Medium, Rafcox - Aromantycznie tekst piosenki (lyrics)
[Medium, Rafcox - Aromantycznie tekst piosenki lyrics]
Kamera, akcja
Wyobraź sobie klub jak w Chicago
Czarno-biały obraz, i białe światło
Nat King Cole w radio, czarnym jak kawior
Ten dym to cygaro, co towarzyszy lampom
Unosi się jak duchy czasu, budzi nastrój
Snuje po gładkich ścianach ku poddaszu
Podłoga z drzewa, stoliki okrągłe jak winyl
Zajęte krzesła, w przejściach i kilka innych
Teraz scena, ma ten swój klasyczny zestaw
Czarna kurtyna, mikrofon i fortepian
To inna era, gdzie poeta mieszkał w wierszach
A wiersz nie mieszkał w treściach
Gdzie poeta rozlał kleksa
Barek, lustra, whiskey na półkach
Półki ze szkła, na nich niejedna butelka
Jedna pękła, zerkaj, etykieta ma swój ekran
I rok produkcji, witaj w czterdziestym ósmym
Wybieram miejsce w kącie
Lubię dziewięćdziesiąte
Facet po sześćdziesiątce pije pięćdziesiątkę
Biorę dwudziestkę piątkę, więcej nie trzeba
Problemów, jednym haustem ten kieliszek lęku
Skrzywiłem się jak fala, fala dźwięku
I siedzę w deszczu herców niewidzialnego pędu
Spiker wchodzi na scenę, zapowiada święto
Trębacz poślubił kobietę, tytuł: wierność
Wszyscy gotowi? Druga scena!
Zakładam płaszcz i idę, zmieniam wizję
Brukowana kostka, zapomniany rynek, he
Aromantycznie pachnie ten cały obraz, wiem
Wolę jego osad, niż padliniany ołtarz hien
Obraz poblakł, rdza jest widoczna w kątach
Damy w karocach, chłopy na koniach, lokaj
Biegnie po gazetę za bezcenne s'il vous plaît
Paryż, wieczór, długi weekend, ja śnię?
Monsiueur, zawołał kelner, z wąsem w beretce
Błękitnej jak powietrze, zamówienie
Odbiera menu, zostawia napar z liści bzu
Liścik, mapę słów Paris, mon amour
Antena spełnia funkcje, dzieło sztuki
W porcie kupcy, rozkładają swoje wózki
W drodze ku rewolucji, szykują bunkry
Ukryj się w nich, a ja pozmieniam rysunki
Nie mam papierów na rap, rap na papierze
Nie mam patentów na czas, ale na siebie
Chcesz tych talentów garść, to dam Ci - masz
Idź a teraz zakop je w swojej wyobraźni
Wyobraź sobie klub jak w Chicago
Czarno-biały obraz, i białe światło
Nat King Cole w radio, czarnym jak kawior
Ten dym to cygaro, co towarzyszy lampom
Unosi się jak duchy czasu, budzi nastrój
Snuje po gładkich ścianach ku poddaszu
Podłoga z drzewa, stoliki okrągłe jak winyl
Zajęte krzesła, w przejściach i kilka innych
Teraz scena, ma ten swój klasyczny zestaw
Czarna kurtyna, mikrofon i fortepian
To inna era, gdzie poeta mieszkał w wierszach
A wiersz nie mieszkał w treściach
Gdzie poeta rozlał kleksa
Barek, lustra, whiskey na półkach
Półki ze szkła, na nich niejedna butelka
Jedna pękła, zerkaj, etykieta ma swój ekran
I rok produkcji, witaj w czterdziestym ósmym
Wybieram miejsce w kącie
Lubię dziewięćdziesiąte
Facet po sześćdziesiątce pije pięćdziesiątkę
Biorę dwudziestkę piątkę, więcej nie trzeba
Problemów, jednym haustem ten kieliszek lęku
Skrzywiłem się jak fala, fala dźwięku
I siedzę w deszczu herców niewidzialnego pędu
Spiker wchodzi na scenę, zapowiada święto
Trębacz poślubił kobietę, tytuł: wierność
Wszyscy gotowi? Druga scena!
Zakładam płaszcz i idę, zmieniam wizję
Brukowana kostka, zapomniany rynek, he
Aromantycznie pachnie ten cały obraz, wiem
Wolę jego osad, niż padliniany ołtarz hien
Obraz poblakł, rdza jest widoczna w kątach
Damy w karocach, chłopy na koniach, lokaj
Biegnie po gazetę za bezcenne s'il vous plaît
Paryż, wieczór, długi weekend, ja śnię?
Monsiueur, zawołał kelner, z wąsem w beretce
Błękitnej jak powietrze, zamówienie
Odbiera menu, zostawia napar z liści bzu
Liścik, mapę słów Paris, mon amour
Antena spełnia funkcje, dzieło sztuki
W porcie kupcy, rozkładają swoje wózki
W drodze ku rewolucji, szykują bunkry
Ukryj się w nich, a ja pozmieniam rysunki
Nie mam papierów na rap, rap na papierze
Nie mam patentów na czas, ale na siebie
Chcesz tych talentów garść, to dam Ci - masz
Idź a teraz zakop je w swojej wyobraźni