Eldo - Wyspy szczęśliwe tekst piosenki (lyrics)
[Eldo - Wyspy szczęśliwe tekst piosenki lyrics]
Z naszej małej wyspy szczęścia
Odpływa dzisiaj prom
Już ostatni, jutro potną i wezmą na złom
Mieliśmy zostać
Znalazłem bilet i wciąż udaję
Że nic nie wiem
Że wciąż żywe jest zobowiązanie
Trochę bolało, ciągle nie wiem
Czy nie wrzeszczeć
I starać się to zmienić, choć wiem
Że to ostateczne
Decyzja, nie wiem, czy chcę znać powody jej
Łatwiej zebrać złudzenia i wrzucić do wody je
Po prostu się zgodzić, człowiek jest wolny
I nic niewart jest
Nawet najpiękniejszy niewolnik
Władać możemy tylko sumą wspólnych
Chwil i tyle
Resztę oddziela tysiąc obojętnych mil
Dramatem jest żyć bez akceptacji faktów
Zamykać w klatce, odbierać niebo światłu
Kamufluję każdy gest i spojrzenie
Domek z kart grzecznie czeka
Sobie na unicestwienie
Budujemy swoje wyspy szczęśliwe
Potem niszczymy wszystko w jedną godzinę
Dzielimy własność, stawiamy granicę
Ostatni prom wieczorem podnosi kotwicę
Jemy obiad, kurtuazją pachnie powietrze
Niby zwyczajnie, ale myśli są nieobecne
Pełen spektakl, ostatni akt się rozgrywa
Jeszcze chwila, finał, długie brawa i kurtyna
Referendum w głowie - zdradzić wiedzę?
Rzucić karty na stół czy
Wyrzucić wszystko za siebie?
Nie będzie żadnych łez na pustych peronach
Najmniejszych gestów nie potrafimy wykonać
To zbyt pretensjonalne, to zbytek, to fetysz
Powiedzieć od tak "żegnaj" i
Stać się nieobecnym
Odejść z codzienności, porzucić czas wspólny
A w gruncie rzeczy bać
Się nie mówiąc "spróbujmy"
Tchórzymy wspólnie i wspólnie uciekamy
Przed zagadką jutra
Czasem przed namiętnościami
Stawiamy ściany przed konsekwencjami
Nie mamy sił ich burzyć, powoli umieramy
Budujemy swoje wyspy szczęśliwe
Potem niszczymy wszystko w jedną godzinę
Dzielimy własność, stawiamy granicę
Ostatni prom wieczorem podnosi kotwicę
Odpływa dzisiaj prom
Już ostatni, jutro potną i wezmą na złom
Mieliśmy zostać
Znalazłem bilet i wciąż udaję
Że nic nie wiem
Że wciąż żywe jest zobowiązanie
Trochę bolało, ciągle nie wiem
Czy nie wrzeszczeć
I starać się to zmienić, choć wiem
Że to ostateczne
Decyzja, nie wiem, czy chcę znać powody jej
Łatwiej zebrać złudzenia i wrzucić do wody je
Po prostu się zgodzić, człowiek jest wolny
I nic niewart jest
Nawet najpiękniejszy niewolnik
Władać możemy tylko sumą wspólnych
Chwil i tyle
Resztę oddziela tysiąc obojętnych mil
Dramatem jest żyć bez akceptacji faktów
Zamykać w klatce, odbierać niebo światłu
Kamufluję każdy gest i spojrzenie
Domek z kart grzecznie czeka
Sobie na unicestwienie
Budujemy swoje wyspy szczęśliwe
Potem niszczymy wszystko w jedną godzinę
Dzielimy własność, stawiamy granicę
Ostatni prom wieczorem podnosi kotwicę
Jemy obiad, kurtuazją pachnie powietrze
Niby zwyczajnie, ale myśli są nieobecne
Pełen spektakl, ostatni akt się rozgrywa
Jeszcze chwila, finał, długie brawa i kurtyna
Referendum w głowie - zdradzić wiedzę?
Rzucić karty na stół czy
Wyrzucić wszystko za siebie?
Nie będzie żadnych łez na pustych peronach
Najmniejszych gestów nie potrafimy wykonać
To zbyt pretensjonalne, to zbytek, to fetysz
Powiedzieć od tak "żegnaj" i
Stać się nieobecnym
Odejść z codzienności, porzucić czas wspólny
A w gruncie rzeczy bać
Się nie mówiąc "spróbujmy"
Tchórzymy wspólnie i wspólnie uciekamy
Przed zagadką jutra
Czasem przed namiętnościami
Stawiamy ściany przed konsekwencjami
Nie mamy sił ich burzyć, powoli umieramy
Budujemy swoje wyspy szczęśliwe
Potem niszczymy wszystko w jedną godzinę
Dzielimy własność, stawiamy granicę
Ostatni prom wieczorem podnosi kotwicę