Krvavy - Na szczytach rozpaczy tekst piosenki (lyrics)
[Krvavy - Na szczytach rozpaczy tekst piosenki lyrics]
Zawsze chciałem wspiąć się
Na szczyty rozpaczy
Wielu je widziało, lecz mało kto patrzył
Z wierzchołka
Chciałbym mieć obraz jak z okna
Przed swymi oczyma, by wcale się nie kończył
Ani zaczynał i widzieć pielgrzyma
Trudy tułacze, za nim podążyć
Do Ziemi Świętej, lecz świętej inaczej
W sieni mieć buty gotowe na wymarsz
Skłonnym jak Dawid posiąść Olbrzyma
W kamiennych kręgach chce mnie utrzymać
Krzywa mych nieszczęść i część ta nieżywa
Co spija mleko wciąż z piersi diabła
Zawsze myślałem, że do snu mnie kładła
(matka)
Pewność, że ciało me spocznie w mokradłach
Lecz ilekroć dane było mi zapaść w sen
Odrywałem nogi od krawędzi świata wtem
Lеcz ilekroć zasypiałem snem błogim
Od krawędzi świata odrywałеm swoje nogi
Żywiąc się męką nieskończoności świata
Pogruchotałem kości ucząc się latać
W dolinach chaosu, gdzie doszedł do głosu
Negatyw kosmosu chcący ukazać
Organiczną zapaść ograniczającą napaść
Życia, bo te ściąga jak kotwica, gdy przecież
W pogoni agonii brnę na wierchy w odwecie
Za puste projekcje przed narodzeniem
I po śmierci będącej tylko westchnieniem
Cierpienia galaktyk, mówię to ja - praktyk
Uniesień i wzniesień, lokacji stagnacji
Co poznał się na bogach destrukcji, kreacji
Bez pozy i świadków, nie czyniąc widowiska
Upadam w liryzm, gdy po skałach się ślizgam
Wytartych przez nogi bose od sił
Które szlak przemienił w kamień
W próchno i w pył
Widziałem przed sobą nogi bose od sił
Które szlak przemienił w kamień
W próchno i w pył
Kimkolwiek bym był i nie był równocześnie
Kładłbym się wcześnie, jeszcze przed wschodem
By mimochodem oznajmić światu jasno
Plamy na słońcu życia stłumią jego światło
Kimkolwiek bym był i nie był równocześnie
Kładłbym się wcześnie, jeszcze przed wschodem
By mimochodem oznajmić światu jasno
Plamy na słońcu życia stłumią jego światło
Na szczyty rozpaczy
Wielu je widziało, lecz mało kto patrzył
Z wierzchołka
Chciałbym mieć obraz jak z okna
Przed swymi oczyma, by wcale się nie kończył
Ani zaczynał i widzieć pielgrzyma
Trudy tułacze, za nim podążyć
Do Ziemi Świętej, lecz świętej inaczej
W sieni mieć buty gotowe na wymarsz
Skłonnym jak Dawid posiąść Olbrzyma
W kamiennych kręgach chce mnie utrzymać
Krzywa mych nieszczęść i część ta nieżywa
Co spija mleko wciąż z piersi diabła
Zawsze myślałem, że do snu mnie kładła
(matka)
Pewność, że ciało me spocznie w mokradłach
Lecz ilekroć dane było mi zapaść w sen
Odrywałem nogi od krawędzi świata wtem
Lеcz ilekroć zasypiałem snem błogim
Od krawędzi świata odrywałеm swoje nogi
Żywiąc się męką nieskończoności świata
Pogruchotałem kości ucząc się latać
W dolinach chaosu, gdzie doszedł do głosu
Negatyw kosmosu chcący ukazać
Organiczną zapaść ograniczającą napaść
Życia, bo te ściąga jak kotwica, gdy przecież
W pogoni agonii brnę na wierchy w odwecie
Za puste projekcje przed narodzeniem
I po śmierci będącej tylko westchnieniem
Cierpienia galaktyk, mówię to ja - praktyk
Uniesień i wzniesień, lokacji stagnacji
Co poznał się na bogach destrukcji, kreacji
Bez pozy i świadków, nie czyniąc widowiska
Upadam w liryzm, gdy po skałach się ślizgam
Wytartych przez nogi bose od sił
Które szlak przemienił w kamień
W próchno i w pył
Widziałem przed sobą nogi bose od sił
Które szlak przemienił w kamień
W próchno i w pył
Kimkolwiek bym był i nie był równocześnie
Kładłbym się wcześnie, jeszcze przed wschodem
By mimochodem oznajmić światu jasno
Plamy na słońcu życia stłumią jego światło
Kimkolwiek bym był i nie był równocześnie
Kładłbym się wcześnie, jeszcze przed wschodem
By mimochodem oznajmić światu jasno
Plamy na słońcu życia stłumią jego światło