Jacek Kaczmarski - Obława II (z helikopterów) tekst piosenki (lyrics)
[Jacek Kaczmarski - Obława II z helikopterów tekst piosenki lyrics]
Obce lasy przemierzam
Serce szarpie mi krtań!
Nie ze strachu - z wściekłości, z rozpaczy!
Ślad po wilczych gromadach mchy
Pokryły i darń
Niedobitki los cierpią sobaczy!
Z gąszczu żaden kudłaty pysk
Nie wyjrzy na krok
W ślepiach obłęd lęk chciwość lub zdrada!
Na otwartych przestrzeniach dawno
Znikł wilczy trop
Wilk wie dobrze czym pachnie zagłada!
Słyszę wciąż i uszom nie wierzę
Lecz potwierdza co krok wszystko mi:
Zwierzem jesteś i żyjesz jak zwierze
Lecz nie wilki, nie wilki już wy!
Myśli brat, że bezpieczny, skoro
Schronił się w las
Lecz go ściga nie bóg! Ściga człowiek!
Śmigieł świst nad głowami, grad
Pocisków i wrzask
Co wyrywa źrenice spod powiek!
Strzelców twarze pijane w drzew
Koronach znad luf
Wrzący deszcz wystrzelonych ładunków!
To już nie polowanie, nie obława, nie łów!
To planowe niszczenie gatunku!
Z rąk w mundurach, z helikopterów
Maszynowa broń wbija we łby
Czarne kule i wrzask oficerów:
Wy nie wilki, nie wilki już wy!
Kto nie popadł w szaleństwo
Kto nie poszedł pod strzał
Jeszcze biegnie klucząc po norach
Lecz już nie ma kryjówek
Które miał, które znał
Wszędzie wściekła wywęszy go sfora!
I pomyśleć, że kiedyś ją traktował jak łup
Który niewart wilczych był kłów!
Dziś krewniaka swym panom zawloką do stóp
Lub rozszarpią na rozkaz bez słów!
Bo kto biegnie - zginie dziś w biegu!
A kto stanął - padnie gdzie stał!
Krwią w panice piszemy na śniegu:
My nie wilki, my mięso na strzał!
Ten skowyczy trafiony, tamten
Skomli na wznak
Cóż ja sam? Nic tu zrobić nie mogę
Niech się zdarzy co musi się zdarzyć i tak
Kiedy pocisk zabiegnie mi drogę!
Starą ranę na karku rozszarpuje do krwi
Ale póki wilk krwawi - wilk żyw!
Więc to jeszcze nie śmierć!
Śmierć ostrzejsze ma kły!
Nie mój tryumf, lecz zwycięstwo - nie ich!
Na nic skowyt we wrzawie i skarga!
Póki w żyłach starczy mi krwi
Pierwszy bratu skoczę do gardła
Gdy zawyje - nie wilki już my!
Serce szarpie mi krtań!
Nie ze strachu - z wściekłości, z rozpaczy!
Ślad po wilczych gromadach mchy
Pokryły i darń
Niedobitki los cierpią sobaczy!
Z gąszczu żaden kudłaty pysk
Nie wyjrzy na krok
W ślepiach obłęd lęk chciwość lub zdrada!
Na otwartych przestrzeniach dawno
Znikł wilczy trop
Wilk wie dobrze czym pachnie zagłada!
Słyszę wciąż i uszom nie wierzę
Lecz potwierdza co krok wszystko mi:
Zwierzem jesteś i żyjesz jak zwierze
Lecz nie wilki, nie wilki już wy!
Myśli brat, że bezpieczny, skoro
Schronił się w las
Lecz go ściga nie bóg! Ściga człowiek!
Śmigieł świst nad głowami, grad
Pocisków i wrzask
Co wyrywa źrenice spod powiek!
Strzelców twarze pijane w drzew
Koronach znad luf
Wrzący deszcz wystrzelonych ładunków!
To już nie polowanie, nie obława, nie łów!
To planowe niszczenie gatunku!
Z rąk w mundurach, z helikopterów
Maszynowa broń wbija we łby
Czarne kule i wrzask oficerów:
Wy nie wilki, nie wilki już wy!
Kto nie popadł w szaleństwo
Kto nie poszedł pod strzał
Jeszcze biegnie klucząc po norach
Lecz już nie ma kryjówek
Które miał, które znał
Wszędzie wściekła wywęszy go sfora!
I pomyśleć, że kiedyś ją traktował jak łup
Który niewart wilczych był kłów!
Dziś krewniaka swym panom zawloką do stóp
Lub rozszarpią na rozkaz bez słów!
Bo kto biegnie - zginie dziś w biegu!
A kto stanął - padnie gdzie stał!
Krwią w panice piszemy na śniegu:
My nie wilki, my mięso na strzał!
Ten skowyczy trafiony, tamten
Skomli na wznak
Cóż ja sam? Nic tu zrobić nie mogę
Niech się zdarzy co musi się zdarzyć i tak
Kiedy pocisk zabiegnie mi drogę!
Starą ranę na karku rozszarpuje do krwi
Ale póki wilk krwawi - wilk żyw!
Więc to jeszcze nie śmierć!
Śmierć ostrzejsze ma kły!
Nie mój tryumf, lecz zwycięstwo - nie ich!
Na nic skowyt we wrzawie i skarga!
Póki w żyłach starczy mi krwi
Pierwszy bratu skoczę do gardła
Gdy zawyje - nie wilki już my!