Zaburzenia - Strach tekst piosenki (lyrics)
[Zaburzenia - Strach tekst piosenki lyrics]
Jestem uciekinierem los wpisany w
Rysy twarzy mam
Niosę krzyż, podatność, bagaż, DNA
Zamykam oczy, znów porywa mnie prąd zmian
Jestem spokojny obok mnie
Mój przyjaciel Strach
Wiernie towarzyszył mi od najmłodszych lat
Nawet w snach, w których ginę kolejny raz
I nie ma wielkich oczu, w ogóle nie ma ich
Za to lubi tańczyć, jak moje serce gubi rytm
Jest jak czarny mustang w zaciśniętych ustach
Duszę się
Nie potrafię w jednym miejscu ustać
Mam jedno życie i nie wypełni go pustka
Podatność - pijawka, przyssawka, pluskwa
Zdeformowana twarz nie spojrzy na
Mnie z lustra
Z uśmiechem, jakby zdołała mi coś już ukraść
Najpewniej to, dzięki czemu wstaję z łóżka
Nie widząc zawartości żołądka na poduszkach
Jestem uciekinierem oswajam swoje lęki
Bezwład ciała, zaglądając im w szczęki
Ciarki, które spływają na koniec ręki
Aż kapie z opuszków atramentu błękit
Lub czerń myśli część w nią spowita
Jabłka, jabłonie - metafory o stereotypach
Uwarunkowaniach, skłonnościach i deficytach
Czytasz między wersami albo sens zanika
Mijam korowód ciał w marszu, choć martwych
Obraz się wtapia w tęczówki szarej barwy
I zmienia mnie, weryfikuje moje prawdy
Jak każdy motyl, wykluwam się z larwy
Katharsis, białe kartki, znów czuję ciarki
Wypuszczając wygłodniałe psy z klatki
Dzielę się strachem bez hamulców żadnych już
I dalej biegnę, chociaż brak mi tchu
(chociaż brak mi tchu, chociaż brak mi tchu)
Rysy twarzy mam
Niosę krzyż, podatność, bagaż, DNA
Zamykam oczy, znów porywa mnie prąd zmian
Jestem spokojny obok mnie
Mój przyjaciel Strach
Wiernie towarzyszył mi od najmłodszych lat
Nawet w snach, w których ginę kolejny raz
I nie ma wielkich oczu, w ogóle nie ma ich
Za to lubi tańczyć, jak moje serce gubi rytm
Jest jak czarny mustang w zaciśniętych ustach
Duszę się
Nie potrafię w jednym miejscu ustać
Mam jedno życie i nie wypełni go pustka
Podatność - pijawka, przyssawka, pluskwa
Zdeformowana twarz nie spojrzy na
Mnie z lustra
Z uśmiechem, jakby zdołała mi coś już ukraść
Najpewniej to, dzięki czemu wstaję z łóżka
Nie widząc zawartości żołądka na poduszkach
Jestem uciekinierem oswajam swoje lęki
Bezwład ciała, zaglądając im w szczęki
Ciarki, które spływają na koniec ręki
Aż kapie z opuszków atramentu błękit
Lub czerń myśli część w nią spowita
Jabłka, jabłonie - metafory o stereotypach
Uwarunkowaniach, skłonnościach i deficytach
Czytasz między wersami albo sens zanika
Mijam korowód ciał w marszu, choć martwych
Obraz się wtapia w tęczówki szarej barwy
I zmienia mnie, weryfikuje moje prawdy
Jak każdy motyl, wykluwam się z larwy
Katharsis, białe kartki, znów czuję ciarki
Wypuszczając wygłodniałe psy z klatki
Dzielę się strachem bez hamulców żadnych już
I dalej biegnę, chociaż brak mi tchu
(chociaż brak mi tchu, chociaż brak mi tchu)