Zaburzenia - Stary Nowy Jork tekst piosenki (lyrics)
[Zaburzenia - Stary Nowy Jork tekst piosenki lyrics]
Zaburzenia, rozterki
Wstręt do kwestii przyziemnych
Złe nawyki i lęki rozstrajają mi błędnik
Wizje zapchanych tętnic, w imię poezji
Mój introwertyzm
Który ginie podczas ekspresji
Próbując wyodrębnić to co ważne od materii
Bo czasu zostało tyle
Co kwasu w mojej baterii
Biorąc pod uwagę to co za mną - całkiem sporo
Cóż, wena mnie dopada gdy zanika kolor
Cóż, regularnie nie podlewam kwiatków
Z moim stylem życia koreluje tylko kaktus
Wszystkie roztocza na mnie
Nie jestem tu z przypadku
I wie to kilku świadków
Moich wzlotów i upadków
W większości żyję pośród nich codziennie
Szkoda tylko, że w jednej okna są nieszczelne
Z innymi wieczorami łączę się przez internet
I rozmawiamy o tym
Że życie jest beznadziejne już
Mimo to, jesteśmy spoko wciąż
Napierdalamy się ze swoimi
Wizjami #podziemnykrąg
Ostatnie wersy, ostatni bastion, ostatni sort
Pokolenia, któremu gra w duszy
Stary Nowy Jork
Choćbym nie wiem jak próbował
Nie umiem pisać bez treści
Nawet w nowych butach chodzę
Po grząskiej nawierzchni
Brud klei się do mnie, deszcz obciąża rzęsy
Dzięki czemu obraz jest ostrzejszy
I wcale nie węższy
Wręcz przeciwnie - rejestruje pełne spektrum
Dosłowność dosłownie wyrywam z kontekstu
Mógłbym napisać, że tęsknię
Że czuję pustkę w sercu
Ale byłaby to strata Twojego
Czasu i mojego wersu
Wolałbym zobaczyć rano jak
Wyciskasz pasty tubkę
Ja wychylam się zza Ciebie
By spotkać Twój uśmiech
W lustrze i przez moment jest niezręcznie
Ale na szczęście nikt się
Nie sili na elokwencję
Kiedyś pierwszą piosenkę nosiłem
W wielkim walkmanie
W czasach gdy satysfakcji nie
Mnożyłeś przez wyświetlenie
Propsy były jeszcze słowem - mówionym
Niepisanym a jak ktoś nie czuł Twojego
Stylu to wychodził z bramy, ziom
To był stary Nowy Jork
Wciąż zachwycają mnie stare elewacje
I tęsknię za dyskusjami na schodowej klatce
Nawet jak występowały eskalacje
A sąsiad straszył
Że ma już komendę na słuchawce
Wstręt do kwestii przyziemnych
Złe nawyki i lęki rozstrajają mi błędnik
Wizje zapchanych tętnic, w imię poezji
Mój introwertyzm
Który ginie podczas ekspresji
Próbując wyodrębnić to co ważne od materii
Bo czasu zostało tyle
Co kwasu w mojej baterii
Biorąc pod uwagę to co za mną - całkiem sporo
Cóż, wena mnie dopada gdy zanika kolor
Cóż, regularnie nie podlewam kwiatków
Z moim stylem życia koreluje tylko kaktus
Wszystkie roztocza na mnie
Nie jestem tu z przypadku
I wie to kilku świadków
Moich wzlotów i upadków
W większości żyję pośród nich codziennie
Szkoda tylko, że w jednej okna są nieszczelne
Z innymi wieczorami łączę się przez internet
I rozmawiamy o tym
Że życie jest beznadziejne już
Mimo to, jesteśmy spoko wciąż
Napierdalamy się ze swoimi
Wizjami #podziemnykrąg
Ostatnie wersy, ostatni bastion, ostatni sort
Pokolenia, któremu gra w duszy
Stary Nowy Jork
Choćbym nie wiem jak próbował
Nie umiem pisać bez treści
Nawet w nowych butach chodzę
Po grząskiej nawierzchni
Brud klei się do mnie, deszcz obciąża rzęsy
Dzięki czemu obraz jest ostrzejszy
I wcale nie węższy
Wręcz przeciwnie - rejestruje pełne spektrum
Dosłowność dosłownie wyrywam z kontekstu
Mógłbym napisać, że tęsknię
Że czuję pustkę w sercu
Ale byłaby to strata Twojego
Czasu i mojego wersu
Wolałbym zobaczyć rano jak
Wyciskasz pasty tubkę
Ja wychylam się zza Ciebie
By spotkać Twój uśmiech
W lustrze i przez moment jest niezręcznie
Ale na szczęście nikt się
Nie sili na elokwencję
Kiedyś pierwszą piosenkę nosiłem
W wielkim walkmanie
W czasach gdy satysfakcji nie
Mnożyłeś przez wyświetlenie
Propsy były jeszcze słowem - mówionym
Niepisanym a jak ktoś nie czuł Twojego
Stylu to wychodził z bramy, ziom
To był stary Nowy Jork
Wciąż zachwycają mnie stare elewacje
I tęsknię za dyskusjami na schodowej klatce
Nawet jak występowały eskalacje
A sąsiad straszył
Że ma już komendę na słuchawce