Pezet, Noon - Dziś tekst piosenki (lyrics)
Pezet [Paweł Kapliński] Warszawa, Polska
[Pezet, Noon - Dziś tekst piosenki lyrics]
– Coś mówiłeś?
– A nic, nic, nic, siedzę po prostu myślę
– Ale coś Ci jest, nie?
Czuję się źle, wiem
Że od was dziś nie chciałem nic
Jestem gdzieś, lecz nie szukaj mnie
Bo nie chcę dalej żyć tu jest gdzieś kres
Wstyd mnie stale gryzł i talent prysł
Jak mam egzystować? Od małego
Już się bałem żyć
Jak się przystosować, iść do pracy?
Zapomnieć o innych sposobach? Polska
Przypomni ci o biurokracji
O tych bliskich osobach, które wiesz
Że możesz stracić
Jeśli w tych wszystkich słowach nie ma nic
Bo gorzej płacisz
To nie chcę żyć, nie chcę być tu
Ukryty w mieście krzyk
W mieście blichtru coraz większe
Nic, więcej syfu, wiesz
Już nie rozumiem nic, już nic nie kumam
Już nie umiem żyć
Nie umiem być, już nie umiem
Czuwać, już nie umiem nic, wiesz
Czuję się jak idiota
Już nie umiem gnić w tym społeczeństwie
W którym żyje Europa
Chcę to, co umiesz ty, wiesz
Ty umiesz kochać
Ja umiem unieść się na szczyt i
Uśmiech kryć, i już nie cofać, i
Wiem, widziałem wiele, zbyt wiele może
I nie chcę widzieć więcej
A mam widzieć więcej, boże
Musze mieć serce w głowie – mówią
Lecz czy mówią prawdę?
Nie wiem, co to rozsądek
Tylko emocje mówią prawdę dla mnie
Wczoraj byłem szczęśliwy, odpukać
Dziś nie chcę kolejny raz sam siebie oszukać
Dziś tylko ten list i nic więcej dla was
Tylko ten bit, pomóżcie mi się znaleźć
Błagam
– A nic, nic, nic, siedzę po prostu myślę
– Ale coś Ci jest, nie?
Czuję się źle, wiem
Że od was dziś nie chciałem nic
Jestem gdzieś, lecz nie szukaj mnie
Bo nie chcę dalej żyć tu jest gdzieś kres
Wstyd mnie stale gryzł i talent prysł
Jak mam egzystować? Od małego
Już się bałem żyć
Jak się przystosować, iść do pracy?
Zapomnieć o innych sposobach? Polska
Przypomni ci o biurokracji
O tych bliskich osobach, które wiesz
Że możesz stracić
Jeśli w tych wszystkich słowach nie ma nic
Bo gorzej płacisz
To nie chcę żyć, nie chcę być tu
Ukryty w mieście krzyk
W mieście blichtru coraz większe
Nic, więcej syfu, wiesz
Już nie rozumiem nic, już nic nie kumam
Już nie umiem żyć
Nie umiem być, już nie umiem
Czuwać, już nie umiem nic, wiesz
Czuję się jak idiota
Już nie umiem gnić w tym społeczeństwie
W którym żyje Europa
Chcę to, co umiesz ty, wiesz
Ty umiesz kochać
Ja umiem unieść się na szczyt i
Uśmiech kryć, i już nie cofać, i
Wiem, widziałem wiele, zbyt wiele może
I nie chcę widzieć więcej
A mam widzieć więcej, boże
Musze mieć serce w głowie – mówią
Lecz czy mówią prawdę?
Nie wiem, co to rozsądek
Tylko emocje mówią prawdę dla mnie
Wczoraj byłem szczęśliwy, odpukać
Dziś nie chcę kolejny raz sam siebie oszukać
Dziś tylko ten list i nic więcej dla was
Tylko ten bit, pomóżcie mi się znaleźć
Błagam