ΔΠΘ | Deltapithita , Sadomas - Ζωής Πορεία (Zois Poreia) στίχοι (lyrics)

Ό, τι ανεβαίνει ψηλά κάποια στιγμή πέφτει
Είναι νόμος ζωής πορεία που ακολουθώ
Μπροστά μου άδειος δρόμος
Αλλάξαμε αναπόφευκτα όσο άλλαζε κι ο κόσμος
Αφενός μεν ώθηση κοινή σ' αυτό που λέν'
Εξέλιξη κάθ' ιστορίας ο χρόνος
Αφετέρου μόνος οδεύω στο μονοπάτι που
Χαράζεις αναζητώντας την ευτυχία
Ως απαγορευμένο καρπό αποκάλεσαν την αμαρτία
Φύσηξε δυνατός άνεμος αποκλίνοντας μας απ'
Την αρχικά αποφασισμένη πορεία
Στο πέλαγος που λέμε κοινωνία αν
Δε ρισκάρεις χάνεις την ουσία
Και σε κάποιους από μας δε
Δόθηκε ούτε μια ευκαιρία, τι να λέμε
Ακόμα και γι' αυτό θα
Υπάρχει μια λογική αιτία
Μία ακόμα φθηνή δικαιολογία
Με διακρίσεις κοινωνικού ρατσισμού
Και νόμου βία σκονάκια κοκαΐνης στα σχολεία
Μοιάζει μ' οργή συσσωρευμένη σε κύματα
Για τόσες χιλιάδες εγκλήματα
Και 'γώ θυμάμαι στη θάλασσα που λέμε
Ζωή τα κύματα να με κυβερνάνε
Αφήνομαι σ' αυτά κι όπου θέλουνε με πάνε
Περνώντας μέσα από γκρίζα τοπία σκιτσογραφώ
Καθώς ο ουρανός πάλι φουσκώνει
Μας έφτυσε ο θεός κι
Αιώνες τώρα περιφερόμαστε μόνοι
Δαίμονες, φόβοι, ανάποδοι κόσμοι
Σκόνη φυσά και κύματα σηκώνει
Ποτέ μου δεν ήμουνα διστακτικός
Στο να πω συγγνώμη λάθη σαφώς κάνουμ' όλοι
Λάθη σαφώς κάνουμ' όλοι

Κι άμα σε κυνηγάει κάτι
Πάρ' το μαζί, κάν' το κομμάτι
Να το φορτώσεις δεν μπορείς
Σε αλλουνού την πλάτη
Η μέρα σ' έχει δούλο και η νύχτα για πελάτη
Αν το δεις με άλλο μάτι
Άλλη μια μέρα κάνω απογραφή στα λάθη
Κι έμαθα να κάνω κράτη
Βγες απ' του καθρέφτη το μουντό το μονοπάτι
Ξέρω πού πατώ κι έχω δικό μου παλάτι
Πάν' απ' τα σύννεφα, κι ο νόμος είναι αγάπη
Να φτάσεις δεν μπορείς
Κι αν έφτανες ψηλά, δεν έπαιζε να το σκεφτείς
Φοβία άλμα για ενηλικίωση από εφηβεία
Η γενιά μου ανάγκη για ηρεμιστικά μετά τη βία

Την καταγωγή σου βρήκες νύχτα σε νεκροταφεία

Μαγεία σαν να ξύπνησα βράδυ, πάντα γωνία

Πάρε τσέκαρε στιχουργική μανία
Φέρνω τρόμο σαν ταινία

Σαντομάς, Το Μαύρο Λούκι
Διπλή Κόκκινη Γραμμή, ζωής πορεία

Yaw ναι, ναι
Pa δε θέλω τίποτε άλλο παρά να μιλήσω
Απλά να μου δοθεί ετούτη
Η χάρη γιατί και το τραγούδι
Το φορτώσανε με τόσες μουσικές
Που σιγά-σιγά βουλιάζει
Και την τέχνη μας τη στολίσανε τόσο πολύ
Που φαγώθηκε από τα μαλάματα
Το πρόσωπό της είναι καιρός να
Πούμε τα λιγοστά μας λόγια
Γιατί η ψυχή μας αύριο θα 'ν' η παλιά