Sadomas - Για Τους Ανθρώπους (Gia Tous Anthropous) στίχοι (lyrics)
[Sadomas - Για Τους Ανθρώπους Gia Tous Anthropous στίχοι lyrics]
Μ'ένα λουλούδι απ'τον υπόνομο
Κ' ένα μαχαίρι απ' το θεό, γυρνώ στην πόλη
Θέλει το μυαλό μου βρώμικο
Μ' ένα κορμί που αντέχει το
Πνεύμα ν' ακολουθά
Μ' ένα αληθινό χαμόγελο και δε θα δεις συχνά
Μέρα νύχτα, σε κόλαση, παράδεισο
Κρατιέμαι ισχυρός για τους ανθρώπους μου
Τολμώ
Παίρνω μια ανάσα απ' το σπασμένο μου παράθυρο
Κι όταν πίσω φυσώ οι δρόμοι πέρνουνε ρυθμό
Έλα από τη σπηλιά μου για να σε φιλέψω
Κι άσε το τέρας να γρυλίζει απ' έξω
Αρρωσταίνει η αλήθεια είναι γραμμένη
Κάθε φορά που σμίγουνε οι καθαρές
Ψυχές ένας φόβος αργοπεθαίνει
Ναι, δεν κάνω για μακριά ζωή τερτίπια
Μα στο χάρο δεν παραδίνομαι
Βγάζω δόντια νύχια
Στις λάσπες παλεύω της κόλασης τ' αφεντικά
Δε θα μου περάσουνε ούτε θυλιά ούτε χαλκά
Για τους ανθρώπους που κρατιέμαι στη ζωή
Βγαίνω απ' τη σιγή, ξαναπαίζω, κερδίζω χάνω
Είναι μια ρώσσικη ρουλέτα μου'χαν πει
Κι αν δεν παίξω όταν έρθει
Η σειρά μου θα πεθάνω
Κάνω μια βόλτα όπως τότε χωρίς περιορισμούς
Τι κι αν καταλήξει λάθος σε νέες ξένες οδούς
Όλα είναι εφήμερα και σήμερα ξέρω
Θες να τ' ακούς είδα έναν άστεγο να χαμογελά
Προς τους ουρανούς
Η Γη γυρίζει και είμαι τόσο μικρός
Όλα μικρά
Τρίτη πέτρα απ' τον ήλιο πέρνω το φως
Με τους ανθρώπους που βαδίζω
Περήφανος και τρελός
Ο κόσμος πίσω διαγράφεται άσχημος, θλιβερός
Μα υπάρχει διάχυτη μαγεία
Τα πόδια μου στη θάλασσα, η ψυχή στην παραλία
Ζεστό ποτό το βράδυ που
Τουρτουράει η πολιτεία
Κοντά μας μικροί θεοί γίναμε
Ένα στην αρμονία, άνθρωποι και θηρία
Απ' τα κόκκαλα βγαλμένος των μαχητών τα ιερά
Αυτός ο πόνος που μας μοίρασε μικρόφωνα
Φτερά είμαστε έτοιμοι στο πλάι
Όλοι στην ίδια σειρά
Μια ανάσα από το όνειρο, ένα βήμα τη φορά
Για τους ανθρώπους μου ο τελευταίος
Πεσόν θα' ναι το τέλος
Το τέλος των πιο μαγικών μερών
Θα' ναι το τέλος των πιο μαγικών μερών
Κ' ένα μαχαίρι απ' το θεό, γυρνώ στην πόλη
Θέλει το μυαλό μου βρώμικο
Μ' ένα κορμί που αντέχει το
Πνεύμα ν' ακολουθά
Μ' ένα αληθινό χαμόγελο και δε θα δεις συχνά
Μέρα νύχτα, σε κόλαση, παράδεισο
Κρατιέμαι ισχυρός για τους ανθρώπους μου
Τολμώ
Παίρνω μια ανάσα απ' το σπασμένο μου παράθυρο
Κι όταν πίσω φυσώ οι δρόμοι πέρνουνε ρυθμό
Έλα από τη σπηλιά μου για να σε φιλέψω
Κι άσε το τέρας να γρυλίζει απ' έξω
Αρρωσταίνει η αλήθεια είναι γραμμένη
Κάθε φορά που σμίγουνε οι καθαρές
Ψυχές ένας φόβος αργοπεθαίνει
Ναι, δεν κάνω για μακριά ζωή τερτίπια
Μα στο χάρο δεν παραδίνομαι
Βγάζω δόντια νύχια
Στις λάσπες παλεύω της κόλασης τ' αφεντικά
Δε θα μου περάσουνε ούτε θυλιά ούτε χαλκά
Για τους ανθρώπους που κρατιέμαι στη ζωή
Βγαίνω απ' τη σιγή, ξαναπαίζω, κερδίζω χάνω
Είναι μια ρώσσικη ρουλέτα μου'χαν πει
Κι αν δεν παίξω όταν έρθει
Η σειρά μου θα πεθάνω
Κάνω μια βόλτα όπως τότε χωρίς περιορισμούς
Τι κι αν καταλήξει λάθος σε νέες ξένες οδούς
Όλα είναι εφήμερα και σήμερα ξέρω
Θες να τ' ακούς είδα έναν άστεγο να χαμογελά
Προς τους ουρανούς
Η Γη γυρίζει και είμαι τόσο μικρός
Όλα μικρά
Τρίτη πέτρα απ' τον ήλιο πέρνω το φως
Με τους ανθρώπους που βαδίζω
Περήφανος και τρελός
Ο κόσμος πίσω διαγράφεται άσχημος, θλιβερός
Μα υπάρχει διάχυτη μαγεία
Τα πόδια μου στη θάλασσα, η ψυχή στην παραλία
Ζεστό ποτό το βράδυ που
Τουρτουράει η πολιτεία
Κοντά μας μικροί θεοί γίναμε
Ένα στην αρμονία, άνθρωποι και θηρία
Απ' τα κόκκαλα βγαλμένος των μαχητών τα ιερά
Αυτός ο πόνος που μας μοίρασε μικρόφωνα
Φτερά είμαστε έτοιμοι στο πλάι
Όλοι στην ίδια σειρά
Μια ανάσα από το όνειρο, ένα βήμα τη φορά
Για τους ανθρώπους μου ο τελευταίος
Πεσόν θα' ναι το τέλος
Το τέλος των πιο μαγικών μερών
Θα' ναι το τέλος των πιο μαγικών μερών