Rationalistas - O Fovos Ton Nekron στίχοι (lyrics)

Κι αν η ζωή μου μοιάζει να ‘ναι ένα λάθος
Δεν πρόκειται ποτέ να τη ξεφορτωθώ
Δίνω αγώνα και αμύνομαι με πάθος
Δεν έμαθα ποτέ να με δικαιολογώ
Όσο κοιτάζω προς τον ήλιο νιώθω δέος
Και όσο μου κλέβουν το γέλιο και τη φωνή
Πρέπει να μάθουν πριν το όπλο τους μου ρίξει
Ότι τις σφαίρες δεν φοβούνται οι νεκροί

Κι αν η ζωή μου μοιάζει να ‘ναι ένα λάθος
Δεν πρόκειται ποτέ να τη ξεφορτωθώ
Δίνω αγώνα και αμύνομαι με πάθος
Δεν έμαθα ποτέ να με δικαιολογώ
Όσο κοιτάζω προς τον ήλιο νιώθω δέος
Και όσο μου κλέβουν το γέλιο και τη φωνή
Πρέπει να μάθουν πριν το όπλο τους μου ρίξει
Ότι τις σφαίρες δεν φοβούνται οι νεκροί

Δε μεγαλώσαμε ρε φίλε
Ακόμα σα παιδιά το χώμα σκάβουμε
Με τα χέρια μας να πάρουμε ότι προλάβουμε


Και ας είδαμε τα πάντα γύρω να ξεφουσκώνουν
Επιμένουμε να φτιάχνουμε κήπους
Που ξεριζώνουν
Είτε με τον ήλιο, είτε με το χιόνι
Η ομορφιά είναι ανίκητη πάντα ξανά φυτρώνει
Δυναμώνει, μέσα μας το πείσμα σαν παράπονο
Γιατί κανείς δεν εκτιμά
Ούτε έχει γύρο τ’ άφθονο
Αφήνω σπίτι την καρδιά μου
Και εκείνη περιμένει να γυρίσω
Απ΄τη δουλειά μου
Για να ‘μαστε επιτέλους πάλι πίσω αγαπημένοι
Εκείνη από λεφτά γραμμή δε παίρνει
Ούτε από αφεντικά καταλαβαίνει
Κρεμιέται από το ρολόι και το φέρνει πίσω
Μου λέει να μη ξεχάσω να αγαπήσω
Και είναι αυτή που μου δίνει ζωή, και πυγμή
Χρώμα για βαφτεί όλη η γη πέρα απ’ το γκρι
Κοίτα τα αστέρια με τα πόδια
Στη λάσπη τα όνειρα μας
Απ’ το μαιευτήριο μάγκα κόψανε τα φτερά μας
Και αφού το ξέρεις γιατί σου κάνει εντύπωση
Η φυσική ροπή που έχεις για την ανύψωση
Ο στόχος είναι το κεφάλι
Μετά την τελευταία αναπνοή δεν θα ‘μαι εκεί
Δεν φοβηθήκανε ποτέ τους ρε κουφάλες
Όσοι γνωρίσανε τη κόλαση στη γη

Κι αν η ζωή μου μοιάζει να ‘ναι ένα λάθος
Δεν πρόκειται ποτέ να τη ξεφορτωθώ
Δίνω αγώνα και αμύνομαι με πάθος
Δεν έμαθα ποτέ να με δικαιολογώ
Όσο κοιτάζω προς τον ήλιο νιώθω δέος
Και όσο μου κλέβουν το γέλιο και τη φωνή
Πρέπει να μάθουν πριν το όπλο τους μου ρίξει
Ότι τις σφαίρες δεν φοβούνται οι νεκροί

Κι αν η ζωή μου μοιάζει να ‘ναι ένα λάθος
Δεν πρόκειται ποτέ να τη ξεφορτωθώ
Δίνω αγώνα και αμύνομαι με πάθος
Δεν έμαθα ποτέ να με δικαιολογώ
Όσο κοιτάζω προς τον ήλιο νιώθω δέος
Και όσο μου κλέβουν το γέλιο και τη φωνή
Πρέπει να μάθουν πριν το όπλο τους μου ρίξει
Ότι τις σφαίρες δεν φοβούνται οι νεκροί

Ένα ποτήρι στο χώμα για όσους φύγαν νωρίς
Και μια γροθιά στον αέρα για
Να μη φύγει άλλος κανείς
Ένα μικρόφωνο πέφτει όμως χίλια σηκώνονται
Για να θυμάστε καργιόλια πως
Οι ιδέες δε φιμώνονται
Αδέσποτοι μες τα καλύβια οι δικοί μας
Ένα Σεπτέμβρη ο Κηφισός
Στο Αιγάλεω πήρε φωτιά
Αίμα και σάρκα ποτίσανε τη λευτεριά
Και εσύ παιδί προσφύγων χαιρετάς ναζιστικά
Πάρε ανάσα
Είναι η γενιά του ’80 που βγήκε από την κάσα
Σπάζοντας τα κρατικά δεσμά, πρέζα
Μπάλα και ράσα
Επικίνδυνο ξυπνητήρι στην κοιμώμενη μάζα
Δίνωντας ζωή σε πάρκα και
Άδεια κτήρια με μπάζα
Πειραματόζωα που σαμποτάραν τη φάκα
Αφου ο σωφρονισμός καίει δεμένους
Ανθρώπους πάνω σε κρεβάτια
Όσο ανταμώνει ο θάνατος τον καταπιεσμένο
Τόσο η οργή στα μάτια
Ξεχειλίζει μάχομαι - και

Κι αν η ζωή μου μοιάζει να ‘ναι ένα λάθος
Δεν πρόκειται ποτέ να τη ξεφορτωθώ
Δίνω αγώνα και αμύνομαι με πάθος
Δεν έμαθα ποτέ να με δικαιολογώ
Όσο κοιτάζω προς τον ήλιο νιώθω δέος
Και όσο μου κλέβουν το γέλιο και τη φωνή
Πρέπει να μάθουν πριν το όπλο τους μου ρίξει
Ότι τις σφαίρες δεν φοβούνται οι νεκροί

Κι αν η ζωή μου μοιάζει να ‘ναι ένα λάθος
Δεν πρόκειται ποτέ να τη ξεφορτωθώ
Δίνω αγώνα και αμύνομαι με πάθος
Δεν έμαθα ποτέ να με δικαιολογώ
Όσο κοιτάζω προς τον ήλιο νιώθω δέος
Και όσο μου κλέβουν το γέλιο και τη φωνή
Πρέπει να μάθουν πριν το όπλο τους μου ρίξει
Ότι τις σφαίρες δεν φοβούνται οι νεκροί