Afro Kolektyw - Tak sobie tłumacz tekst piosenki (lyrics)
[Afro Kolektyw - Tak sobie tłumacz tekst piosenki lyrics]
Idziemy nie wiedząc dokąd - nigdy
Przecież nas tam nie było
Naciągając zwiędłą skórę na czaszkach
Słuchamy wywołanych imion
Jeśli pokora jest objawem mądrości
To jesteśmy przymusowo mędrcami
Każdy z osobna chce by było inaczej ale
Każdy co chwile patrzy na zegary
Bo człowiek - to brzmi
Gorzej w liczbie mnogiej
Niby razem a jednak przeciw sobie
Niby zegar dla nas czy my dla zegara
Lecz kostniejemy zrzucając oczekiwania
Cóż może nikt śnieżynek nie chce łapać
Tkanych chłodem gdzieś hen
Bo jeśli zyskają ciepło stracą cały wdzięk
Może nikt ich nie chce chwycić
Rzeźbionych mrozem gdzieś tam
Bo gdy pogłaskać je zmieniają kształt
Właściwie nikt już nikogo
Bezpośrednio nie krzywdzi
Tylko każe zdjąć z szafy walizki
Idziemy zazdroszcząc tym
Co doszli i nie przyznając się
Do uczuć tak niskich mamy wrażenie
Że ludność się stacza a to
Nam się wyczerpuje nadzieja
Świat podobno stoi na głowie - podejrzewamy
Że nie na tej co trzeba
Wprawdzie już rozczarowania za co dzięki
Oswoiliśmy tak że nam jedzą z ręki
Lecz w takt zawodów marzniemy radykalniej
Smugi zasnuwają blat ledwie wdychane
Cóż może nikt śnieżynek nie chce łapać
Tkanych chłodem gdzieś hen
Bo jeśli zyskają ciepło stracą cały wdzięk
Może nikt ich nie chce chwycić
Rzeźbionych mrozek gdzieś tam
Bo gdy pogłaskać je zmieniają kształt
Lecz gdy rozdeptać je też zmienią kształt
I wypomnimy to na ostatecznym
Tym co miejsca zajmą
Że gdy przenieśli się na Willową
Nie potrzebowali już naszych ramion
Zostaliśmy z gazetą na głowie
Zamiast założyć na nią tiarę
Ale żadna wojna się nie skończy
Dopóki żyje o niej pamięć
I wypomnimy to na ostatecznym
Tym co miejsca zajmą
Że gdy przenieśli się na Willową
Nie potrzebowali już naszych ramion
Żadna wojna tak naprawdę się nie skończy
Jeśli tylko żyje o niej pamięć
Więc cieszcie się waszym latem
Zimą powróci Stalin
Przecież nas tam nie było
Naciągając zwiędłą skórę na czaszkach
Słuchamy wywołanych imion
Jeśli pokora jest objawem mądrości
To jesteśmy przymusowo mędrcami
Każdy z osobna chce by było inaczej ale
Każdy co chwile patrzy na zegary
Bo człowiek - to brzmi
Gorzej w liczbie mnogiej
Niby razem a jednak przeciw sobie
Niby zegar dla nas czy my dla zegara
Lecz kostniejemy zrzucając oczekiwania
Cóż może nikt śnieżynek nie chce łapać
Tkanych chłodem gdzieś hen
Bo jeśli zyskają ciepło stracą cały wdzięk
Może nikt ich nie chce chwycić
Rzeźbionych mrozem gdzieś tam
Bo gdy pogłaskać je zmieniają kształt
Właściwie nikt już nikogo
Bezpośrednio nie krzywdzi
Tylko każe zdjąć z szafy walizki
Idziemy zazdroszcząc tym
Co doszli i nie przyznając się
Do uczuć tak niskich mamy wrażenie
Że ludność się stacza a to
Nam się wyczerpuje nadzieja
Świat podobno stoi na głowie - podejrzewamy
Że nie na tej co trzeba
Wprawdzie już rozczarowania za co dzięki
Oswoiliśmy tak że nam jedzą z ręki
Lecz w takt zawodów marzniemy radykalniej
Smugi zasnuwają blat ledwie wdychane
Cóż może nikt śnieżynek nie chce łapać
Tkanych chłodem gdzieś hen
Bo jeśli zyskają ciepło stracą cały wdzięk
Może nikt ich nie chce chwycić
Rzeźbionych mrozek gdzieś tam
Bo gdy pogłaskać je zmieniają kształt
Lecz gdy rozdeptać je też zmienią kształt
I wypomnimy to na ostatecznym
Tym co miejsca zajmą
Że gdy przenieśli się na Willową
Nie potrzebowali już naszych ramion
Zostaliśmy z gazetą na głowie
Zamiast założyć na nią tiarę
Ale żadna wojna się nie skończy
Dopóki żyje o niej pamięć
I wypomnimy to na ostatecznym
Tym co miejsca zajmą
Że gdy przenieśli się na Willową
Nie potrzebowali już naszych ramion
Żadna wojna tak naprawdę się nie skończy
Jeśli tylko żyje o niej pamięć
Więc cieszcie się waszym latem
Zimą powróci Stalin