Grammatik - Jest już późno, piszę... tekst piosenki (lyrics)
[Grammatik - Jest już późno, piszę... tekst piosenki lyrics]
Moja poezja to jest wielkie uspokojenie
Lubię słuchać, gdy jest już późno
Gdy wszyscy śpią
Kiedy gwiazdy lśnią i jest cichy cały dom
Wtedy piszę i zagłębiam się w tą ciszę
To co słyszę, to jedynie wyobraźnia
Cienie straszą, odchodzą
Kiedy się przejaśnia
Jest już ciemno, spokojnie
Tak jest tylko w baśniach
Gdzieś za oknem w oddali jakiś pies ujada
Zapewne ktoś stoi teraz na rozdrożach świata
Ktoś odkrywa niepojęte sprawy
Jest już późno, piszę
(Jeszcze nie śpisz mały?)
Jeszcze nie śpię, to nie są rzeczy
Które widzę we śnie
Jak odgłosy w mieście, hałasy, zgiełk tłumu
Kolorowe litery gdzieś na wyłomach murów
Czasy królów odeszły
Nastały czasy pełne bólu
Piszę o tym wszystkim
By poezji stać się bliskim
Jak ci, którzy odeszli - tysiące ludzi
Jest już późno, czas iść spać, a nie marudzić
Czekam, kiedy znowu muza do mnie wróci
Oddycha miasto ciemne utulone snami
Nienasycone płaczem
Światła miasta już dawno zgasły, jest ciemno
Z długopisem nad kartką spędzam
Moja noc bezsenną
Warszawy echo, echo wydarzeń z dni ubiegłych
Jak z DVD obrazki
To te linie tekstu z kartki
Noc bez dźwięków żadnych, zupełna cisza
Tylko nierówny oddech słychać i znów
Godzina duchów, by oddać hołd muzie
Nocnych pisarzy
Co w dnia nudzie inspirację znajdują
I opisują to później, może być różnie
Może ładnie to wszystko dzisiaj się poskłada
A może nie i finałem będzie kartka podarta
Jak Bóg da
Wiem, że ta cisza daje mi komfort, nieźle
Potem nagra się
Teraz płynie wyraz po wyrazie
Na kartce, a we śnie szukam ukojenia
Teraz wylewam tutaj, co mnie wnerwia
Chwila relaksu, przerwa i dalej
Choć zaschło w gardle
Wieczór, to pora rzeczy poważnych
Pieprzę banały
Pisane nocą myśli, nacechowane melancholią
Wiem, że teraz ktoś
Gdzieś zostawia myśl się niekończącą
Stawiając pomnik słowem, co od spiżu trwalszy
Jak Horacy piszę, by czasu upływanie zwalczyć
Mój sposób, by od szarości dnia gdzieś odejść
Swoją krainę z marzeń budować swoim słowem
Odskocznia od tego, co czeka mnie rano
Nocne pisanie, dobranoc
Lubię słuchać, gdy jest już późno
Gdy wszyscy śpią
Kiedy gwiazdy lśnią i jest cichy cały dom
Wtedy piszę i zagłębiam się w tą ciszę
To co słyszę, to jedynie wyobraźnia
Cienie straszą, odchodzą
Kiedy się przejaśnia
Jest już ciemno, spokojnie
Tak jest tylko w baśniach
Gdzieś za oknem w oddali jakiś pies ujada
Zapewne ktoś stoi teraz na rozdrożach świata
Ktoś odkrywa niepojęte sprawy
Jest już późno, piszę
(Jeszcze nie śpisz mały?)
Jeszcze nie śpię, to nie są rzeczy
Które widzę we śnie
Jak odgłosy w mieście, hałasy, zgiełk tłumu
Kolorowe litery gdzieś na wyłomach murów
Czasy królów odeszły
Nastały czasy pełne bólu
Piszę o tym wszystkim
By poezji stać się bliskim
Jak ci, którzy odeszli - tysiące ludzi
Jest już późno, czas iść spać, a nie marudzić
Czekam, kiedy znowu muza do mnie wróci
Oddycha miasto ciemne utulone snami
Nienasycone płaczem
Światła miasta już dawno zgasły, jest ciemno
Z długopisem nad kartką spędzam
Moja noc bezsenną
Warszawy echo, echo wydarzeń z dni ubiegłych
Jak z DVD obrazki
To te linie tekstu z kartki
Noc bez dźwięków żadnych, zupełna cisza
Tylko nierówny oddech słychać i znów
Godzina duchów, by oddać hołd muzie
Nocnych pisarzy
Co w dnia nudzie inspirację znajdują
I opisują to później, może być różnie
Może ładnie to wszystko dzisiaj się poskłada
A może nie i finałem będzie kartka podarta
Jak Bóg da
Wiem, że ta cisza daje mi komfort, nieźle
Potem nagra się
Teraz płynie wyraz po wyrazie
Na kartce, a we śnie szukam ukojenia
Teraz wylewam tutaj, co mnie wnerwia
Chwila relaksu, przerwa i dalej
Choć zaschło w gardle
Wieczór, to pora rzeczy poważnych
Pieprzę banały
Pisane nocą myśli, nacechowane melancholią
Wiem, że teraz ktoś
Gdzieś zostawia myśl się niekończącą
Stawiając pomnik słowem, co od spiżu trwalszy
Jak Horacy piszę, by czasu upływanie zwalczyć
Mój sposób, by od szarości dnia gdzieś odejść
Swoją krainę z marzeń budować swoim słowem
Odskocznia od tego, co czeka mnie rano
Nocne pisanie, dobranoc