Bronx7 - Kryzys suicydalny tekst piosenki (lyrics)
[Bronx7 - Kryzys suicydalny tekst piosenki lyrics]
Moje ruchy nieskalane
Moja głowa pełna wrażeń a osądy marne
Nie dotkną mnie już wcale bez uczuć, poemat
Ja przesyt, wylewam
Złowieszcze okrzyki i pretensje
Łamie mnie to człowiek nie ze stali jest
Moje życie nigdy nie stanie się blockbusterem
W kryzysie suicydalnym nie masz poddać się
Rana się goi choć kraty za oknami
Nie widzisz światła nadzieja tam w oddali
Tęskni i czeka
Aż się człowiek, w tym pozbierasz ona tęskni
Ona czeka, ona tęskni ona wierzy
Nie przestanie czеkać ona pragnie
Nieustannie aż się człowiеk, w tym ogarniesz
Wczoraj mi nie spadło na łeb
Bez znaczenia, mogę tworzyć
Przeszłość oddzielam krechą
Za dużo wątków dobrych, wątłych, złych
Cisza, ciemno, ciarki, ciernie
Czystka ciągle w tym
Słowa beznadziejne, nerwy
Szargam, tracę, uczucia ponad stany
Wybuchy przejmują stery lepiej nic nie mówić
Tabu temat wolę nie tłumaczyć
Mogę naprawić i pozbierać
Nie muszę wcale nic moja sprawa
Sama w końcu wybieram co to etyka
Ile dusz żywych
Możesz przebierać w tylu przekonaniach
Okrutne opinie, nie na miejscu zdania
To nie turniej, tv show, gala
Maska nałożona by narobić szumu, prasa
Mało mnie obchodzi ta obca mi sprawa
Mało mnie obchodzi układanie życia komuś
O gustach podobno się nie rozmawia
Jeżeli mnie na serio nie znasz mało
Mnie obchodzi ta obca mi sprawa
A co, jeśli mnie na serio nie znasz ej
Nie obchodzi mnie
Jeśli tak na serio nie znasz ej
Powiedz w takim razie jak zachowam się
Czuję, jakby to było kierowane do mnie
Przeżywam stukrotnie te złe emocje
Obojętni ludzie mi nie będą nigdy
W końcu przecież są żywi
Czuję, jakby to było kierowane do mnie
Przeżywam stukrotnie te złe emocje
Obojętni ludzie mi nie będą nigdy
W końcu przecież są żywi
W końcu, w końcu przecież są żywi
Jak letni dzień, jak letnie słońce
Jak żywy deszcz
Mnie ruszają sprawy własne, słowa mocne
Dotykają mnie
Rozpoczyna się dramat obawa, źródła lęku
Utrata, strach to najgorsza kara
Jak możesz konstruować
Dbaj by konstrukcja nie upadła taka rada
Teraz tylko te zdjęcia są na dyskach
Każdy biegnie za celem a gdzie jest iskra
Tamte przyjaźnie, były, są do dzisiaj
Przemiał ludzi na skale x lat
Nie mam już głowy do pisania
Co to jest azyl i czy
Chcesz do takiego wracać?
Czemu życie to jebana układanka?
Czemu zadaje tak trudne pytania
Czemu odpowiedzi nie są zawsze
Z pierwszej ręki a sugerowanie się innymi
Powoduje mętlik
Czemu w ogóle są brane pod uwagę?
Ja głosem serca i rozsądku się prowadzę
Moja głowa pełna wrażeń a osądy marne
Nie dotkną mnie już wcale bez uczuć, poemat
Ja przesyt, wylewam
Złowieszcze okrzyki i pretensje
Łamie mnie to człowiek nie ze stali jest
Moje życie nigdy nie stanie się blockbusterem
W kryzysie suicydalnym nie masz poddać się
Rana się goi choć kraty za oknami
Nie widzisz światła nadzieja tam w oddali
Tęskni i czeka
Aż się człowiek, w tym pozbierasz ona tęskni
Ona czeka, ona tęskni ona wierzy
Nie przestanie czеkać ona pragnie
Nieustannie aż się człowiеk, w tym ogarniesz
Wczoraj mi nie spadło na łeb
Bez znaczenia, mogę tworzyć
Przeszłość oddzielam krechą
Za dużo wątków dobrych, wątłych, złych
Cisza, ciemno, ciarki, ciernie
Czystka ciągle w tym
Słowa beznadziejne, nerwy
Szargam, tracę, uczucia ponad stany
Wybuchy przejmują stery lepiej nic nie mówić
Tabu temat wolę nie tłumaczyć
Mogę naprawić i pozbierać
Nie muszę wcale nic moja sprawa
Sama w końcu wybieram co to etyka
Ile dusz żywych
Możesz przebierać w tylu przekonaniach
Okrutne opinie, nie na miejscu zdania
To nie turniej, tv show, gala
Maska nałożona by narobić szumu, prasa
Mało mnie obchodzi ta obca mi sprawa
Mało mnie obchodzi układanie życia komuś
O gustach podobno się nie rozmawia
Jeżeli mnie na serio nie znasz mało
Mnie obchodzi ta obca mi sprawa
A co, jeśli mnie na serio nie znasz ej
Nie obchodzi mnie
Jeśli tak na serio nie znasz ej
Powiedz w takim razie jak zachowam się
Czuję, jakby to było kierowane do mnie
Przeżywam stukrotnie te złe emocje
Obojętni ludzie mi nie będą nigdy
W końcu przecież są żywi
Czuję, jakby to było kierowane do mnie
Przeżywam stukrotnie te złe emocje
Obojętni ludzie mi nie będą nigdy
W końcu przecież są żywi
W końcu, w końcu przecież są żywi
Jak letni dzień, jak letnie słońce
Jak żywy deszcz
Mnie ruszają sprawy własne, słowa mocne
Dotykają mnie
Rozpoczyna się dramat obawa, źródła lęku
Utrata, strach to najgorsza kara
Jak możesz konstruować
Dbaj by konstrukcja nie upadła taka rada
Teraz tylko te zdjęcia są na dyskach
Każdy biegnie za celem a gdzie jest iskra
Tamte przyjaźnie, były, są do dzisiaj
Przemiał ludzi na skale x lat
Nie mam już głowy do pisania
Co to jest azyl i czy
Chcesz do takiego wracać?
Czemu życie to jebana układanka?
Czemu zadaje tak trudne pytania
Czemu odpowiedzi nie są zawsze
Z pierwszej ręki a sugerowanie się innymi
Powoduje mętlik
Czemu w ogóle są brane pod uwagę?
Ja głosem serca i rozsądku się prowadzę