ΔΠΘ (Deltapithita) - Παιδί στoυ Κούκου τη Φωλιά (Paidi stou Koukou ti Folia) στίχοι (lyrics)

Έμαθα να συμβιβάζομαι με το θάνατο
Όσο ζωή με νικούσες μ'
Ένα πρόσωπο τόσο αποκρουστικό και σιχαμένο
Όντως είναι σα να κάνεις βουτιά στο κενό
Όντως είναι τόσο αληθινό που σε τρομάζει
Καθώς η νύχτα σαν βελούδινο πέπλο
Τα μάτια μου σκεπάζει
Ό, τι φαίνεται δεν είναι κι ό
Τι μοιάζει είν' αντανάκλαση φώτα
Από φτηνά μαγαζιά με πελάτες απρόσωπους
Κι ανέκφραστους περαστικούς που
Οι σκιές του δρόμου καλύπτουν
Τα λιγοστά τους χαρακτηριστικά
Αλλιώτικα βρέθηκα απ' τα παιδικά όνειρα
Σ' ένα πηγάδι γεμάτο
Ψυχές ανάπηρος κι ο χειμώνας
Κατάπιε τις τέσσερις εποχές
Σ' ένα διαμέρισμα που χρόνια υγρασία στάζει
Όλοι φοβούνται αυτό που πίσω απ'
Τα σκοτάδια μας κοιτάζει κι
Όλοι λοιπόν φαίνονται υπό το φως εφόσον


Εφ' όλης της ύλης είν'
Αναλώσιμοι, υποσυνείδητα υπόδουλοι του
Στρες, σαδιστές, σεξιστικοί
Σαδομαζοχιστές και τζασμένοι προφήτες
Της οκάς πίσω από κρυστάλλινους αδένες κόκας
Πέρα από κάθε μου απόθεμα λόγου
Δεν έχω κουβέντα να πω
Περαιτέρω όταν είμαι φυτό στον
Πυρετό της φλόκας
Συνεπώς αλλάζω πρόσωπα, αυτοσκοπός επιβίωσης
Τα χρόνια που η μέρα
Πεθαίνει κι αφήνει κατάλοιπα
Αγάπη και μίσος απότομα αλλάζουνε
Εκεί που τα πάθη φωλιάζουνε
Εκεί που τα λόγια βουλιάζουνε
Ένα προς ένα μεθυστικά τ' αποτυπώνω
Απ' τα χρόνια που εθίστηκα
Τα λόγια δεν έχουνε πλέον καμία σημασία
Όλα ξεκινάνε από το μηδέν εκεί που
Η χρήση γίνεται ζωής θυσία
Πυρετός στην ίδια σκέψη κι υπό την ίδια ουσία
Επήρεια, επιστροφή στα πάρκα και
Τα προς κατεδάφιση κτήρια
Μόνοι, καθότι η οποιαδήποτε επαφή με
Τον έξω κόσμο σκοτώνει ό
Τι δικό μας απέμεινε σέρνεται στα γόνατα
Κι έπειτα αλλόκοτα αλλάζει μορφές
Αποκόμματα, ραντεβού για στενές επαφές
Αναχώματα από τύψεις
2006 έτη φωτός μα και σήψεις
Ανακαλύψεις εσωτερικές στου μυαλού μου
Τις σκοτεινές φυλακές

Μετά από αυτό πετάχτηκα απ' τον ύπνο μου
Βάδισα στη σιωπή σαν ξωτικό
Ό, τι κι αν αγάπησα το 'χασα
Στοιχηματίζοντας όλοι σε 'μένα
Πρόσωπα παραμορφωμένα με βλέμματα στραμμένα
Στη βλέννα που μέρα τη μέρα αναπτύσσεται
Παρασιτώντας στον αυχένα
Κατασπαράζει σάρκα και πνεύμα
Εμετός, είν' ο πιο πρόστυχος
Βρώμικος κι άρρωστος καιρός που
Ζήσαμε όλοι μαζί κι
Ο καθείς χωριστά αμαρτήσαμε
Τις νύχτες εκείνες
Έρεβος όπου κοιτώ, συμπέρανα πως οι
Αμφεταμίνες σε καταντάνε φυτό
Πώς να σου το πω
Τα πάντα γύρω μας αλλάζουν κι αθόρυβα
Περιφέρεται ο διάβολος ανάμεσά μας
Τα σωθικά μάς κατασπαράζουν
Τα σκοτεινά πρόσωπα της νυκτός μ' αρπάζουν
Άνεμοι φυσάνε στην άγονη γη
Με νικάνε δαίμονες, θεοί
Λόγια που σκορπίσαμε στ' άπειρο
Βγήκα μια νύχτα έχοντας έντονη την επιθυμία
Ν' αποκτήσω ένα ακόμη λάφυρο
Μόνο και μόνο για 'μένα δε νοιάστηκες ποτέ
Και
Κάποτε, κάποτε να περνάς, να με σκέφτεσαι
Μη με ξεχνάς στην πρώτη μας πράξη νόμιζα πως
Όλο τον κόσμο αγαπάς μα γελάστηκα
Πήρα χασίς κι αλκοόλ, κάθισα και στοχάστηκα
Δε βγήκα πουθενά και πιάστηκα
Δίχως αιτία στο ξύλο
Πίσω μου σ' έχω, σατανά
Μεταμορφωμένο σε φίλο
Και ποτέ ξανά δεν περιμένω
Πάνω από πέντε λεπτά
Αν περάσουν την έκανα κι έφυγα για τα καλά
Δεν το βάζεις για να πήξει η τρέλα σου
Μην υποτιμάς ό, τι δεν μπορεί
Το μυαλό σου να δεχτεί, ν' ανεχτεί
Δες πως υφίσταται
Είν' ανύπαρκτες οι μορφές που
Σ' έχουν καταβάλλει
Γαμώ το κέρατό μου, γουστάρω πολύ
Μα διστάζω να τραβήξω σκανδάλη
Είσαι γλυκιά, ζωή, και θύμα στην παγίδα σου
Αναμένεται να πέσω πάλι
Υπέθεσα πως ήμουνα δεδομένη τροφή
Για τα κτήνη
Με κυνηγάν εκείνοι που ξέρουν πως
Έχω στριμωχτεί, τι κοιτάς, τι
Υπάρχουν εκείνες οι στιγμές που τις
Ζεις μέσα από χαλασμένες οθόνες
Ελπίζεις να σου βγει σε καλό μα σου
Μπήγουν το μαχαίρι ως το κόκκαλο
Κι αιμορραγώ μόνος σε κάποιο στενό
Στο δρόμο που συναντιέται το
Ψεύτικο με τ' αληθινό
Στο σταυροδρόμι που οτιδήποτε είναι
Πιθανό να συμβεί
Οι προθέσεις συνήθως αλλάζουν από
Στιγμή σε στιγμή πνίγομαι στις παρυφές της
Οικογενειακής μελαγχολικής συμβίωσης
Κόμβος ενοχής
Τα βλέμματα μας προδίδουν τα ψέματά μας
Στην επιφάνεια βγαίνουνε εκζέματα
Ζούμε το τώρα για το πριν και στο μετά
Ονόματα να μην αναφέρεις καν
Μ' έχει κουράσει αυτή η αμφισβήτηση
Ακόμα κι αν στόματα λέν' πως
Μ' αγαπάν ωστόσο ποτέ δε μου το 'δειξαν, το
'πνιξαν καταδικάζοντας ό, τι πιο γλυκό
Θυμάμαι κάποτε σ' είχα αγαπήσει
Θυμάμαι κάποτε σ' είχα αγαπήσει
Με tα χείλη μου βράχια στο πρόσωπο της Γης
Εξακολουθώ να παραμένω ασαφής
Μ' ένα ακόμα αφηρημένο τραγούδι
Μου διαπραγματεύομαι τα έσω
Και δεν ήτανε λίγες οι νύχτες εκείνες που
Χαζεύοντας το κενό αποφάσισα να πέσω
Είπα η πρόσκρουση μετράει κι έπειτα
Η ψυχή μου πετάει
Χάθηκα ανάμεσα σε νερό, γη και λάσπη
Όπου ύλη οργανική ζωντανό με κρατάει
Πες μου τι να κάνω, πώς να ζήσω φυσιολογικά
Πώς να σταματήσω αυτήν τη μετάλλαξη
Θέλω να σκεφτώ επιτέλους θετικά
Με ταξιδεύει σε μέρη που ποτέ
Μου ως τώρα δε βρέθηκα
Και μη βιαστείς να κρίνεις
Ο ίδιος ο κόσμος είν' αυτός που πολλές
Φορές σ' αναγκάζει αλλόκοτος να γίνεις
Ένα μ' ό, τι σιχαίνεσαι, ένα και τ' αυτό
Ένα για σένα κι ένα γι' αυτό

Κι ανοίγει το κελί μέσα στο οποίο κατοικείς
Είναι το μοναδικό σου καταφύγιο
Μην ξεμυτίσεις στις σκιές
Στο φως μείνε συνεχώς
Έχω την υπόνοια πως ο κόσμος γύρω
Μου είν' υποκριτής κι αγχωτικός
Είναι τάφος ανοιχτός
Πάσσαλος καρφωμένος ανάμεσα σε στήθη
Κι είπα να βγω να δω τους
Επαναστάτες του χθες στα γόνατα, ρακένδυτοι
Ζητιανεύουν οι μύθοι κι αγωνιστές
Που μπέρδεψαν τον δρόμο, των ιδανικών
Με το μονοπάτι που οδηγεί στο παραμύθι
Μίσος, χαρά, λύπη, αγάπη, χτύποι αλλεπάλληλοι
Εφαπτόμενοι και παράλληλοι οι δρόμοι της
Πόλης μας οδηγούν στο πουθενά
Μου το 'πε η νύχτα πως σε μια
Κουφάλα από μπετόν κάποιο πρωί θα πέθαινα
(πέθαινα, πέθαινα, πέθαινα)

Παιδί στου κούκου τη φωλιά
Κρατώ την ανάσα μου προκειμένου
Να μη μ' ακούσουν
Είναι τόσο κοντά, νοιώσε με αδερφέ μου
Κάθε μέρα βουλιάζω όλο και πιο βαθιά
Βλέπω τον Ήλιο να πνίγεται
Στην αγκαλιά της Σελήνης
Έρπονται σαν έντομα
Κοίτα μέσα μου, η φλόγα δεν έσβησε ακόμα
Κι από 'δω και μπρος μετράω
Τα λάθη μου μεταφράζονται σε
Χρόνο που λιγοστεύει
Λιγοστεύω σαπίζοντας μ' όλα αυτά
Που μισώ κι αγαπάω

Παδί στου κούκου τη φωλιά
07, απ' τον υπόγειο σταθμό ψυχοδράμα