και ντουμάνι
Και του φτάνει για να συντηρηθεί
Κι έτσι θα κάνει ότι πρέπει για
Να διατηρηθεί και να τηρηθεί
Το μοτίβο που να θορυβηθεί ήταν επείγον
Γιατί κόντευε ν’ απορροφηθεί απ’ των θορύβων
Τη συσσωρευμένη συγκομιδή των ίδιων ήχων
Να που τώρα έχουν πια σιγαστεί
Υπό των στίχων τη γαλήνη
Και νιώθω πια λες κι ήρθε για να μείνει
Να σβήσει το καμίνι, να χτίσει, ν’ απαλύνει
Ο κύκλος κλείνει
Διαγράφοντας καινούργια καμπύλη τροχιά
Μου δίνει και μελάνι και πάλι εκκρίνει
Τα βάθη της κρυψώνας
Μα πόσο κράτησε αυτός ο χειμώνας
Τώρα που άντεξε η καλύβα σου
Και πέρασε ο τυφώνας
Μα πόσο κράτησε αυτός ο χειμώνας
Τώρα που δώρο ειν’ η κάθε
Σου στιγμή κι όχι αγώνας
Μα πόσο κράτησε αυτός ο χειμώνας
Κι είδες το πως η ομορφιά
Δεν περπατιέται κατά μόνας
Μα πόσο κράτησε αυτός ο χειμώνας
Σβήνω και γράφω, δεν ξέρω πώς να τ’ αρχίσω
Τι να πρωτοπώ και πώς να το εξηγήσω
Ποιον θέλω να πείσω
Υπάρχει στου μυαλού μου το μέρος το πίσω
Ένα δεύτερο που θέλω να εκτοπίσω
Νιώθω ξενιστής
Μα πόσο εύκολα στο γκρίζο μπορείς να εθιστείς
Τόσο νομίζω όσο σε σένα να κλειστείς
"Ελπίζω" πόσο δύσκολη κουβέντα για να πεις
Αν εξ’ αρχής διαλέγεις το να
Μαραθείς απ’ το "ανθίζω"
Τρεις, τέσσερις, πέντε, δέκα λόγοι, εκατό
Χιλιάδες
Πόσες αράδες πονεμένες, σελίδες, τετράδες
Πόσα στυλό πήρε λιακάδες να κάνω και δάδες
Να λιώσουν οι χιονοστιβάδες
Να γίνουν νιφάδες
Μα τα κατάφερα κι έχω γείρει την πλάστιγγα
Τον πόνο μου κατέγραψα τόσο
Που πια κουράστηκα
Κι αυτοί που νιώσανε με πείθουνε
Πως μαλάκας δεν πιάστηκα
Καιρός για ομορφότερα τετράστιχα
Τώρα το ξέρω
Δεν νικιούνται οι σειρήνες με ρίμες
Ούτε ωφελεί το να προσάπτεις
Σε ‘κείνες ευθύνες
Κι αν δεν αλλάζουνε με χρόνια
Και μήνες οι μνήμες
Αν περιφέρεσαι γύρω τους σχηματίζουν δίνες
Κι έχουνε παρασύρει τόσα πλοία
Φοράνε οι καμαρότοι τον κυνισμό πανοπλία
Απλή αναλογία σαχλή πολύ μ’ αντλεί επιτυχία
Σηκώνεται η πληγή μεσοτοιχία μ’ ευτυχία
Να μη νιώθουν και πολλά – πολλά
Κοιτώντας απ’ το φινιστρίνι τους
Δειλά – δειλά
Τον κόσμο που ονειρευόντουσαν παλιά, μιλιά
Δε βγάζουν, πίνουν το φαρμάκι τους γουλιά
– γουλιά – γουλιά… μεθώντας με τις αυταπάτες
Γιατί το γαμημένο δεν τελειώνει
Κι ας πίνεις κανάτες
Ερωτεύεσαι το βυθό κι ας έχει νάρκες
Θέλει κουράγιο ν’ αναδυθείς προς τις βάρκες
Τώρα που το κοιτώ απ’ έξω
Τόσο καιρό βουτηγμένος στ’ άσχημο που τ’
Όμορφο δεν μπορώ να πιστέψω
Πολύ καλό για να ΄ναι αληθινό
Λες και φοβάμαι να το ζήσω να επιτρέψω
Πως να το χωνέψω κελί από μεμβράνη ντεκόρ
Μελατονίνη και μελάνι, αλκοόλη και ντουμάνι
Και του φτάνει για να συντηρηθεί
Κι έτσι θα κάνει ότι πρέπει για
Να διατηρηθεί και να τηρηθεί
Το μοτίβο που να θορυβηθεί ήταν επείγον
Γιατί κόντευε ν’ απορροφηθεί απ’ των θορύβων
Τη συσσωρευμένη συγκομιδή των ίδιων ήχων
Να που τώρα έχουν πια σιγαστεί
Υπό των στίχων τη γαλήνη
Και νιώθω πια λες κι ήρθε για να μείνει
Να σβήσει το καμίνι, να χτίσει, ν’ απαλύνει
Ο κύκλος κλείνει
Διαγράφοντας καινούργια καμπύλη τροχιά
Μου δίνει και μελάνι και πάλι εκκρίνει