Rationalistas - Paidia Tis Idias Miteras στίχοι (lyrics)
[Rationalistas - Paidia Tis Idias Miteras στίχοι lyrics]
Όταν βραδιάζω μέσα μου πεθαίνει το φεγγάρι
Για να διαλύω τις σκιές - να 'χω αγνό σκοτάδι
Όταν βραδιάζω μέσα μου μια θάλασσα ξυπνάει
Που σαν πειρατικού πανί όπου θέλει με πάει
Κι αλήθεια: σαν του μωρού
Παιδιού το νου πετάω
Και προσεγγίζω εύκολα ό, τι αγαπάω
Φροντίζω τα όνειρά μου δάκρυα να τα ποτίζω
Κι όσο βλαστίζουνε αυτά και γω μαζί ανθίζω
Όταν βραδιάζω μέσα μου φωτίζω ηρεμία
Μελωδική απόδραση απ' την οχλαγωγία
Σαν σκανδαλιάρικο παιδί μες
Στο μαύρο κουρνιάζω
Και (το) απολαμβάνω αφάνταστα μέσα του σαν βουλιάζω
"Κι είν' η καρδιά μου πονεμένη από τα φώτα
Από τα πρόστυχα χρώματα αυτής της πόλης
Κακοποιημένη γυναίκα μοιάζει η
Νύχτα: ετοιμοθάνατη
- φορέας αστικής πανώλης"
Από το φως στο σκοτάδι
Απ' τον Απόλλωνα ως τον Άδη
Παιδιά της ίδιας μητέρας
Θα μας ενώνει για πάντα ο Ορφέας
Από το φως στο σκοτάδι
Απ' τον Απόλλωνα ως τον Άδη
Παιδιά της ίδιας μητέρας
Θα μας ενώνει για πάντα ο Ορφέας
Όταν χαράζει μέσα μου κάθε
Λέξη γίνεται πρόταση
Και κάθε προβληματισμός μου μια απόφαση
Όταν χαράζει χωρίς λόγο - χωρίς πρόφαση
Παλιές εικόνες κάνουν στην καρδιά μου απόβαση
Γεμίζω συναισθήματα καθώς γεννιέται ο Ήλιος
Όπως γεμίζω δάκρυα με την απουσία
Και θέλω να τον κοιτάζω στα μάτια σαν φίλος
Κι αν τυφλωθώ - θα 'ναι γιατί η φιλία θυσία
Όταν χαράζει: η σκέψη μου τυρβάζει
Σαν πιτσιρίκι που για να φάει
Η μαμά το φωνάζει κι αυτό σ' αλλόκοτα μέρη
Ταξιδεύει και ξέρει πως όπου
(κι αν) καταλήξει καρπούς θα του αποφέρει
"Κι είν' η καρδιά μου
Πονεμένη απ' το σκοτάδι
Από τα σκοτεινά χρώματα αυτής της πόλης
Κακοποιημένη γυναίκα μοιάζει η
Μέρα: ετοιμοθάνατη - φορέας αστικής πανώλης"
Από το φως στο σκοτάδι
Απ' τον Απόλλωνα ως τον Άδη
Παιδιά της ίδιας μητέρας
Θα μας ενώνει για πάντα ο Ορφέας
Από το φως στο σκοτάδι
Απ' τον Απόλλωνα ως τον Άδη
Παιδιά της ίδιας μητέρας
Θα μας ενώνει για πάντα ο Ορφέας
Για να διαλύω τις σκιές - να 'χω αγνό σκοτάδι
Όταν βραδιάζω μέσα μου μια θάλασσα ξυπνάει
Που σαν πειρατικού πανί όπου θέλει με πάει
Κι αλήθεια: σαν του μωρού
Παιδιού το νου πετάω
Και προσεγγίζω εύκολα ό, τι αγαπάω
Φροντίζω τα όνειρά μου δάκρυα να τα ποτίζω
Κι όσο βλαστίζουνε αυτά και γω μαζί ανθίζω
Όταν βραδιάζω μέσα μου φωτίζω ηρεμία
Μελωδική απόδραση απ' την οχλαγωγία
Σαν σκανδαλιάρικο παιδί μες
Στο μαύρο κουρνιάζω
Και (το) απολαμβάνω αφάνταστα μέσα του σαν βουλιάζω
"Κι είν' η καρδιά μου πονεμένη από τα φώτα
Από τα πρόστυχα χρώματα αυτής της πόλης
Κακοποιημένη γυναίκα μοιάζει η
Νύχτα: ετοιμοθάνατη
- φορέας αστικής πανώλης"
Από το φως στο σκοτάδι
Απ' τον Απόλλωνα ως τον Άδη
Παιδιά της ίδιας μητέρας
Θα μας ενώνει για πάντα ο Ορφέας
Από το φως στο σκοτάδι
Απ' τον Απόλλωνα ως τον Άδη
Παιδιά της ίδιας μητέρας
Θα μας ενώνει για πάντα ο Ορφέας
Όταν χαράζει μέσα μου κάθε
Λέξη γίνεται πρόταση
Και κάθε προβληματισμός μου μια απόφαση
Όταν χαράζει χωρίς λόγο - χωρίς πρόφαση
Παλιές εικόνες κάνουν στην καρδιά μου απόβαση
Γεμίζω συναισθήματα καθώς γεννιέται ο Ήλιος
Όπως γεμίζω δάκρυα με την απουσία
Και θέλω να τον κοιτάζω στα μάτια σαν φίλος
Κι αν τυφλωθώ - θα 'ναι γιατί η φιλία θυσία
Όταν χαράζει: η σκέψη μου τυρβάζει
Σαν πιτσιρίκι που για να φάει
Η μαμά το φωνάζει κι αυτό σ' αλλόκοτα μέρη
Ταξιδεύει και ξέρει πως όπου
(κι αν) καταλήξει καρπούς θα του αποφέρει
"Κι είν' η καρδιά μου
Πονεμένη απ' το σκοτάδι
Από τα σκοτεινά χρώματα αυτής της πόλης
Κακοποιημένη γυναίκα μοιάζει η
Μέρα: ετοιμοθάνατη - φορέας αστικής πανώλης"
Από το φως στο σκοτάδι
Απ' τον Απόλλωνα ως τον Άδη
Παιδιά της ίδιας μητέρας
Θα μας ενώνει για πάντα ο Ορφέας
Από το φως στο σκοτάδι
Απ' τον Απόλλωνα ως τον Άδη
Παιδιά της ίδιας μητέρας
Θα μας ενώνει για πάντα ο Ορφέας