Sadomas, Nikos Karimalis, ΔΠΘ | Deltapithita - Το Ψέμα που Φοβούνται (To Psema pou Fovountai) στίχοι (lyrics)

Αν είχες μίσος σε ποιόν θα
'στρεφες πρώτα το πιστόλι
Στην τροφική αλυσίδα που ονομάσαν πόλη
Πας κάτι χρόνια πίσω μήπως και διορθώσεις
Τη λέξη μέλλον τη σκοτώνεις στις αρθρώσεις
Άσε με να σου πω τι σκέφτομαι
Κι ας βρει σε τοίχο
Αν δεν αφήσεις πίσω σου παιδιά άσε ένα στίχο
Κοίτα προς την πύλη
Αφαίρεσε τους δεσμοφύλακες
Η ενέργεια είσαι 'συ αυτοί
'ναι τρομαγμένοι γίγαντες
Όλοι ξεκινήσαμε δειλά σε
Πρόποδες κακοτράχυλους
Κοιτάμε ματωμένοι από ψηλά πια
Χαρτιά 'γίναν ξυράφια στο βλέμμα σου
Με βλέπω κάπου πίσω από τα μάτια αξίζω ένα
Κομμάτι ουρανό όχι παλάτια
Δε θέλω μια θέση θέλω ελευθερία κινήσεων κι
Ας καταλήξω μόνος στη χαρά των καταχρήσεων
(θα βρω την άκρη) κι ας καταλήξω
Μόνος στη χαρά των καταχρήσεων
Προτιμάμε στο άπειρο κενό
Να 'μαστε ελεύθεροι
Παρά στο χάος καταιδρωμένοι δεύτεροι
Καλύτερα ν' απέχουμε να λέμε πως δεν ξέρουμε
Παρά στο ψέμα που φοβούνται να πιστεύουμε

Είδα ψυχρές μέρες νύχτες
Ματωμένες, όνειρα σάπια, ελπίδες μαντρωμένες
Φίλους κι αγάπες παλιές, τώρα ξένες
Ο κόσμος κινείται γοργά
Κι εγώ στον κόσμο μου
Εξακολουθώ να κατεβαίνω αργά
Άσ' το, μη με περιμένεις
Δεν έμαθες να 'χεις υπομονή
Δεν είσαι σε θέση, δε με καταλαβαίνεις
Κοίτα τα λάθη μου για να μαθαίνεις, τον κόμπο
Για να λύσεις παρατίθεται η φορά απ' ό
Τι τον δένεις κι όσο στης πεταλούδας το
Φαινόμενο επεμβαίνεις είναι ατόφιο
Να 'χεις λόγο κι ελεύθερος να πεθαίνεις
Αν μη τι άλλο κάνεις ό, τι θέλεις κι
Έπειτα πληρώνεις το τίμημα που επιφέρει το ό
Τι επιλέξεις
Με πράξεις θα σου πω όσα νοιώθω
Τέλειωσαν οι λέξεις δεν έχεις λέν' καιρό για
Χάσιμο πρέπει να τρέξεις
Δεν έχεις κορμί και μυαλό για να σακατέψεις
Τι θέλεις
Στο γνωστικό τρίγωνο συμπεριφοράς θα μπλέξεις

Και προτιμάμε στο άπειρο κενό
Να 'μαστε ελεύθεροι
Παρά στο χάος καταιδρωμένοι δεύτεροι
Καλύτερα ν' απέχουμε να λέμε πως δεν ξέρουμε
Παρά στο ψέμα που φοβούνται να πιστεύουμε

Η ατέλειά μας ξεκινά απ' την
Προσπάθειά μας για το τέλειο
Πώς σ' όλα βάζουν καπέλο, ρε Έλεος
Ρώτησε εμάς για να σου πούμε
Στη γειτονιά μας ποιοί μπορούν
Να ζεσταθούν και
Ποιοί μπορούν να φάνε ή να πιούνε
Μ' αυτά τα λίγα που τους μένουν
Παροχές που δεν αργούν
Σταγόνες ψυχής που μας κλέβουν
Από το λάκκο των λεόντων βραχνούς
Αηδούς ακούς που βγάζουν ατμούς
Ανθρώπους απλούς παράξενους άυλους που
Κουβαλούν ασκούς αχνούς
Τα ψυχικά αποθέματά μας μην
Υποτιμάς είδα ανθρώπους να
Κουνούν βουνά όταν ο νους τους ήταν καθαρός
Με ανοιχτούς βολβούς δύσκολους καιρούς
Γράφω γι' αυτούς αηδούς
Βουβούς που δε θα πήγαινε ο νους
Κυκλοφορούν παντού σαν τους ατμούς

Και προτιμάμε στο άπειρο κενό
Να 'μαστε ελεύθεροι
Παρά στο χάος καταιδρωμένοι δεύτεροι
Καλύτερα ν' απέχουμε να λέμε πως δεν ξέρουμε
Παρά στο ψέμα που φοβούνται να πιστεύουμε

Και προτιμάμε στο άπειρο κενό
Να 'μαστε ελεύθεροι
Παρά στο χάος καταιδρωμένοι δεύτεροι
Καλύτερα ν' απέχουμε να λέμε πως δεν ξέρουμε
Παρά στο ψέμα που φοβούνται να πιστεύουμε