W.E.N.A. - Nie pierwszy raz tekst piosenki (lyrics)
[W.E.N.A. - Nie pierwszy raz tekst piosenki lyrics]
Nie pierwszy raz przyglądam się
Życiu jak przemija
Stojąc obok gorączkowo sam się przeklinam
Nie chcę szukać rozwiązań, wskazówek
Po kurwie zmęczony nie zostanę tutaj uwierz
Coraz częściej gubię się w przekonaniach
Przez to zwalniam, czuję presję
Która mnie dogania
Zbieram myśli, lecz nie mogę wylać ich
Nie ogarniam, ta sytuacja nie sprzyja mi
Nie potrafię wyrazić swoich uczuć
Mój stan emocjonalny wciąż tkwi w bezruchu
Tracę kontakt z otoczeniem
Może już skazany jestem do
Końca na niepowodzenie
Nie próbuję na nowo żyć, tak odchodzą dni
Przemawia przeze mnie kryzys osobowości
Mam już tego dość
Nie wytrzymam chwili dłużej
Zapadam w sen i znów się
W tej samej chwili budzę
Nie pierwszy raz nie mam
Nawet czasu na miłość
Mówiłem nie chcę dać się zatruć temu światu
Babilon pochłania mnie mimo wszystko
Muszę akurat przyjąć
Że po prostu to jeden z etapów na milion
Żeby nie dać się pogrążyć
Nie stać się podobnym do innych
Uwolnić się od hipochondrii
Od błędnych wyobrażeń tych co nawet
Zakładają, że szczęście jest
Możliwe tylko razem
Prześladuje mnie to pieprzone przeczucie
Że nie wiem dokąd uciec a
Jestem sam więc dokąd wrócę
Powoli niszczy mnie samotność
Na spółkę z niepewnością odczuwam to za mocno
Zawrotną prędkość osiąga to życie
Stoję w miejscu nie wiem
Jak rozpoznać to życie
Załamuje znowu się mój wizerunek
Nie odróżniam się od innych osób
Kiedy idę w tłumie
Tracę poczucie indywidualności
Zlewam się z otoczeniem nie
Ma czego tu zazdrościć
Czekam na nocny już którąś minutę
Wciąż mieszają mi się w głowie
Dobry humor i smutek
Otoczony ciszą pustych dzielnic
Wyludnionych ulic przeraźliwie
Sennych osiedli
Wpatrzony w niebo stoję w strugach deszczu
Bez sensu wkurwiam się
Znów szukając pretekstów
Nie pierwszy raz zamykam się
W sobie jak krwiobieg
Podczas gdy okoliczności nie są zbyt dogodne
Czasem nie mam porozmawiać z kim dosłownie
Od za wielu osób się odwróciłem
Ktokolwiek mnie znał to z czasem opuścił
Moi znajomi są mi obojętni
Bo raczej są puści często wraca do mnie
Przeszłość w przebłyskach
Bo kiedy nie znam jutra to chcę ją odzyskać
Za wszelka cenę, szukam na dnie jej
Nie czuję życia mimo faktu
Że oddycham tlenem
Sekundy uciekają gdzieś razem z wiatrem
Jak dalej tak pójdzie to popadnę w alienację
Czas przelewa sie przez palce leniwie
Wiesz i nawet jak chce to
Nie zacznę gdzie indziej
Przerywa mi nocny stając na przystanku
Chuj przejdę się
Bo odpierdalam od tych blantów
Życiu jak przemija
Stojąc obok gorączkowo sam się przeklinam
Nie chcę szukać rozwiązań, wskazówek
Po kurwie zmęczony nie zostanę tutaj uwierz
Coraz częściej gubię się w przekonaniach
Przez to zwalniam, czuję presję
Która mnie dogania
Zbieram myśli, lecz nie mogę wylać ich
Nie ogarniam, ta sytuacja nie sprzyja mi
Nie potrafię wyrazić swoich uczuć
Mój stan emocjonalny wciąż tkwi w bezruchu
Tracę kontakt z otoczeniem
Może już skazany jestem do
Końca na niepowodzenie
Nie próbuję na nowo żyć, tak odchodzą dni
Przemawia przeze mnie kryzys osobowości
Mam już tego dość
Nie wytrzymam chwili dłużej
Zapadam w sen i znów się
W tej samej chwili budzę
Nie pierwszy raz nie mam
Nawet czasu na miłość
Mówiłem nie chcę dać się zatruć temu światu
Babilon pochłania mnie mimo wszystko
Muszę akurat przyjąć
Że po prostu to jeden z etapów na milion
Żeby nie dać się pogrążyć
Nie stać się podobnym do innych
Uwolnić się od hipochondrii
Od błędnych wyobrażeń tych co nawet
Zakładają, że szczęście jest
Możliwe tylko razem
Prześladuje mnie to pieprzone przeczucie
Że nie wiem dokąd uciec a
Jestem sam więc dokąd wrócę
Powoli niszczy mnie samotność
Na spółkę z niepewnością odczuwam to za mocno
Zawrotną prędkość osiąga to życie
Stoję w miejscu nie wiem
Jak rozpoznać to życie
Załamuje znowu się mój wizerunek
Nie odróżniam się od innych osób
Kiedy idę w tłumie
Tracę poczucie indywidualności
Zlewam się z otoczeniem nie
Ma czego tu zazdrościć
Czekam na nocny już którąś minutę
Wciąż mieszają mi się w głowie
Dobry humor i smutek
Otoczony ciszą pustych dzielnic
Wyludnionych ulic przeraźliwie
Sennych osiedli
Wpatrzony w niebo stoję w strugach deszczu
Bez sensu wkurwiam się
Znów szukając pretekstów
Nie pierwszy raz zamykam się
W sobie jak krwiobieg
Podczas gdy okoliczności nie są zbyt dogodne
Czasem nie mam porozmawiać z kim dosłownie
Od za wielu osób się odwróciłem
Ktokolwiek mnie znał to z czasem opuścił
Moi znajomi są mi obojętni
Bo raczej są puści często wraca do mnie
Przeszłość w przebłyskach
Bo kiedy nie znam jutra to chcę ją odzyskać
Za wszelka cenę, szukam na dnie jej
Nie czuję życia mimo faktu
Że oddycham tlenem
Sekundy uciekają gdzieś razem z wiatrem
Jak dalej tak pójdzie to popadnę w alienację
Czas przelewa sie przez palce leniwie
Wiesz i nawet jak chce to
Nie zacznę gdzie indziej
Przerywa mi nocny stając na przystanku
Chuj przejdę się
Bo odpierdalam od tych blantów