Raca - Restauracja Wspomnienie tekst piosenki (lyrics)
[Raca - Restauracja Wspomnienie tekst piosenki lyrics]
Ta, knajpa jak każda inna
Tak każda aż zwykła tak zwykła aż dziwna
Widziałeś takie w filmach
Stolik z dębu, nadgryziony zębem czasu
Dwa krzesła przy stole, pod sufitem abażur
Ledwo tli się lampa, ty tak zgrabna
Że każdy się patrzy i chciałby być jak ja
Siedzę obok, przyglądam się twym nogom
Chcę całować cię i bić, poeci tak mogą
Mógłbym zgwałcić cię, po chwili dać kwiaty
Patrzeć na ruch twych ust
Gdy sięgasz do herbaty
Mogę pić i tańczyć z tobą, kraść świt bogom
Nie wiem czy mówiłem, wiesz, poeci tak mogą
Mógłbym zabić cię, kiedy zechcę
W oparach absurdu, gdy porwie nas refren
Poeci tak mają, cię zwali mym natchnieniem
Byłaś moim marzeniem
W restauracji wspomnienie
Ta, mógłbym wszystko, gdy wódka się zgadza
Zwykła prycza to wersal, w butelkach, wiesz
Rafał? Rosną róże, rosną o wiele dłużej
Niż te piękne kwiaty w
Ogniu naszych wynaturzeń
Mógłbym opowiedzieć jak skurwiele
Miłość chłodzą mógłbym, bo poeci tak mogą
Piszą wiersze, potem piją jeszcze więcej
Więźniowie ekstazy, ich trawi nieszczęście
Mógłbym bić cię do rana, brać na chama
Być pewnym, że wziąłem co chciałem, to banał
Gdy mnie słuchasz powracam w twoich uszach
A ty w duszy krzykniesz naiwnie "zaufam "
Na talerzach marzenie, ja odkładam parmezan
Chcę dokładkę sumienia, ilu z was miało
Że gdy coś się udało to powraca miłość
Szybko suki wracają, smycz jest krótka
Ta, kolejny drink, choć chwieję się wstając
To będę pić dalej, wiesz, poeci tak mają
Byłaś mym marzeniem, z pogardą wracają
Ubiegłe lata, defacto wciąż mało
Nerwów co dzień, nie wiem już co robię
Ogień płonie w oczach, świat uprzytomnia
Mogę zrobić wiele, postawić nowe cele
Spalić knajpę jedną zapałką, iść w cholerę
Odpalić szluga, nie tłumaczyć się bogom
Nie wiem czy mówiłem, wiesz, poeci tak mogą
Nie ma wejścia w tą samą rzekę, nie ma
Mogę bić cię lub rżnąć
Ale czy to coś zmienia?
Chyba niezbyt, Bóg widział błędy
Popijał drinka, kochani nie tędy
Dużo w tym fikcji? Może w tym fikcji mało
Ja tylko piszę, wiesz? Poeci tak mają
Tak każda aż zwykła tak zwykła aż dziwna
Widziałeś takie w filmach
Stolik z dębu, nadgryziony zębem czasu
Dwa krzesła przy stole, pod sufitem abażur
Ledwo tli się lampa, ty tak zgrabna
Że każdy się patrzy i chciałby być jak ja
Siedzę obok, przyglądam się twym nogom
Chcę całować cię i bić, poeci tak mogą
Mógłbym zgwałcić cię, po chwili dać kwiaty
Patrzeć na ruch twych ust
Gdy sięgasz do herbaty
Mogę pić i tańczyć z tobą, kraść świt bogom
Nie wiem czy mówiłem, wiesz, poeci tak mogą
Mógłbym zabić cię, kiedy zechcę
W oparach absurdu, gdy porwie nas refren
Poeci tak mają, cię zwali mym natchnieniem
Byłaś moim marzeniem
W restauracji wspomnienie
Ta, mógłbym wszystko, gdy wódka się zgadza
Zwykła prycza to wersal, w butelkach, wiesz
Rafał? Rosną róże, rosną o wiele dłużej
Niż te piękne kwiaty w
Ogniu naszych wynaturzeń
Mógłbym opowiedzieć jak skurwiele
Miłość chłodzą mógłbym, bo poeci tak mogą
Piszą wiersze, potem piją jeszcze więcej
Więźniowie ekstazy, ich trawi nieszczęście
Mógłbym bić cię do rana, brać na chama
Być pewnym, że wziąłem co chciałem, to banał
Gdy mnie słuchasz powracam w twoich uszach
A ty w duszy krzykniesz naiwnie "zaufam "
Na talerzach marzenie, ja odkładam parmezan
Chcę dokładkę sumienia, ilu z was miało
Że gdy coś się udało to powraca miłość
Szybko suki wracają, smycz jest krótka
Ta, kolejny drink, choć chwieję się wstając
To będę pić dalej, wiesz, poeci tak mają
Byłaś mym marzeniem, z pogardą wracają
Ubiegłe lata, defacto wciąż mało
Nerwów co dzień, nie wiem już co robię
Ogień płonie w oczach, świat uprzytomnia
Mogę zrobić wiele, postawić nowe cele
Spalić knajpę jedną zapałką, iść w cholerę
Odpalić szluga, nie tłumaczyć się bogom
Nie wiem czy mówiłem, wiesz, poeci tak mogą
Nie ma wejścia w tą samą rzekę, nie ma
Mogę bić cię lub rżnąć
Ale czy to coś zmienia?
Chyba niezbyt, Bóg widział błędy
Popijał drinka, kochani nie tędy
Dużo w tym fikcji? Może w tym fikcji mało
Ja tylko piszę, wiesz? Poeci tak mają