Eldo - Połamany ludzik tekst piosenki (lyrics)
[Eldo - Połamany ludzik tekst piosenki lyrics]
Próbowali odnaleźć swój spokój
W szczęściu nawzajem
Nie mieli wspólnych marzeń
Chociaż od zawsze byli razem
Jeden niedostępny
Pochłonięty wciąż myśleniem
Drugi ślepy i głuchy
Zajęty do przodu pędzeniem
Czasem ten pierwszy wyciągał dłoń
Bo się martwił ten drugi uwierzył
Że sobie poradzi sam z tym
Okiełzna świat, rozum nie może mieć barier
Uwierzył że sam da radę
Sam będzie swoim światłem
Pierwszy tupał ze złości
Gdy nieodpowiedzialne dziecko
Wiedziało co jest słuszne i
Tak wybrało szaleństwo
Zalewał świat łzami, topił w rozpaczy
Ten drugi robił wciąż źle, mimo wiedzy
Że go straci taka ludzka natura
Że możemy mieć dobry przykład
A i tak potrafimy tylko źle wybrać
Robimy mnóstwo błędów
Tracimy głowę dla zmysłów
Chcemy być coraz mocniejsi
Myślimy że to droga mistrzów
Ten drugi też tak myślał, czcił swoją wolność
Od kilku tysięcy lat ciągle mieszkają obok
Ten pierwszy wskazał mu drogę, pokazał sposób
Dał środki na to
Żeby mogli w końcu spotkać się kiedyś
Mówił do niego często i spokojnie słuchał
Wymagał tylko wierności i tylko jego kochał
Ten drugi kochał życie
Chciał być szczęśliwszy niż lepszy
Myślał o swym przyjacielu tylko
Gdy ponosił klęski
Mówił do niego ze łzami płynącymi z oczu
Prosił o spokój
By pokazał mu na kryzys sposób
Ten pierwszy wciąż pomagał, wciąż ufał
Wciąż dawał mu znaki, pomagał drogi szukać
Ten drugi gdy tylko wyschły łzy
Robił wszystko by oszukać
I dalej uciekał w swoje sny o chmurach
Chciałby iść prosto w drugą stronę
Prawdy nie szukał, spokoju, lecz luzu i sławy
Dziwnie działamy nie słysząc słów przyjaciół
Mimo mocy rozumu nie umiemy
Wciąż pokonać strachu
Przed samotnością, dusi nas makrokosmos
Tracimy życia ostrość
Psuje nam go pozorna wolność
Ten drugi dla blasku chwili stracił głowę
Pierwszy pełen szczęścia
To związek w jedną stronę
W szczęściu nawzajem
Nie mieli wspólnych marzeń
Chociaż od zawsze byli razem
Jeden niedostępny
Pochłonięty wciąż myśleniem
Drugi ślepy i głuchy
Zajęty do przodu pędzeniem
Czasem ten pierwszy wyciągał dłoń
Bo się martwił ten drugi uwierzył
Że sobie poradzi sam z tym
Okiełzna świat, rozum nie może mieć barier
Uwierzył że sam da radę
Sam będzie swoim światłem
Pierwszy tupał ze złości
Gdy nieodpowiedzialne dziecko
Wiedziało co jest słuszne i
Tak wybrało szaleństwo
Zalewał świat łzami, topił w rozpaczy
Ten drugi robił wciąż źle, mimo wiedzy
Że go straci taka ludzka natura
Że możemy mieć dobry przykład
A i tak potrafimy tylko źle wybrać
Robimy mnóstwo błędów
Tracimy głowę dla zmysłów
Chcemy być coraz mocniejsi
Myślimy że to droga mistrzów
Ten drugi też tak myślał, czcił swoją wolność
Od kilku tysięcy lat ciągle mieszkają obok
Ten pierwszy wskazał mu drogę, pokazał sposób
Dał środki na to
Żeby mogli w końcu spotkać się kiedyś
Mówił do niego często i spokojnie słuchał
Wymagał tylko wierności i tylko jego kochał
Ten drugi kochał życie
Chciał być szczęśliwszy niż lepszy
Myślał o swym przyjacielu tylko
Gdy ponosił klęski
Mówił do niego ze łzami płynącymi z oczu
Prosił o spokój
By pokazał mu na kryzys sposób
Ten pierwszy wciąż pomagał, wciąż ufał
Wciąż dawał mu znaki, pomagał drogi szukać
Ten drugi gdy tylko wyschły łzy
Robił wszystko by oszukać
I dalej uciekał w swoje sny o chmurach
Chciałby iść prosto w drugą stronę
Prawdy nie szukał, spokoju, lecz luzu i sławy
Dziwnie działamy nie słysząc słów przyjaciół
Mimo mocy rozumu nie umiemy
Wciąż pokonać strachu
Przed samotnością, dusi nas makrokosmos
Tracimy życia ostrość
Psuje nam go pozorna wolność
Ten drugi dla blasku chwili stracił głowę
Pierwszy pełen szczęścia
To związek w jedną stronę